To Art Magazino φιλοξενεί τον Αλέξανδρο Αγγελούση ως Πρόσωπο του Μήνα Απριλίου. Είναι μεγάλη χαρά και τιμή που αποδέχτηκες την πρόσκληση μας! Καλησπέρα Αλέξανδρε! Θα θέλαμε λίγο να μας μιλήσεις για τα παιδικά σου χρόνια, που γεννήθηκες, που μεγάλωσες και ποιο ήταν το πρώτο έναυσμα ώστε να ασχοληθείς με την μουσική.
Καλησπέρα παιδιά, είναι και δική μου χαρά και τιμή να είμαι το Πρόσωπο του Μήνα του Art Magazino. Προέρχομαι από την επαρχία, από την Φθιώτιδα και συγκεκριμένα από ένα χωριό που ονομάζεται Έξαρχος. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό, είχα πολλή έφεση στην μουσική και στο τραγούδι. Είχα πολλά ερεθίσματα, ό,τι άκουγα και ό,τι έβλεπα μου κέντριζε πολύ το ενδιαφέρον. Άρχιζα να αναπαράγω από πολύ μικρό πιτσιρίκι τα τραγούδια που άκουγα στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Πέρναγα ώρες μόνος μου τραγουδώντας.
Δεν υπήρχε κάποιο άλλο έναυσμα, κάποιος μουσικός στην οικογένεια;
Όχι παιδιά, αυτό που λένε μουσικά «γονίδια» δεν υπήρχαν, πέρα από το ότι έμαθα πριν από κάποια χρόνια πως ο προπάππους μου ήταν ο τραγουδιστής του χωριού και ο πιο καλλίφωνος, δεν είμαι γόνος κάποιας μουσικής οικογένειας. Λοιπόν, εκτός από το ότι πέρναγα πολλές ώρες τραγουδώντας, έφτιαχνα δειλά, δειλά και κάποιες ομοιοκαταληξίες, μικρά στιχάκια τα οποία και καταχώνιαζα στα συρτάρια για να μην τα βρουν ο μπαμπάς και η μαμά. Ντρεπόμουν, ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί. Αυτό άλλαξε στην εφηβεία βέβαια, σχεδόν στην ενηλικίωση, στα 18 μου χρόνια. Από μικρός ήθελα να φύγω από το χωριό. Φανταζόμουν τη ζωή μου στην Αθήνα, στην πρωτεύουσα. Ήθελα να ασχοληθώ με πράγματα που ένοιωθα πως δεν με καταλαβαίνουν οι δικοί μου και φεύγοντας από αυτά τα στεγανά θα μπορούσα να ασχοληθώ πιο ελεύθερα. Αυτό αφορούσε κυρίως το τραγούδι.
Και αυτό πότε γίνεται; Πότε έρχεται αυτή η περίοδος που ασχολείσαι με το τραγούδι;
Αυτό συμβαίνει στα 18 μου χρόνια, όπου περνώ φοιτητής στην πόλη της Καρδίτσας. Ήμουν καλός μαθητής - ήταν μια διέξοδος το διάβασμα - οι γονείς ήταν εκπαιδευτικοί επίσης αλλά πάνω από όλα ήθελα να φύγω από την επαρχία. Έρχεται η στιγμή που πρέπει να συμπληρώσω το βιογραφικό μου. Έχοντας αρκετά μόρια θα μπορούσα να πάω σε διάφορες σχολές. Εγώ ήθελα στην μουσικολογία. Οι γονείς μου όμως ήταν αντίθετοι να ασχοληθώ επαγγελματικά και γιατί τα μόρια σε αυτήν τη σχολή ήταν χαμηλά. Με έπεισαν επειδή έβλεπαν και την μεγάλη τάση και αγάπη στο τραγούδι πως καλό θα ήταν να ασχοληθώ με κάτι άλλο και να έχω το τραγούδι ως χόμπι.
