Το Πρόσωπο του Μήνα - Ελένη Γερασιμίδου, ηθοποιός

To Art Magazino, ο Παναγιώτης Πετρόπουλος και ο Γιώργος Λιναρίτης έχουν την τιμή και τη χαρά να έχουν προσκεκλημένη στη στήλη του περιοδικού «Το πρόσωπο του Μήνα», τη μεγάλη ηθοποιό του Θεάτρου, του Κινηματογράφου και της Τηλεόρασης Ελένη Γερασιμίδου. Οι διαχειριστές του blog λοιπόν, συναντήθηκαν με την κα Γερασιμίδου στο Από Κοινού Θέατρο και πέρασαν μαζί ένα όμορφο απόγευμα.

Καταρχήν θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε για την ευκαιρία που μας δίνετε, που ανταποκριθήκατε στην πρόσκληση μας να έρθετε στο Art Magazino, είναι μεγάλη τιμή και χαρά μας κυρία Γερασιμίδου.

Και δική μας τιμή γιατί είστε υποστηρικτές του θεάτρου μας και δεν είμαστε αγνώμονες, αλλά έτσι και αλλιώς και να μην ήσασταν και να ξεκινούσατε τώρα, θα ήτανε χαρά μας!

Ευχαριστούμε πάρα πολύ! Μαθαίνουμε ότι θα κάνετε διακοπές στην Αθήνα φέτος.

Ναι, ναι το αποφασίσαμε, μια και γενικώς δεν μας αρέσουνε οι διακοπές. Εμένα ειδικά δεν μου αρέσουνε, δεν θέλω να φεύγω από το σπίτι μου. Εντάξει μένουμε και λίγο προς τα έξω, στην Παλλήνη και έχουμε ένα μικρό οικόπεδο μεν, αλλά ωραίο. Μ ’αρέσει να πηγαίνω στη θάλασσα κοντά και να γυρνάω σπίτι μου.

Οπότε οι διακοπές στην Αθήνα είναι ιδανικό!

Ναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό, είναι ανάγκη αυτός ο χώρος, το Από Κοινού Θέατρο να δουλεύει συνεχώς, δεν έχει την πολυτέλεια να σταματάει γιατί είναι ένας χώρος που τον φτιάξαμε εμείς, αλλά δεν είναι δικός μας, έχει τα έξοδα του, τα ενοίκια του και όλα αυτά. Πολύ σημαντικό στοιχείο επίσης είναι πως δεν μπορούμε να είμαστε εκτός από τη δουλειά μας, μας αρέσει πολύ!

Θέλετε να μας μιλήσετε για την παράσταση;

Να πούμε αρχικά ότι ο τίτλος ήταν μία ιδέα της Αγγελικής Ξένου και μετά απευθυνθήκαμε στον Πάνο Χατζηκουτσέλη και γιατί είναι πολύ καλός φίλος και πολύ καλός συνάδελφος και γιατί εκτός του ότι γράφει ωραία είναι και γνώστης ό,τι μουσικής και τραγουδιού υπάρχει! Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα του προσόντα και είπαμε να απευθυνθούμε στον Πάνο για τους προηγούμενους λόγους αλλά και για αυτό, γιατί θα μας φωτίσει πραγματικά αφού θα είναι «Διακοπές στην Αθήνα». Να είναι δροσερές αυτές οι διακοπές και να έχουμε πολλά τραγούδια. Το άλλο είναι ότι αυτό το είδος έτσι όπως διαμορφώθηκε – επιθεώρηση είναι – αλλά έχει πάρα πολλά τραγούδια και χρειαζότανε ζωντανή μουσική, αλλά να γίνει με έναν απλό και λιτό τρόπο. Βρήκαμε ένα εξαιρετικό άτομο, την Ιωάννα Μπάλτα, τη Τζο μας, η οποία είναι εξαιρετική μουσικός. Είναι μια πάρα πολύ καλή συνεργασία! Είμαστε οι τρεις μας μαζί με τον Αντώνη Ξένο και την Αγγελική Ξένου και προσθέτουμε τον Άκη Σιδέρη που ήταν και συμμαθητής της Αγγελικής στη σχολή του Κιμούλη. Έπαιζε και εδώ τον χειμώνα, όχι μαζί μας αλλά με άλλο θίασο. Ο Άκης είναι χορογράφος επίσης και πολύ καλής διάθεσης άτομο, αυτό ακριβώς δηλαδή που χρειαζόμαστε εμείς εδώ.

