To Art Magazino, ο Παναγιώτης Πετρόπουλος και ο Γιώργος Λιναρίτης, έχουν τη χαρά και την τιμή να φιλοξενούν την αγαπημένη φίλη Λένα Σερδαρίδου. Η Λένα ανταποκρίθηκε άμεσα να γίνει το Πρόσωπο του Μήνα και είναι μαζί μας σε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη.
Καλησπέρα Λένα, καταρχήν θα θέλαμε να σε ευχαριστήσουμε από καρδιάς που αποδέχτηκες την πρόσκληση μας να γίνεις το «Πρόσωπο του Μήνα» του Art Magazino, είναι πραγματικά μεγάλη μας τιμή και χαρά!
Το ίδιο ισχύει και για μένα, εγώ σας ευχαριστώ! Χαίρομαι ιδιαίτερα που με βάλατε και εμένα σαν «Πρόσωπο του Μήνα», να είστε καλά, γεροί δυνατοί, πάντα επιτυχίες! Ό,τι καλύτερο εύχομαι και στους δυο σας Γιώργο και Παναγιώτη.
Ευχαριστούμε πάρα πολύ Λένα! Θα θέλαμε να μας πεις λίγα πράγματα για τον εαυτό σου. Να σε γνωρίσει και ο κόσμος που δεν σε ξέρει, είσαι περισσότερο γνωστή στο εξωτερικό και λιγότερο στην Ελλάδα, έτσι δεν είναι;
Κάπως έτσι, περισσότερο στην Ευρώπη. Έχω εργαστεί στην Νορβηγία, στην Αγγλία, στην Γερμανία, στην Κύπρο και Νότια Αφρική. Καταρχήν να συστηθούμε, νομίζω πως πρέπει να συστηθούμε από την αρχή παιδιά! Εγώ είμαι ερμηνεύτρια, συνθέτις, μουσική επιμελήτρια φεστιβάλ και «Ένωση Τεχνών Ελλάδος» στο μουσικό, θεατρικό και ποιητικό της κομμάτι. Η ιδιαίτερη πατρίδα μου είναι η πανέμορφη Νάουσα με τα δροσερά και γάργαρα νερά της, με τα καταπράσινα βουνά της! Είσαστε ευπρόσδεκτοι όποτε θελήσετε να έρθετε. Γεννήθηκα στη Νάουσα, μεγάλωσα στη Νάουσα μέχρι τα 17 μου χρόνια, όπου άρχισα να εργάζομαι. Μας έπιασε η εργασία, η εργασία της νύχτας, η εργασία του τραγουδιού, η εργασία της σύνθεσης, γενικά η εργασία της μουσικής!
Πως προέκυψε η αγάπη σου για τη μουσική; Από μικρή ήθελες να γίνεις ερμηνεύτρια;
Ναι και μάλιστα θυμάμαι τη μητέρα μου να με ρωτάει στην ηλικία των 5 ή 6 χρόνων, «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» και εγώ της έλεγα «τραγουδίστρα», δεν ήξερα να το πω σωστά και τελικά έγινα αυτό που ήθελα! Έκανα πάρα πολλά πράγματα, μία καριέρα που είμαι απόλυτα ικανοποιημένη από την πορεία της και βέβαια δεν σταματάμε! Συνεχίζουμε, συνεχίζουμε να παλεύουμε πάνω στη μουσική σε αυτές τις δύσκολες εποχές, αλλά συνεχίζουμε με πάθος και το ίδιο μεράκι και την ίδια αγάπη για αυτή την υπέροχη εργασία.
Αυτό Λένα μου φαίνεται και το αντιλαμβανόμαστε. Το κοινό το αντιλαμβάνεται και εμείς κοινό είμαστε και αντιλαμβανόμαστε το μεράκι, την αγάπη και το πάθος.
Εάν δεν υπάρχει αγάπη για την μουσική νομίζω ότι δεν κάνεις τίποτα. Ο καλλιτέχνης είναι ένα πακέτο αντίληψης – ας το πω έτσι, μπορεί να είναι και λάθος η λέξη - που αν δεν έχεις πάθος, αν δεν έχεις αγάπη, αν δεν έχεις ζήλο, τη διάθεση, την όρεξη, το κέφι αν θέλετε να τα κάνεις όλα αυτά, καλύτερα άστο… μην ξεκινάς! Γιατί δεν είναι μόνο το κοινό, το κοινό είτε σε αποδέχεται, είτε σε απορρίπτει ως καλλιτέχνη, υπάρχουν και οι άνθρωποι που ξέρουν πέντε πράγματα περισσότερα από εμάς και όταν σε αποδέχονται αυτοί οι άνθρωποι... εκεί είναι το ζουμί! Το κοινό θα σε χειροκροτήσει από τη στιγμή που θα σε επιλέξει να έρθει να σε δει, ο ειδικός όμως, έχει άλλη βάση η γνώμη του για σένα, εκεί είναι ό,τι καλύτερο.