Οπότε ποια σχολή επιλέγεις;
Οπότε επιλέγω την κτηνιατρική. Η αγάπη μου για τα ζώα ήταν πολύ μεγάλη από μικρό παιδί. Τα φρόντιζα και περνούσα ατέλειωτες ώρες παίζοντας με τα δικά μου αλλά και όποιο αδέσποτο συναντούσα. Ταίριαζε απόλυτα με το συναισθηματικό μου κόσμο αυτή η επιλογή μου καθώς επίσης και το γεγονός πως δεν θα μπορούσα να με φανταστώ ποτέ σε μια δουλειά "γραφείου", τυποποιημένη και κάπως "ψυχρή. Οπότε περνάω φοιτητής στην Καρδίτσα και θυμάμαι το πρώτο βράδυ που έμεινα μόνος μου να λέω πως τώρα θα μπορούσα κάποια όνειρα μου να γίνουν πραγματικότητα. Ήθελα να δοκιμάσω και να δω αν αυτή μου η αγάπη για το τραγούδι θα μπορούσε να πάρει σάρκα και οστά, αν μπορώ να δουλέψω πάνω σε αυτήν, να μάθω, να διδαχτώ και να εξελιχθώ. Τηλεφωνώ σε ένα ωδείο και κανονίζω να περάσω από ακρόαση. Με την καρδιά να φτερουγίζει ήθελα να δω τι θα μου πουν. Εάν αυτό που έχω ως πρώτη ύλη κάνει για να ασχοληθώ με το τραγούδι. Οπότε ναι, με πέρασαν και άρχισα να κάνω μαθήματα. Τώρα στα ωδεία πέρα από τα μαθήματα έχουν παράλληλα και κάποιες δράσεις όπου κάνουν συναυλίες σε διάφορες εκδηλώσεις, σε πλατείες. Εκεί ήμουν τυχερός γιατί ξεχώρισα και βέβαια έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι ήμουν επικοινωνιακός.
Μας έρχεται επομένως αυτόματα η επόμενη ερώτηση, ποια ήταν η πρώτη σου επαγγελματική δουλειά;
Ήρθε μία πρόταση στο ωδείο πως θα γίνει μία οντισιόν σε μία μουσική σκηνή. Τώρα θέλω να σας πω, πως την πρώτη μέρα που βγήκα με παιδιά από την σχολή ήταν σε αυτή τη μουσική σκηνή. Βλέποντας και ακούγοντας τους άλλους να τραγουδούν εκεί, σκεφτόμουν αν θα καταφέρω να ανέβω και εγώ εκεί. Και όντως έγινε! Πήγα στην οντισιόν με την καρδιά στα πόδια, λέω το τραγούδι μου και ο επιχειρηματίας μου λέει «ξεκινάς το βράδυ να τραγουδάς εδώ». Τα ‘χασα! Εκείνο το βράδυ νομίζω πως ήταν η μόνη βραδιά που είχα άγχος στο τραγούδι. Τι εννοώ. Γενικά είμαι πολύ αγχώδης άνθρωπος. Μπορεί να έχω άγχος για τον ήχο, για το αν οι μουσικοί έχουν προβάρει κάποια τραγούδια, για το αν ο λαιμός μου είναι καλά. Δεν έχω άγχος όμως όταν ανεβώ στη σκηνή για να τραγουδήσω. Από αυτό μπορείτε να καταλάβετε πόσο ευτυχισμένο με κάνει το τραγούδι. Ξέρω πως το αγαπώ πολύ αυτό που κάνω και πως στο τέλος όλοι θα γίνουμε ένα.
Ίσως γιατί πρώτα απ’ όλα θέλεις να περάσεις εσύ καλά και αυτό να το μεταδώσεις στον κόσμο.
Αυτό πιστεύω. Εκεί είναι το μυστικό. Να αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις. Το πρώτο άγχος επομένως τελείωσε όταν στο πρώτο τραγούδι που είπα, που ήταν το «Ανάθεμα σε» του Παντελή Θαλασσινού, μετά το τέλος του πρώτου στίχου χειροκρότησε ο κόσμος. Με αυτό το χειροκρότημα ένοιωσα τόσο όμορφα που από εκείνη τη στιγμή δεν ξαναείχα άγχος για το τραγούδι.