Βρισκόμαστε σε αυτόν τον υπέροχο χώρο, το θέατρο σας, θα θέλαμε να μας πείτε αν υπήρξε κάποια ανάγκη να γίνει αυτό; Τι σας ώθησε για να το δημιουργήσετε;

Κοιτάξτε, εδώ και χρόνια δεν είχαμε παραιτηθεί από την ιδέα να κάνουμε κάποια πράγματα που να τα καθορίζουμε εμείς, πέρα από τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις, ήταν πολύ ωραίες στιγμές αλλά κυρίως ήταν και μία λύση βιοπορισμού με καλής ποιότητας πράγματα πάντα, νομίζω, εμπορικά ή και όχι εμπορικά. Πάντα υπήρχε μέσα μας αυτό, να κάνουμε κάτι που θα το πιστεύουμε πολύ περισσότερο, θα το καθορίζουμε λιγάκι και ιδεολογικά και πολιτικά αν θέλετε, γιατί και αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμάς και απευθυνόμασταν σε διάφορους χώρους. Οι χώροι αυτοί αρχίσανε να γίνονται – δεν θα αναφερθούμε σε ονόματα και χώρους – εκμεταλλευτικοί, μικροί μεν αλλά λίγο σούπερ μάρκετ. Οπότε σκεφτήκαμε πως αν είναι να δίνουμε για δυο με τρεις φορές την εβδομάδα τα λεφτά που μπορούμε να δώσουμε σε έναν μήνα, έχοντας δικό μας χώρο, αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι δικό μας. Αυτή ήταν η λογική μας, γιατί μετά ανατράπηκαν τα πράγματα. Δηλαδή, βρίσκοντας τον χώρο αυτό ξοδέψαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε, που δεν ήταν και πάρα πολλά, αλλά ήταν ένα σεβαστό ποσό, κάτω από πενήντα χιλιάδες βέβαια, όπου κάποιος θα έλεγε «ας το κρατήσω μήπως και τύχει κάτι». Εμείς λοιπόν το διαθέσαμε αυτό το ποσό, ξεμείναμε κιόλας. Εδώ χρειάστηκε να γίνει πάρα πολύ δουλειά, ήταν ένα συνεργείο αυτοκινήτων, που ήταν ένας χώρος άδειος που είχε όμως όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει θέατρο. Δηλαδή τα τετραγωνικά του, το ύψος του, οι είσοδοι, οι έξοδοι, τα πάντα, οπότε μπόρεσε να μετατραπεί. Μπόρεσε να βγάλει άδεια χρήσης, στην αρχαιολογική υπηρεσία δεν υπήρχε πρόβλημα, όλα αυτά και με τη βοήθεια της αρχιτεκτόνισσας μας, της Ελένης Καράπα.

Έπεσε πολύ δουλειά, πολύ προσωπική δουλειά κυρίως από τον Αντώνη Ξένο και από την Αγγελική και εγώ βέβαια είχα άλλο μαράζι, να προσπαθώ να τα φέρω βόλτα με τα οικονομικά. Ευτυχώς βρέθηκαν φτωχοί φίλοι, φτωχοί φίλοι, το τονίζω αυτό, οι οποίοι πρόσφεραν εθελοντική δουλειά, όχι να τους εκμεταλλευτούμε, γιατί παίρνουν και άλλοι εθελοντές. Αυτοί ήταν εθελοντές πραγματικοί και κάποιοι φίλοι με ό,τι είχανε στην άκρη, πολύ λίγα λεφτά, μας τα δώσανε! Δανεικά εννοείται και έτσι μπόρεσα να μην κλαίω τις νύχτες και να λέω «πάνε όλα τα λεφτά και να μην γίνει κιόλας»… περάσανε και αυτά, τα πέρασα και αυτά. Αφού λοιπόν τελειώσαμε και μπορέσαμε να πούμε ότι ο απολογισμός είναι θετικός με την έννοια ότι τα χρέη που απομείνανε είναι πολύ λίγα και σε δυο ανθρώπους που δεν θα μου τα ζητήσουνε με το μαχαίρι στο λαιμό. Αλλά εγώ αισθάνομαι μία πίεση και ελπίζω πως πολύ γρήγορα θα φύγουν και αυτά.

