Το Art Magazino έχει την μεγάλη τιμή και χαρά να φιλοξενεί την μεγάλη Ελληνίδα ερμηνεύτρια Ελένη Δήμου ως Πρόσωπο του Μήνα Ιανουαρίου. Οι διαχειριστές του blog, Παναγιώτης Πετρόπουλος και Γιώργος Λιναρίτης συναντήθηκαν με την κυρία Δήμου λίγο πριν δώσει ένα από τα sold out live της στην Ρότα όπου και τους παραχώρησε μία συνέντευξη.
Για να ακούσετε την συνέντευξη κάνετε ένα "click" στο play.
Καταρχήν κυρία Δήμου θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε που δεχτήκατε να γίνετε το Πρόσωπο του Μήνα του Ιανουαρίου και όχι μόνο, το Πρόσωπο της Χρονιάς! Θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε, αν γυρίσετε τον χρόνο πίσω στην αρχή της καριέρας σας και κοιτάξετε τον εαυτό σας, ποια εικόνα σας έρχεται πρώτη;
Και εγώ σας ευχαριστώ. Μου έρχεται αυτή στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, ένα πολύ αδύνατο κορίτσι με μαζεμένα τα μαλλιά, σαν κινέζικο βάζο. Αυτή η εικόνα μου έρχεται όταν γυρίζω πίσω.
Η πρώτη σας εμφάνιση ουσιαστικά.
Δεν ήταν ακριβώς η πρώτη εμφάνιση, αλλά ήταν πολύ σημαντική εμφάνιση. Ήταν μία εκδήλωση του Τρίτου Προγράμματος, με διευθυντή τότε τον Μάνο Χατζηδάκι και εγώ τραγούδησα ανέκδοτη δουλειά του Δημήτρη Λέκκα. Ήταν πολύ ωραία, με ένα πολύ ειδικό κοινό από κάτω, πιτσιρίκα, αδυνατούλα, είπα το «Όταν νυχτώνει στην οδό την Πειραιώς». Το είχα πει με μία πολύ ωραία τραγουδίστρια, την Χαρά Πομώνη, επίσης με ιδιαίτερο ηχόχρωμα και φωνή. Στον Δημήτρη Χορν δεν αρέσανε βέβαια αυτά τα τραγούδια αλλά το συγκεκριμένο είναι πολύ ωραίο τραγούδι!
Στην πορεία της καριέρας σας ποιοι άνθρωποι ήταν καθοριστικοί;
Κοιτάξτε, απ’ όλους κάτι πήρα. Δεν θα σας μιλήσω για την δισκογραφία, θα σας μιλήσω για τις συνεργασίες μου. Ήμουν πολύ καιρό με τον Γιώργο Νταλάρα, δύο φορές δούλεψα με τον Γιώργο Μαρίνο, δούλεψα πολύ με την Μαρινέλλα. Είναι άνθρωποι που πήρα από αυτούς πράγματα, από τον τρόπο που τραγουδούσαν, από τον τρόπο που συμπεριφέρονταν, από τον τρόπο που τοποθετούσαν τον εαυτό τους πάνω στην σκηνή, στο πως αντιμετώπιζαν το κοινό. Γενικά πήρα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν πιο δύσκολοι κατά γενική ομολογία της δουλείας μας. Εγώ κατάφερα όχι μόνο να δουλέψω μαζί τους και να πάρω πράγματα αλλά να είμαι και φίλη, πολύ φίλη. Τώρα από την δισκογραφία, από όλους έχω πάρει. Θεωρώ ότι έκανα πολύ σημαντικές συνεργασίες. Με τον Γιάννη Πάριο, τον Γιώργο Νταλάρα και βεβαίως όλους τους δημιουργούς που με εμπιστεύτηκαν και είπα τραγούδια τους. Έγραψαν όλοι μέσα στην ψυχή μου, ο καθένας για τον δικό του λόγο.