Πως ήρθε το πρώτο δικό σου τραγούδι και πως ένοιωσες όταν το τραγούδησες πρώτη φορά;
Το πρώτο μου όνειρο , να τραγουδήσω μπροστά σε κοινό έγινε πραγματικότητα. Στη συνέχεια, ένιωσα αμέσως την ανάγκη να δώσω υπόσταση σε όλους αυτούς τους στίχους που είχα συσσωρευμένους στα συρτάρια. Να ντυθούν με μουσική και να γίνουν ολοκληρωμένα τραγούδια. Βρήκα δύο αδέλφια, φοιτητές και εκείνοι, τους αδελφούς Γονιδάκη και σχηματίσαμε ένα γκρουπάκι μαζί. Ο ένας έπαιζε κιθάρα και ο άλλος πλήκτρα και με βοήθησαν στο να ηχογραφήσουμε και το πρώτο μου τραγούδι. Ήταν το «Φυλάκισε με». Η ηχογράφηση έγινε σε ένα λάπτοπ με ένα μικρόφωνο, τελείως παιδιάστικη, αλλά για εμάς που το κάναμε εκείνη την στιγμή ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση! Το ανεβάσαμε στο youtube και ξεκινήσαμε να το λέμε στα live μας. Τα live δεν ήταν μόνο στην Καρδίτσα αλλά και σε άλλες πόλεις σιγά σιγά. Αυτό για εμάς νομίζω πως δεν ήταν καθόλου λίγο γιατί έγινε πολύ γρήγορα, μέσα σε δύο χρόνια. Το κυνηγούσα πολύ βέβαια. Η χαρά μου ήταν μεγάλη όπως μπορείτε να καταλάβετε. Αργότερα ήρθε μία πρόταση από έναν παραγωγό τον Γιάννη Μίχο και τον Dj Smastoras και κάναμε «Φιλί του Ουρανού».
«Το φιλί του Ουρανού» είχε μία επιτυχία στο Evrofest, μίλησε μας λίγο γι αυτό Αλέξανδρε.
Ο πρόεδρος του Eurovision Fanclub, INFE Μάκης Χαραλαμπόπουλος άκουσε τα τραγούδια μου και μου έκανε μία πρόταση να στείλω το τραγούδι σε έναν διαγωνισμό Πανελλαδικό όπου θα ψηφιστούν τα καλύτερα πρωτοεμφανιζόμενα και όποιο νικήσει να σταλεί στα Σκόπια που γίνονταν εκείνη την χρονιά ο διαγωνισμός να εκπροσωπήσει την χώρα μας, ανάμεσα σε 13 χώρες. Το τραγούδι εντελώς αναπάντεχα για μένα βγήκε πρώτο στον πανελλαδικό διαγωνισμό, πήγα στα Σκόπια και το «Φιλί του Ουρανού» πήρε την τρίτη θέση! Τώρα αν το σκεφτείτε ένα παιδί που ξεκίνησε δειλά - δειλά από το χωριό του, που καταχώνιαζε τους στίχους στα συρτάρια να φτάνει σε λίγο χρονικό διάστημα να εκπροσωπεί την χώρα του σε ένα σημαντικό φεστιβάλ. Ήταν μεγάλο το συναίσθημα, το βάρος και η υπερηφάνεια! Και η αλήθεια είναι πως από εκείνο το σημείο ήταν το μεταίχμιο που πάλευα με την εντελώς παιδικότητα και την αφέλεια με τον επαγγελματισμό που έπρεπε να έχω. Άκουγα και τα υπόλοιπα τραγούδια και έβλεπα τις παραγωγές τους και σκεφτόμουν που θα βγω εγώ… έτρεμαν τα πόδια μου, αλλά μόλις άκουσα το όνομα μου και την Ελλάδα ένοιωσα μεγάλη υπερηφάνεια μάζεψα όλες μου τις δυνάμεις και είπα «θα βγεις και θα κάνεις αυτό που αγαπάς, όσο καλύτερα μπορείς». Όταν τελείωσε το τραγούδι κατάλαβα πως άρεσε στον κόσμο που ήταν από κάτω και περίμενα με αγωνία τα αποτελέσματα. Βγήκαμε τρίτοι, δεν το