Τώρα σε όλη αυτή τη πορεία είχαμε συμπαραστάτες, ας πούμε ο Συνεταιρισμός υδραυλικών ΣΕΥΔΑΠ ανταποκρίθηκε αμέσως δίνοντας υλικό και πρέπει να το πούμε αυτό και χωρίς σχεδόν κανένα αντάλλαγμα. Εδώ υπάρχει μόνο ένα δικό τους ταμπλώ, τίποτα άλλο, ήρθαν μάλιστα και αγόρασαν εισιτήρια. Άλλη μία πολύ μεγάλη εταιρία ηλεκτρολογικού υλικού που δεν ανταποκρίθηκε, αλλά δεν το είπε από την αρχή, μας παίδεψε δυο – τρεις μήνες και η εταιρία που τελικά συνεργαστήκαμε μας είπε πως εμείς δεν κάνουμε χορηγίες αλλά θα σας τα κάνουμε σε τιμή κόστους. Όντως το κόστος ήταν 1,5 χιλιάρικο και λέω πως και οι άλλοι εάν μου λέγανε αυτό για 1,5 χιλιάρικο δεν θα περιμέναμε 2,5 μήνες! Κακό αυτό, το λέω, αλλά δεν λέω ονόματα, δεν πειράζει. Επίσης από μία τηλεφωνική εταιρία κινητής τηλεφωνίας μια απίστευτη κοροϊδία! Υποδοχή μετά βαΐων και κλάδων, περατζάδα από τα γραφεία, πολλής θαυμασμός κτλ., μας είπαν «δεν κάνουμε χορηγίες» - κάνουν, αλλά κάνουν σε άλλα πράγματα – «επειδή σας θαυμάζουμε, θα σας δώσουμε 5 χιλιάδες». Όσο τις είδατε εσείς, τις είδα και εγώ! Τηλεφώνησα ύστερα από 16 μέρες και η απάντηση ήταν μιλώντας μου και στον ενικό ένας ανώτερος υπάλληλος «δεν σε έχω ξεχάσει, θα σε πάρω εγώ». Αυτό ήταν! Δεν πειράζει!

Επίσης θέλω να καταγγείλω, μια και είμαστε στο χώρο των καταγγελιών ότι υπάρχουν έντυπα που θέλουν να εμφανίζονται ως υμνητές του θεάτρου, που λατρεύουν το θέατρο, που  όλη τους η ζωή είναι για το θέατρο, μοιράζουν βραβεία και με το ζόρι παρουσιάζουν παραστάσεις ή τις παρουσιάζουν έτσι…. Δυστυχώς όμως, όλοι τους έχουμε ανάγκη γιατί ο κόσμος που θέλει να πάει στο θέατρο, ανοίγει πολύ συγκεκριμένα έντυπα.

Καταλαβαίνουμε τι θέλετε να πείτε!

Ναι το φωτογράφισα, αλλά δεν πειράζει. Είναι όμως υποχρεωμένοι! Αυτοί ενημερώνουν τον κόσμο και είναι υποχρεωμένοι να μας βάζουν, να βάζουν δηλαδή τι παίζει στην Αθήνα! Δεν είμαστε σπουδαίοι, αλλά δεν είμαστε και αμελητέες ποσότητες!

Έχουμε παρατηρήσει κυρία Γερασιμίδου ότι υπάρχει πολύ κακεντρέχεια σε κάποιους.

Θα σας πω κάτι, έχει συμβεί, ήμασταν στη δεύτερη Λυσιστράτη που έκανα, όχι με το Εθνικό Θέατρο, εκείνη της Θεατρικής Διαδρομής, πάλι έκανα τη Κλεονίκη σε μετάφραση αυτή τη φορά του Γεωργουσόπουλου με τη Μίρκα. Ήμασταν λοιπόν και καθόμασταν με τον Μιχαλακόπουλο και συζητούσαμε και λέγαμε διάφορα για κριτικούς και για μη κριτικούς, για ανθρώπους που μόνο κακές κουβέντες έχουν να πούνε, που σνομπάρουν, που κατατάσσουν σε κατηγορίες… που αυτό για μένα αυτό είναι απαράδεκτο. Εγώ δεν μιλούσα εκείνη τη μέρα και αφού είπαμε, είπαμε… λέω κάποια στιγμή με πολύ καημό «Μωρέ δεν μας αφήνουν όλοι αυτοί να κάνουμε τη δουλειά μας!» Πέθανε από τα γέλια ο Μιχαλακόπουλος και κάθε φορά που με βλέπει μου λέει «Ελένη, δεν μας αφήνουν όλοι αυτοί να κάνουμε τη δουλειά μας!» (γέλια) Αυτό είναι για μένα η απάντηση μου, χωρίς όμως να σημαίνει πως ό,τι κάνω εγώ προσωπικά, ή ό,τι κάνουμε εδώ σαν οικογένεια ή σαν θίασος είναι πάντα καλό. Κάνουμε λάθη, κάνουμε και κακά ίσως πράγματα, αλλά δεν μπορείς να απορρίπτεις και να ειρωνεύεσαι το γεγονός ότι το θέατρο είναι χειροποίητο. Αυτό δεν το επιτρέπω σε κανέναν! Δεν μπορεί να ειρωνεύεσαι αυτό το πράγμα και έχει γίνει!