Ποιο τραγούδι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο;
Πολλά πράγματα έχουν σχέση με τη ζωή μου. Υπάρχει ένα τραγούδι που γράφτηκε μετά τον θάνατο του πατέρα μου, υπάρχει ένα τραγούδι που γράφτηκε μετά τον θάνατο της μητέρας μου. Αυτά τα τραγούδια όπως καταλαβαίνετε δεν θέλω να τα ακούω γιατί είναι σίγουρο ότι θα κλάψω. Όταν τραγουδάω, εκείνο που με συγκινεί πάρα πολύ και με πάει στον μπαμπά μου είναι «Το Καναρίνι». Συγκινούμαι πάρα πολύ! Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να το είπα και να μην βούρκωσα, να μην έτρεχαν τα δάκρυα μου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν λατρεύω τα άλλα μου τραγούδια! Γιατί τα λατρεύω! Έχω ντυθεί με τα τραγούδια μου! Θεωρώ ότι είμαι πολύ τυχερή γιατί είπα τραγούδια που εξέφραζαν εμένα και ταυτίστηκε και το κοινό μαζί μου. Βλέπεις επίσης ότι το κοινό ανανεώνεται, βλέπεις καινούργιους ανθρώπους, νέα παιδιά. Ας πούμε, το περασμένο Σάββατο, έγινε κάτι που μου έκανε πολύ εντύπωση. Ήρθε ένα ζευγάρι γύρω στα 25, το κορίτσι Ελένη το όνομα της και πολύ φαν δική μου, ο φίλος της όταν έφθασαν της έκλεισε τα μάτια για να μην δει την αφίσα απ’ έξω, για να της κάνει έκπληξη. Είχαν επέτειο γνωριμίας.
Οπότε όταν σας είδε να βγαίνετε στην σκηνή…
Τρελάθηκε! Είναι απίστευτο αυτό που έκανε ο νεαρός! Πολύ ωραίο δεν είναι;
Υπάρχει ο ρομαντισμός ακόμα!
Ευτυχώς! Ευτυχώς! Γιατί ανήκουμε σε αυτή τη γενιά! Όλα σήμερα γίνονται πολύ γρήγορα. Η ταχύτητα δεν χωρά ρομαντισμό, δεν έχει χώρο και χρόνο!
Στην πορεία της καλλιτεχνικής σας καριέρας αλλάξατε σαν άνθρωπος μέσα από την μουσική;
Νομίζω ότι η γέννηση του παιδιού μου με άλλαξε. Όχι από την μουσική δεν άλλαξα σαν άνθρωπος, ίσως είμαι πιο ήρεμη. Αντιμετωπίζω γενικότερα πιο ήρεμα τα πράγματα απ’ ό,τι σε πιο νεαρή ηλικία, αλλά νομίζω πως η γέννηση του παιδιού μου με έκανε πιο πράο άνθρωπο, έγινα ακόμα πιο συναισθηματική Η μουσική δεν με άλλαξε, έτσι νομίζω και έτσι μου λένε και οι φίλοι μου.
Ούτε η επιτυχία σας έχει αλλάξει σαν άνθρωπο;
Όχι, ευτυχώς. Νομίζω πως δεν υπήρχε κανένας λόγος. Να αλλάξεις γιατί;
Εμείς πιστεύουμε πως οι άνθρωποι οι οποίοι πατάνε στα πόδια τους καλλιτεχνικά δεν έχουν την ανάγκη να αλλάξουν.