πίστευα ότι μπορούσε να φτάσει τόσο ψηλά. Και μετά αρχίζει σιγά σιγά μετά από αυτήν την επιτυχία να γίνομαι πιο γνωστός, να με καλούν για συνεντεύξεις κτλ. Φτάνει όμως και το δίλημμα που από την μία όλα καλά πηγαίνουν με το τραγούδι, αλλά από την άλλη και με την σχολή που είχα επιλέξει έπρεπε επίσης να ασχοληθώ περισσότερο. Οπότε έπρεπε κάποιες περιόδους να αφήνω για κάποιους μήνες το τραγούδι. Ήταν μία περίοδος που μου έλειψε πολύ! Παράλληλα ξεκίνησα και την πρακτική μου στο ιατρείο που εργάζομαι μέχρι σήμερα. Ο άνθρωπος που έχει το ιατρείο είναι ένας καταπληκτικός επιστήμονας και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Φτάνοντας στο σήμερα, μοιράζομαι ανάμεσα στην αγάπη μου για τους μικρούς μας φίλους στο ιατρείο Δευτέρα με Σάββατο και τα Σαββατοκύριακα με την μεγάλη μου αγάπη το τραγούδι κάνοντας live. Κουράζομαι πάρα πολύ, δεν σας το κρύβω όμως νοιώθω γεμάτος γιατί διαμορφώνεται η ζωή που θέλω και που ήθελα πάντα!
Αλέξανδρε, αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα πραγματικά!
Στην μουσική σου υπόσταση ποιο πιστεύεις ότι είναι το στυλ που σου ταιριάζει περισσότερο;
Ερωτικό, ελαφρολαϊκό θα το χαρακτήριζα. Είναι δηλαδή η ερωτική μπαλάντα αλλά βάζοντας το τίτλο «λαϊκό» θέλω να πω ότι είναι άμεσος ο στίχος, να αγγίζει όλον τον κόσμο. Λαϊκό με την έννοια του λαοφιλούς. Στις εμφανίσεις μου όμως προσπαθώ να είναι τέτοιες έτσι ώστε ο κόσμος που έρχεται να τα ακούει όλα. Υπάρχει το ποπ, υπάρχει το έντεχνο αλλά υπάρχει και το λαϊκό πρόγραμμα ώστε ο κόσμος να μπορέσει να ξεφαντώσει και να διασκεδάσει. Είμαστε Έλληνες και το έχουμε στο αίμα μας. Αγαπώ την λαϊκή μουσική και μέχρι εκεί που μπορώ, προσπαθώ να εντάξω λαϊκά τραγούδια στο πρόγραμμά μου.
Αυτό που μας αρέσει σε σένα πολύ Αλέξανδρε είναι πως δεν απορρίπτεις είδη μουσικής, πράγμα που το συναντάμε σπάνια στις μέρες μας! Αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο για εμάς και πολύ σημαντικό για έναν νέο καλλιτέχνη.
Κοιτάξτε ελλοχεύει ένας κίνδυνος γιατί μπορεί ο καλλιτέχνης να πάει για τα πολλά και να χάσει και αυτά που έχει ή να γίνει εντελώς αταίριαστο, αλλά πρέπει να ξέρει ο καλλιτέχνης τα όρια του. Δηλαδή γνωρίζω πιο τραγούδι σε όποιο είδος μπορώ να υποστηρίξω. Επίσης, ευτυχώς έχω την δυνατότητα να ψυχανεμίζομαι τι θέλει κάθε φορά ο κόσμος να ακούσει. Είμαι της άποψης ότι δεν ανεβαίνουμε στην σκηνή απλά για να τραγουδήσουμε αλλά για να ψυχαγωγήσουμε τον κόσμο. Πρέπει ο άνθρωπος που θα έρθει να σε ακούσει να φύγει με το μυαλό του άδειο από προβλήματα! Αλλιώς τι νόημα έχει όλο αυτό; Κάθεσαι σπίτι σου, βάζεις το cd που είναι και τέλειο φωνητικά, ορχηστρικά κτλ.