Το πιο σημαντικό είναι πως έχετε τον δικό σας χώρο! Ανεβάζετε πράγματα που σας εκφράζουν και σας αρέσουν χωρίς να έχετε πιέσεις!

Καμία πίεση πραγματικά, έχουμε κάνει και εμείς τις έρευνές μας πάνω σε αυτό, τον φετινό χειμώνα με το Φόρτυ ½ - εγώ το είχα γράψει - , το οποίο είχε ως αφορμή μόνο, αυτό το πλάσμα που υπάρχει παγκοσμίως, την Μαρίνα Αμπράμοβιτς. Ας λέει μόνη της ότι είναι καλλιτέχνης, εγώ δεν τη θεωρώ καλλιτέχνη. Ξεκίνησε με αφορμή αυτήν, αλλά είπαμε κάποια πράγματα που πολλής κόσμος είπε πως έπρεπε να ειπωθούν κάποια στιγμή! Συνέβη όμως ένα περίεργο φαινόμενο. Ερχόταν κόσμος νεανικός, που δεν ήξερε καν ποια ήταν αυτή η Μαρίνα Αμπράμοβιτς και διασκέδαζε και συγκινούταν και έφευγαν συγκινημένοι, από όλη την παράσταση. Με μένα, με τον Αντώνη, με την Αγγελική που ήταν βουβό πρόσωπο, τη χειροκροτούσαν σε όλα αυτά. Έφευγαν λοιπόν οι γυναίκες από το Αιγάλεω, το Περιστέρι ενθουσιασμένες! Εμείς δε, βγαίναμε πάντα και τους ξεπροβοδίζαμε και τύχαινε να έρθουνε… δεν θέλω να πω από που τώρα… δεν είναι σωστό, άνθρωποι που ασχολούνται και να είναι βουβοί και να λες τώρα… τι δεν τους άρεσε; Και είναι και προοδευτικοί, τι δεν τους άρεσε που αναφέρθηκα στο πως πάει ένας στο Λούβρο και γυρνάει και λέει «είδα έναν πίνακα, κάτσε καλά…» Γιατί γελούσε η γυναικούλα και δεν γελούσε ο άλλος που ασχολείται κιόλας!

Μήπως είναι η δηθενιά που λέμε;

Δεν μπορώ να το πω και αυτό ακριβώς, γιατί δεν ήταν άνθρωποι δήθεν, άναυδοι!

Για το χειμώνα τι σκέφτεστε εδώ στο θέατρο;

Τώρα θα κάνουμε ένα δροσερό θέαμα! Μάλιστα το εισιτήριο μας θα είναι με αναψυκτικό ή μπύρα, να περάσουνε καλά οι άνθρωποι. Θα κάνουμε και μουσικά! Δηλαδή παραδείγματος χάρη στις 3 Ιουλίου θα έρθει η ανιψιά μου με το γκρουπάκι που έχουνε, της Νατάσσας η κόρη, λέγονται “Cahorn Keys”.

Τον χειμώνα θα ανεβάσουμε τον «Κοριό» του Μαγιακόφσκι!

Πως σας ήρθε αυτή η ιδέα; Όταν το διαβάσαμε ότι θα το ανεβάσετε ενθουσιαστήκαμε!

Αυτό μας το πρότεινε ο Άκης Σιδέρης, το έχει φτιάξει ο ίδιος πολύ έξυπνα γιατί εκτός από ηθοποιός και χορογράφος είναι και θεατρολόγος. Έχει κάνει μία πολύ ωραία μετάφραση και διασκευή ούτως ώστε να παιχτεί από λίγα άτομα, όμως να παίζουν πάρα πολλούς ρόλους.