Και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια. Εγώ που γνώρισα ανθρώπους που έχουν κατακτήσει την παγκόσμια σκηνή, που έπαιξα μαζί τους… δεν μιλάμε να κατακτήσεις μία χώρα, μιλάμε να κατακτήσεις τον πλανήτη! Αυτοί οι άνθρωποι ήταν τόσο χαμηλών τόνων και τόσο ταπεινοί, σίγουροι, που δεν τους άλλαξε η επιτυχία. Την αξίζανε και την πήρανε! Παίζει και αυτό ρόλο. Όταν αξίζεις την επιτυχία και την πάρεις, δεν θα σε αλλάξει νομίζω. Είναι τόσο τίποτα το να το παίξεις. Εγώ μόνο στους ανθρώπους που δεν σέβονταν, όχι μόνο εμένα αλλά γενικότερα, μόνο σε αυτούς σήκωνα το φρύδι και τους υπενθύμιζα ότι είμαι η Δήμου. Υπάρχουν στιγμές που το έχω κάνει, αλλά σε ανθρώπους ανάγωγους! Καμιά φορά και με το πολύ φιλικός υπάρχει πιθανότητα να σου ανέβει στο κρεβάτι ο χωριάτης που λέει και ο λαός. Λοιπόν, με αυτούς τους ανθρώπους έπρεπε να αποστασιοποιηθώ και να θυμίσω πως πρέπει να κρατάμε τους τύπους. Με τους φίλους μου και με τους ανθρώπους που είναι σαν και μένα δεν υπήρξε ούτε δευτερόλεπτο να συμβεί αυτό πραγματικά.
Υπάρχει κάτι που δεν έχετε κάνει ακόμα ή κάτι που έχετε μετανιώσει που έχετε κάνει;
Λοιπόν, είναι πολλά αυτά που δεν έχω κάνει ακόμα. Τώρα αν έχω μετανιώσει… για πολύ λίγα πράγματα. Όταν κάνεις καριέρα και όταν δισκογραφείς…. πριν από λίγο καιρό άκουσα ένα τραγούδι και είπα «αχ δεν θα το ‘λεγα σήμερα». Αυτά τα τραγούδια είναι 5 με 6 και έχω μεγάλη δισκογραφία! Αυτά τα τραγούδια τα βρήκα λίγο πιο χαριτωμένα απ’ ό,τι θα έπρεπε. Δεν μιλάω για τον Πασά, μην πάει το μυαλό εκεί! Ο Πασάς είναι πολύ σπουδαίο τραγούδι. Παίζει ρόλο η ηλικία, παίζει ρόλο σε τι φάση είσαι, ποια εποχή κάνεις τον δίσκο, πως είσαι ψυχολογικά, όλα παίζουν ρόλο. Εγώ μαζί και με τους φίλους συνεργάτες δεν κάναμε τραγούδια σκεπτόμενοι ότι θα μείνει μέσα στο χρόνο ή ότι να αρέσει τώρα και να μην αρέσει μετά. Δεν λειτουργήσαμε ποτέ έτσι! Με κανέναν.
Δεν σκεφτόσασταν ότι θα γίνουν διαχρονικά.
Δεν το σκεφτόμουν, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι τραγουδώντας ας πούμε το «Ετοιμάζω ταξίδι» πως θα ζήσει 30 χρόνια ή το «Προσωπικά» που είναι επίσης 30 χρόνια και πόσα άλλα τραγούδια. Όχι δεν το σκέφτηκα. Μου άρεσε πάρα πολύ! Και αφού μου άρεσε εμένα ήταν σίγουρο πως θα το μεταδώσω και κάτω αφού έχω αυτή την δυνατότητα της επικοινωνίας. Αυτό μόνο. Το πόσο θα ζήσει είναι πολλά πιστεύω που παίζουν ρόλο. Είναι το τραγούδι, ο ερμηνευτής, η παραγωγή του. Είναι τραγούδια που τα ακούω σήμερα και είναι σαν να φτιάχτηκαν σήμερα τεχνικά. Δεν λες είναι παλιό. Οι μόνοι καλλιτέχνες που λειτουργούν μόνοι τους είναι ο ζωγράφος και ο συγγραφέας, είναι αυτοί και τα πράγματά τους. Ο τραγουδιστής έχει την παραγωγή, τους μουσικούς που θα παίξουν, τον συνθέτη, τον στιχουργό, την ερμηνεία του. Είναι πολλά πράγματα. Η επιτυχία φαίνεται να πηγαίνει στον τραγουδιστή γιατί είναι αυτός που την δημιουργία του άλλου την μεταδίδει και γίνεται όλων δημιουργία αλλά είναι και όλων η επιτυχία. Είναι και άλλων η επιτυχία, δεν είναι μόνο δική μου.