Αλέξανδρε, μας είπες Δευτέρα έως Σάββατο ιατρεία και το Σαββατοκύριακο live, έχεις καθόλου ελεύθερο χρόνο; Τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;
Στην παρούσα φάση όντως ο ελεύθερος χρόνος μου είναι από λιγοστός έως μηδαμινός πραγματικά. Ο ελεύθερος χρόνος μου πέρα από την στοιχειώδη ξεκούραση που πρέπει να έχω, επικεντρώνεται πάλι στις δύο μου αγάπες. Την κτηνιατρική και το τραγούδι! Θα ενημερωθώ για ό,τι καινούργιο συμβαίνει στην μουσική και στην κτηνιατρική και θα κοιτάξω για τις επόμενες εμφανίσεις μου. Πολλά σεμινάρια κτηνιατρικά, εκεί αφιερώνω πολλές Κυριακές μου. Μου αρέσει να παρακολουθώ live events φίλων καλλιτεχνών αλλά και καλλιτεχνών που θαυμάζω και μεγαλώνοντας εκτιμώ πολύ τον καφέ που θα κανονίσω να πιο με αγαπημένα πρόσωπα και πολύ δικούς μου φίλους!
Μιλάς με πολύ αγάπη και για τα δύο και για το τραγούδι και για την κτηνιατρική. Αν θεωρήσουμε πως έχεις να επιλέξεις μεταξύ μιας μεγάλης καριέρας στον κτηνιατρικό χώρο και μιας άλλης στον καλλιτεχνικό, αν σου βάζαμε αυτό το δίλημμα, τι θα επέλεγες;
Είναι πάρα πολύ δύσκολη η ερώτηση. Στην φάση που βρίσκομαι αυτή την στιγμή υπάρχει μία εξισορρόπηση. Κι οι δυο ασχολίες με γεμίζουν και με ολοκληρώνουν. Επιπρόσθετα, η μία με ξεκουράζει από την άλλη. Δεν μπορώ πια να με φανταστώ να κάνω μόνο το ένα από τα δύο. Τώρα αν αναγκαστικά θα έπρεπε να επιλέξω, δεν ξεχνώ πως η αγάπη μου για το τραγούδι και η αποκλειστική ενασχόληση που είχα στη ζωή μου κάποια στιγμή με οδήγησε σε ένα αδιέξοδο και συναισθηματικό και οικονομικό. Σκέφτομαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξανασυμβεί. Έχει μία αστάθεια αυτός ο τομέας, όσο καλά και τέλεια κι αν πας. Πλέον στη ζωή έχω γίνει λιγότερο ονειροπόλος και βαδίζω περισσότερο προς την πραγματικότητα και τον ρεαλισμό οπότε θα επέλεγα το πιο βέβαιο για μένα που το αγαπώ εξίσου πολύ.
Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον;
Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως είμαι στο στούντιο και ηχογραφώ κάποια δικά μου τραγούδια. Ετοιμάζω το πρώτο μου προσωπικό δίσκο που θα κυκλοφορήσει εντός του 2018 και θα έχει τα παλιά μου και τα νέα μου τραγούδια! Ένα νέο τραγούδι - προπομπός θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι.
Θα τους παρότρυνα αρχικά να σκεφτούν καλά μέσα τους για το πόσο αγαπούν πραγματικά αυτό που λέγεται τραγούδι. Αυτό θα φανεί στις πρώτες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν και στις δικές τους αντοχές. Θα ναι πολλές οι δυσκολίες όπως και οι "σφαλιάρες". Αν δε το βάλουν κάτω και αντιθέτως, πεισμώνουν περισσότερο μετά από κάθε τέτοιο εμπόδιο σημαίνει πως αγαπούν τη μουσική πραγματικά. Απαιτούνται πείσμα, επιμονή, πολλή δουλειά και να μη χάνεις την ελπίδα σου.
Αλέξανδρε σε ευχαριστούμε για την όμορφη κουβέντα μας και σου ευχόμαστε από καρδιάς κάθε επιτυχία!
Κι εγώ σας ευχαριστώ!
Σημ: Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στις 10 Μαρτίου 2018
Επιμέλεια Παναγιώτης Πετρόπουλος, Γιώργος Λιναρίτης
© Art Magazino 2018
© Art Magazino 2018
Ευχαριστούμε τον Αλέξανδρο Αγγελούση για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.