Δύσκολο…

Δύσκολο αλλά θα το κάνουμε, δεν μπορούμε να έχουμε κόσμο πολύ! Ήδη το συζητάμε, έχουμε βρει και τους υπόλοιπους συνεργάτες, είναι όλοι ενθουσιασμένοι! Αφού αρχίσουμε λοιπόν τις καλοκαιρινές παραστάσεις μας, τον Αύγουστο θα αρχίσουμε και τις πρόβες. Είναι πολλοί οι ρόλοι και θα βγουν από 5 άτομα! Είναι εκπληκτικό έργο και έχει πάρα πολλά χρόνια να ανέβει!

Τηλεοπτικά θα σας δούμε φέτος;

Τώρα δεν έχω κάτι, είχα παίξει πέρυσι στους συμμαθητές, όπου έκανα το πέρασμα μου και τελείωσα.

Έχετε χρόνο να διαβάσετε και τι σας αρέσει να διαβάζετε.

Χρόνο δεν έχω! Διαβάζω, αλλά όχι όσο διάβαζα. Πρέπει να σας πω ότι γράφω κιόλας στο katiousa.gr κάθε Δευτέρα. Διαβάζω επίσης όλα τα έργα που μας στέλνουνε, γιατί μας στέλνουν πολλά έργα, ακόμα και αυτά που στέλνουν στον κύριο Ξένο, εγώ τα διαβάζω.

Νέων δημιουργών δηλαδή που θέλουν να εκφραστούν;

Και νέων και  παλαιότερων και έχω διαβάσει πολύ αξιόλογα έργα.

Οπότε κάποια μπορούμε να τα δούμε στο Από Κοινού Θέατρο!

Βεβαίως!

Είναι πολύ ωραίος ο τίτλος του Θεάτρου!

Ναι είναι ωραίος, σε αυτά βέβαια νονά είναι η πάντα Αγγελική και στον τίτλο του Θεάτρου και στον τίτλο της καλοκαιρινής μας παράστασης αλλά και στο Φόρτυ ½ που είχα γράψει με αφορμή την Αμπράμοβιτς!

Το Από Κοινού παραπέμπει σε συμμετοχή.

Ναι και υπάρχει ανταπόκριση σε αυτό! Δηλαδή, υπάρχει π.χ. ένας ρεμπετοροκάς στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος πριν έρθει να παίξει εδώ μας έστειλε όλα του τα ηλεκτρονικά. Ηχεία, κονσόλες, μικρόφωνα, τα πάντα! Δεν μας τα χάρισε, μας τα παραχώρησε, ακόμα τα έχουμε γιατί όπως είπε «έτσι είναι το από κοινού»!

Θα θέλαμε να μας πείτε, επειδή έχετε μία μεγάλη εμπειρία στο θέατρο, αν θυμόσαστε την πρώτη φορά που βγήκατε στη σκηνή και τι συναισθήματα είχατε όταν αντικρίσατε πρώτη φορά το κοινό.

Λοιπόν, εγώ πρώτη φορά βγήκα σε κοινό πριν τελειώσω τη σχολή στο τελευταίο έτος. Μέχρι τότε δεν ήξερα πως θα πάρω τα πόδια μου, που θα βάλω τα χέρια μου. Είχα μία απίστευτη φιλαρέσκεια με την ωραιοποιημένη φωνή μου. Το τονίζω αυτό.

Αυτό που θέλατε να βγαίνει προς τα έξω δηλαδή;

Αυτό που ήθελα και το ηχογραφούσα σε ένα μαγνητόφωνο σοβιετικό που είχε φέρει ο πατέρας μου. Το οποίο δεν ήταν και καλό, αλλά ό,τι ερχόταν από εκεί ήταν πολύ καλό για τον πατέρα μου.

Έτσι γινόταν συνήθως!