Υπήρξαν στιγμές που φοβηθήκατε πιθανή αποτυχία που κάτι δεν πάει καλά;
Να σας πω κάτι, είμαι από τους ανθρώπους που δεν το βάζουν κάτω! Πέρασα κάποια προβλήματα, είχα και εταιρικά προβλήματα. Γεννήθηκαν και από δικά μου λάθη και από της εταιρίας λάθη αλλά δεν το βάζω κάτω. Έχω περάσει διάφορα. Είμαι εδώ όρθια, γιατί το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι να έχω υγεία και δεν είναι αυτονόητο! Ο άνθρωπος έχει τέτοια δύναμη που δεν την κατέχει. Ο άνθρωπος είναι ένας μικρός θεός, ένας ξεχωριστός μικρός θεός. Δεν το καταλαβαίνουμε μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή. Σημασία έχει ότι είμαι εδώ και μιλάμε και έδειξα σε κάποιους ανθρώπους που πιθανότατα είτε θέλανε να με συνταξιοδοτήσουν είτε ότι συνταξιοδοτήθηκα από μόνη μου πίστευαν ότι θα μείνω στην σύνταξη. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Είμαι εδώ γιατί ο κόσμος το θέλει. Θέλω επίσης να σας πω ότι ευχαριστώ πάρα πολύ την Τασούλα Θωμαΐδου, την στιχουργό που έχουμε κάνει αρκετά τραγούδια μαζί, γιατί ήταν εκείνη που με έβαλε ξανά στην διαδικασία να κάνουμε ένα τραγούδι. Και έτσι κάναμε το «Σε καταργώ». Θέλω να διευκρινίσω πως στόχος μου δεν ήταν ούτε οι πλατίνες, ούτε τα χρυσάφια! Στόχος μου είναι να γίνω ένα με τον κόσμο. Να καταλάβουν τι θέλω να πω, να ταυτιστούνε μαζί μου. Έτσι λοιπόν τον Φεβρουάριο, ίσως και λίγο αργότερα θα κάνω ένα βινύλιο, έναν δίσκο σε περιορισμένο αριθμό με κάποια κομμάτια για τους φίλους. Είμαι σε αυτή την φάση. Επίσης να σας πω ότι εδώ και 20 χρόνια κάνω σε μικρούς χώρους εμφανίσεις και ξαναβρέθηκα με το κοινό μου. Δεν σας κρύβω πως όταν έκανα τις πολύ σπουδαίες συνεργασίες, έχασα το δικό μου κοινό. Το δικό μου το κοινό επειδή αισθάνονται ότι είμαι η φωνή τους, θέλουν να είμαι κοντά τους. Η αγκαλιά αυτή, το όλοι μία αγκαλιά. Στα «Δειλινά» που ήμουν αρκετές σεζόν, νομίζω πως το έχασα το κοινό μου. Πέρασα υπέροχα βέβαια, υπέροχες συνεργασίες, Μητροπάνος, Μαρίνος, Μητσιάς, Γαϊτάνος, Μπίγαλης, Αρβανιτάκη, Λιδάκης, Βαρδής, Γλυκερία. Ήμασταν κόσμος και ντουνιάς! Χάθηκε όμως αυτή η μαγεία. Αυτά τα τραγούδια που λέω δεν για πολλούς, δεν είναι για χιλιάδες. Επομένως εδώ και 20 χρόνια έχω ξαναβρεί το κοινό μου και δεν ζηλεύω καθόλου τους μεγάλους χώρους, πιστέψτε με. Τα έχω βρει με τον εαυτό μου!
Τώρα πια πολλοί καλλιτέχνες έχουν έρθει στους μικρούς χώρους.