Ναι, ναι, σοβιετικό ήταν, ήταν πολύ καλό! Εγώ λοιπόν ηχογραφούσα και έλεγα τα ποιήματα του Λειβαδίτη, μάλιστα τα διάβαζα από ένα βιβλίο του Φαρσακίδη. Ήταν η περίοδος πριν τη δικτατορία και υπήρχαν κάποια πράγματα. Είχε χαρακτικά μέσα, αλλά και ποιήματα, του Λουντέμη, του Λειβαδίτη, δεν είχε του Ρίτσου ακόμα απ’ ό,τι θυμάμαι τότε, δεν θυμάμαι καλά, τέλος πάντων, τα διάβαζα αυτά και την έβρισκα με τη φωνή μου! Πήγα λοιπόν κάποια στιγμή στη σχολή, με έστειλε η μάνα μου δηλαδή, δεν πήγα από μόνη μου και έλεγα «εντάξει με τη φωνή μου καλά τα πάω, τι θα κάνω με τα χέρια μου, με τα πόδια μου;» Οπότε με παίρνουν κάποια στιγμή από το Φοιτητικό Θέατρο της Θεσσαλονίκης, τους έφυγε μια κοπέλα τελευταία ώρα και παίζανε την «Αίτηση σε γάμο» του Τσέχωφ και την «Αρκούδα». Μέσα σε μία εβδομάδα έκανα πρόβες και βγήκα και έπαιξα. Μάλιστα στην «Αρκούδα», επειδή πήραν ρούχα από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, μου φέρανε μία φούστα που ήταν της Κυβέλης! Εγώ έπρεπε να τη διπλώσω πολλές φορές γιατί η Κυβέλη ήταν πολύ ψηλή και ήταν και πολύ χοντρή πια, προς το τέλος, εγώ ήμουν κοριτσάκι, δεν ήμουν τόσο χοντρή. Το έβαλα λοιπόν και αυτό γύρω γύρω και βγήκα, ούτε κατάλαβα πως έγινε. Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι μπορώ να παίζω, ότι μπορώ να σταθώ στη σκηνή γιατί γελούσαν από κάτω, προφανώς ήμουν χαριτωμένη…

Το χειροκρότημα είναι γλυκό και ενθουσιάζει…

Δεν είναι τόσο το χειροκρότημα γιατί σε αυτές τις παραστάσεις είναι από κάτω γνωστοί και φίλοι και χειροκροτούν έτσι και αλλιώς. Για αυτό και εγώ είμαι εναντίον του ερασιτεχνισμού. Δεν ήμουν ερασιτέχνης τότε, τελείωνα τη σχολή. Κυρίως είναι αυτό που νοιώθεις να έρχεται από κάτω, το χειροκρότημα είναι τελευταίο. Ένοιωσα λοιπόν καλά, πολύ τρακ βέβαια, το οποίο ακόμα υπάρχει.

Το τρακ δεν σταματάει.

Όχι, το τρακ δεν σταματάει δυστυχώς και κάθε φορά λες «θα είμαι χάλια αυτή τη φορά» και μετά λες «όχι, μα έτσι έλεγες και την άλλη φορά και τα πήγες μια χαρά» και μετά θα πω «ναι αλήθεια είναι, αλλά τώρα είναι αλλιώς» (γέλια)

Με το χρόνο ανακαλύπτετε καινούργια στοιχεία και προσπαθείτε να τα χρησιμοποιήσετε;

Ναι, εγώ είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως το θέατρο είναι επιστήμη και πρέπει να είναι επιστήμη και πρέπει να βελτιώνουμε τα μέσα μας τα εκφραστικά, πρέπει να έχουμε προσλαμβάνουσες, να διαβάζουμε πολύ, εν πάσει περιπτώσει να την ψάχνουμε τη δουλειά να το πούμε και λαϊκά!

Έχουμε πολλές φορές συζητήσει με συναδέλφους σας για την απομνημόνευση του κειμένου και όλοι μας λένε ότι αυτό είναι το λιγότερο.

Α ναι, τελείως το λιγότερο, ειδικά στην τηλεόραση κάνω έτσι και το λέω! Στο θέατρο θέλει το χρόνο του γιατί πρέπει να το συνδυάσω με άλλα πράγματα.

Υπάρχει και το άγχος στο θέατρο, δεν είναι συναισθηματικά κάθε καινούργια μέρα, νέα μέρα;

Φυσικά γιατί η παράσταση γίνεται και με τον κόσμο. Δεν αλλάζεις τίποτα, γενικά εγώ δεν είμαι από αυτούς που αλλάζουν και που μπορεί ο συνάδελφος να με ψάχνει σε άλλη γωνιά της σκηνής… Όχι, αλλά πάντα αλλάζει κάτι, γιατί είναι και διαφορετικός κόσμος και η δική σου διάθεση πιθανόν. Αλλά εντάξει, τη δική σου διάθεση την φτιάχνεις, κουρδίζεσαι και έτσι πρέπει.

Μπαίνετε δηλαδή κατευθείαν στο πετσί του ρόλου δηλαδή.

Ναι! Το πετσί τώρα, καλό είναι να μην πολυμπαίνουμε και στο πετσί γιατί δεν θα έχουμε έλεγχο μετά. Θέλει έλεγχο η δουλειά, δεν θέλει πολύ πετσί! (γέλια)

Θα θέλαμε να μας πείτε αν μετά από όλη αυτή τη πορεία σας τη μεγάλη, θα θέλατε κάποιο ρόλο να τον ξαναπαίξετε ή κάποιος ρόλος ο οποίος σας έχει στιγματίσει ή σας έχει αφήσει κάποιο «σημάδι», καλλιτεχνικό πάντα.

Ναι, δεν μπορώ να το πω αυτό. Μου αρέσαν όλοι οι ρόλοι που έχω κάνει! Δεν έχω απωθημένα μεγάλων ρόλων! Λέω καμιά φορά, αν και βέβαια πολλοί αντιδρούν σε αυτό, πως είμαι προφέσορας στους μικρούς ρόλους. Δεν έχω ονειρευτεί κάτι το οποίο δεν έχω κάνει. Ίσως κάποια στιγμή θα ήθελα να παίξω στις «Ευτυχισμένες μέρες», που άλλοι μου το βάλανε στο μυαλό. Όπως και άλλοι μου βάλανε στο μυαλό για το «Χάρολντ και Μωντ». Εγώ δεν θα πάθω τίποτα και να μην τα παίξω.

Την ώρα που σας έρχεται το κείμενο λέτε «αυτό μ ’αρέσει ή αυτό δεν μ ‘αρέσει;»

Ναι βέβαια, γιατί πρέπει να σας πω ότι μου έχουν έρθει και προσβλητικά κείμενα, όχι για το θέατρο αλλά για το σινεμά. Δεν είναι η έκταση του ρόλου, αλλά δεν μπορείς να παίρνεις το δικαίωμα επειδή με τίμησε ο Αγγελόπουλος με πολύ μικρό ρόλο, ο οποίος όμως ήταν σημαντικός και μου χάρισε και ένα κρατικό βραβείο. Πολύ μικρός! Ή και αυτό που θα έκανα, αλλά δυστυχώς σκοτώθηκε και δεν ολοκληρώθηκε η ταινία, ήταν μία ατάκα, αλλά ήταν τόσο ωραίο και τόσο σημαντικό! Δεν μπορεί να παίρνει θάρρος ο οποιοσδήποτε και να με παίρνει να κάνω κάτι που δεν έχει καμία σημασία, δεν λέει τίποτα μέσα στο όλον, δεν λέει τίποτα για μένα και δεν λέει τίποτα για τον κόσμο. Και να με θέλει για να βάλει το όνομα μου! Αυτό το όνομα δεν είναι από δυναστεία, το έχω ξαναπεί, το όνομα αυτό φτιάχτηκε με δουλειά! Λοιπόν έτυχε και απάντησα και είπα «είναι κρίμα να δώσετε 20 εκατομμύρια για να πω αυτές τις δύο ατάκες». Ποτέ δεν έχω ζητήσει πολλά λεφτά. Έχω παίξει σε πάρα πολλές ταινίες νέων ανθρώπων τελείως τσάμπα και δεν μετανιώνω, αλλά όταν κάνεις μία ταινία και έχεις έναν πρωταγωνιστή που έχει κάνει λίγα χιλιόμετρα ή μάλλον δεν έχει κάνει καθόλου χιλιόμετρα στο σανίδι αλλά στο μόντελινγκ να μου δίνεις να πω «Καλησπέρα» και να ανοιγοκλείνω την πόρτα…

Να το κάνω και αυτό. Στην ταινία αυτή του Αγγελόπουλου που δεν έγινε, ο ρόλος μου ήταν μιας γυναίκας που έρχεται από τα υπόγεια του Δημαρχείου και έχει βρει ένα παιδάκι. Διακόπτει το συμβούλιο για να πει «Τι θα κάνω με αυτό το παιδί». Μόνο που σας το λέω ανατριχιάζω. Τους διακόπτει και τους λέει «τι θα γίνει με αυτό το παιδάκι», δεν θυμάμαι ακριβώς τη φράση.. Τι να σας πω. Δηλαδή είναι κάποιοι άνθρωποι που φύγανε όπως ο Αγγελόπουλος και ο Κακογιάννης… Ο Κακογιάννης έπαιρνε ο ίδιος τηλέφωνο και έλεγε «θα ‘θελα να παίξεις σε ταινία μου». Ο ίδιος έπαιρνε τηλέφωνο από τη Γαλλία για να πει «καλά που βγήκες Ελένη μου και γέλασε ο κόσμος», δηλαδή τέτοιες στιγμές. Αισθάνομαι καμιά φορά για αυτούς τους ανθρώπους που έχουν φύγει, πως μαζί τους έφυγαν και οι αποδέκτες, όπως αυτό που είμαι και εγώ εν πάσει περιπτώσει. Υπάρχει βέβαια ο μεγάλος αποδέκτης το κοινό!