Τώρα. Και θα σας πω κάτι με πολύ εγωισμό επειδή δικαιώνομαι για πολλά πράγματα. Για τους μικρούς χώρους, για τις έθνικ συνεργασίες, για πολλά άλλα.
Λέτε περισσότερα ναι ή περισσότερα όχι σαν καλλιτέχνης;
Περισσότερα όχι.
Πέρα από τη Ρότα που αλλού θα σας δούμε;
Θα είμαι τον Φεβρουάριο στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης με ένα ειδικό πρότζεκτ δικής μου ιδέας. Πιθανότατα να γίνουν και κάποιες εμφανίσεις στο Θέατρο της Βέροιας. Αυτά προς το παρόν, αλλά υπάρχουν πάντα οι πιθανότητες για εμφανίσεις εμβόλιμα, μικροί χώροι σε όλη την Ελλάδα. Έχω σε όλη την Ελλάδα συγκεκριμένους χώρους. Στην Χαλκίδα πάω στο Καφωδείον. Εκεί παίζω όποτε πάω, στην Κύπρο πάω στο Βινύλιο. Όταν ακουστεί κάπου πως έρχεται η Δήμου, να ξέρουν που θα με βρούνε, μου αρέσει αυτό!
Η αλήθεια είναι πως όσες φορές και να σας παρακολουθήσουμε, είναι μία διαφορετική βραδιά, περνάμε μοναδικά.
Πολύ χαίρομαι και να σας πω κάτι, ίσως και μεγαλώνοντας αγαπώ πολύ τους ανθρώπους που έρχονται και ειδικά ανθρώπους που θέλουν να ασχοληθούν με τα μέσα και τις συνεντεύξεις και αυτούς τους ανθρώπους δεν τους αφήνω έξω από την ζωή μου και έξω από την δουλειά μου. Με τιμά πολύ που έρχονται και δούνε τι κάνω, πως είμαι.
Περνάμε μοναδικά και εγώ (Παναγιώτης) σας έχω ταυτίσει με πολλές καταστάσεις της ζωής μου. Την προηγούμενη φορά που σας ακούσαμε μου τραγουδήσατε την «Λιμνοθάλασσα» και πραγματικά θα μου μείνει αξέχαστο.
Αφού θα είσαστε και σήμερα εδώ θα στο τραγουδήσω και σήμερα!
Υπήρχαν στο οικογενειακό περιβάλλον άνθρωποι με ωραία φωνή όπως η δική σας;
Η μαμά μου είχε πολύ ωραία φωνή. Νομίζω πως είχαμε την ίδια χροιά. Η μαμά μου τραγουδούσε υπέροχα το “Après toi” της Βίκυς Λέανδρος. Ο μπαμπάς μου ηπειρώτης, είχε σωστή φωνή. Ο αδελφός μου έχει θεσπέσια φωνή.
Θέλουμε να μας πείτε τα χόμπι σας, πως περνάει η Ελένη Δήμου τον ελεύθερο της χρόνο;
Μου αρέσει πολύ να ασχολούμαι με το σπίτι και με τον κήπο. Βάφω, ξεβάφω, κάνω ό,τι φανταστείς! Και γράφω κιόλας. Έχω γράψει ένα μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη το «Όσα δεν είπαμε». Αλλά ήταν μία εποχή που δεν έκανα τίποτα για αυτό και το έγραψα, δεν γίνεται και να τραγουδάω και να γράφω.
Κυρία Δήμου σας ευχαριστούμε πάρα πολύ!
Και εγώ σας ευχαριστώ.
Χρήσιμα links:
Σημ: Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στις 18/12/2017
Ευχαριστούμε πολύ τον Απόστολο Κόκκινο και την Ρότα Art Coffee Community για την ευγενική παραχώρηση του χώρου της συνέντευξης.
Επιμέλεια Παναγιώτης Πετρόπουλος, Γιώργος Λιναρίτης © Art Magazino
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.