Πάντως είστε από τις λίγες ηθοποιούς που και θεατρικά και κινηματογραφικά και τηλεοπτικά κάνετε πάντα προσεγμένες δουλειές.

Ναι δεν μπορώ να πω ότι ενέχομαι για πράγματα κακά. Έχω συνεργαστεί επίσης με τον Αβραμέα, τον Λαζαρίδη. Έχω παίξει και σε βιντεοταινίες και εγώ και ο άντρας μου! Να’ ναι καλά η αδελφή μου εκεί που είναι, η οποία μας βοηθούσε με αυτόν τον τρόπο πολύ! Έχουμε παίξει σε βιντεοταινίες της αδελφής μου που έκανε τότε, αυτή ήταν η εποχή, έχω γράψει σενάριο για την αδελφή μου. Είχαμε τότε το Καφεθέατρο στη Θεσσαλονίκη και ήταν μεγάλη βοήθεια για εμάς. Εγώ δεν έχω κανένα θέμα γιατί έπαιξα σε βιντεοταινία. Και τα έργα που έχω παίξει δεν ήταν όλα και τα αριστουργήματα, μην τρελαθούμε τώρα! Μια φορά μου είχε πει ο Καρακατσάνης για κάποιο τηλεοπτικό, μου λέει «Ξέρεις γιατί μου αρέσεις; Γιατί ξέρω πως δεν σ ’αρέσει αλλά το κάνεις πολύ καλά!» Δεν θα πω ποιο, μεγάλη επιτυχία!

Το υποστηρίζετε δηλαδή αυτό που κάνετε!

Έτσι! Κοίταξε μην γίνουμε σαν κάτι τοπ δημοσιογραφίνες ή δημοσιογράφους που καλούν έναν λαϊκό και τον ειρωνεύονται! Μην τον καλείς! Άμα δεν σου αρέσει και σου φαίνεται πολύ φθηνή, ας πούμε η Λαίδη, μην τη καλείς στην εκπομπή σου!

Ναι ή την καλείς και την αφήνεις να το πει με το δικό της τρόπο ή όχι, αυτό είναι πάρα πολύ άσχημο. Όπως επίσης κάποιες κριτικές κακεντρεχείς που πιστεύω πως γίνονται στοχευμένα. Βλέπουμε δηλαδή με κάποιους ανθρώπους το ίδιο έργο και μετά από αυτό που διαβάζω είναι σαν να έχουμε δει άλλη παράσταση!

Ναι και το άλλο που είναι άσχημο εδώ και γίνεται πολλά χρόνια, είναι ότι γράφονται κριτικές αφού έχει κατέβει μία παράσταση. Αυτό δεν έχει καμία χρησιμότητα! Δηλαδή στην Αμερική μπορεί να κατέβει μία παράσταση την επόμενη μέρα εάν οι κριτικές δεν είναι καλές. Μπορεί να είναι άδικο, δεν ξέρω αλλά δεν είναι να κατεβαίνει μία παράσταση και μετά να διαβάζω τη κριτική. Να την κάνω τι; Να τη βάλω στο book μου, όπως λένε;

Κυρία Γερασιμίδου σας ευχαριστούμε από καρδιάς για την όμορφη κουβέντα μας!

Εμείς σας ευχαριστούμε και σας περιμένουμε να ‘ρθείτε να κάνουμε «Διακοπές στην Αθήνα!»

Η Ελένη Γερασιμίδου αυτό το καλοκαίρι πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Διακοπές στην Αθήνα" του Πάνου Χατζηκουτσέλη που παίζεται από 28 Ιούνιου στο Από Κοινού Θέατρο. 

Για περισσότερες πληροφορίες κάνετε ένα "click" ΕΔΩ

Επιμέλεια Παναγιώτης Πετρόπουλος / Γιώργος Λιναρίτης 

© Art Magazino / 2017