Σωστά! Θέλουμε να σε πάμε λίγο πίσω τώρα, θέλουμε να μας πεις, αν θυμάσαι και ποια ήταν η πρώτη φορά που βγήκες σε κοινό. Πως αισθάνθηκες τη πρώτη φορά που βγήκες στη σκηνή και αντίκρισες το κοινό που ήρθε να σε ακούσει;
Επειδή αυτό πιστεύω κανένας δεν το ξεχνάει, θυμάμαι στην ηλικία των 17 ετών, πολύ νεαρή ηλικία, να εμφανίζομαι ξαφνικά σε έναν μικρό χώρο – δεν ξέρω αν θυμάστε, εκείνη την εποχή ήταν τα bistro στη μόδα – αφού δέχτηκα μία πρόσκληση για εργασία σε ένα τέτοιο μαγαζάκι. Αυτό ήταν στη Νάουσα. Εγώ είμαι Χατζιδακική, ας πούμε, αγαπούσα, αγαπώ και θα αγαπώ, ό,τι αφορά τον Μάνο Χατζιδάκι. Θυμάμαι λοιπόν πολύ καλά πως το πρώτο, πρώτο τραγούδι που ερμήνευσα ήταν η «Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων», δύσκολο τραγούδι, με ένα κοινό από κάτω φίλων στην αρχή. Όταν είσαι βέβαια και σε φιλικό περιβάλλον αισθάνεσαι διαφορετικά, δεν μπορώ να πω ότι εκείνη τη στιγμή είχα τρακ, βγήκα με θράσος και πυγμή. Πρέπει να πω ότι ξεκίνησα να τραγουδάω και μέχρι πρόσφατα με την αδελφή μου, η οποία είναι ένα από τα καλύτερα μπουζούκια της Ελλάδος, γυναικείο μπουζούκι. Μαζί γυρίσαμε τον μισό πλανήτη, περάσαμε καλά. Μετά από 25 χρόνια συνεργασίας χωρίσαμε, η καθεμιά πήρε τον δρόμο της, το οποίο δεν είναι κακό. Είναι πολύ σημαντικό που υπήρξαμε 25 χρόνια συνεργάτιδες!
Τώρα που μιλάμε για εξωτερικό θα θέλαμε να μας πεις αν υπάρχει διαφορά μεταξύ του κοινού της Ελλάδας και του κοινού του Εξωτερικού, των Ελλήνων του Εξωτερικού.
Ο Έλληνας παιδιά, παντού είναι γλεντζές, είναι παντού ο ίδιος, αυτό δεν αλλάζει, διασκεδάζει και γλεντάει κατά τον ίδιο τρόπο. Βέβαια στο εξωτερικό είχαμε και ανθρώπους, κοινό, που δεν ήταν Έλληνες, π.χ. στην Νορβηγία, είχαμε κοινό πάρα πολλούς Νορβηγούς. Εκεί είναι μεγαλύτερη η ευθύνη γιατί αντιπροσωπεύεις κατά κάποιον τρόπο την πατρίδα σου. Εκεί το κοινό είναι ανάμεικτο, οπότε θέλει και πολύ μεγάλη προσοχή στο τι θα πεις. Γιατί πρέπει να γλεντήσεις, να διασκεδάσεις τον Έλληνα αλλά θα πρέπει να δώσεις και στον Νορβηγό όπως είπαμε, ή στον οποιοδήποτε ξένο που σε φιλοξενεί στην χώρα του, ένα άρωμα ποιότητας και να διασκεδάσεις και αυτόν. Δεν είναι τόσο εύκολο, πρέπει να ελίσσεσαι στα προγράμματα που θα παρουσιάσεις. Ο Έλληνας όμως διασκεδάζει παντού το ίδιο. Τόσα χρόνια που κάνω αυτή την εργασία, είναι ο ίδιος που ξέρουμε. Βέβαια τελευταία έχει χάσει λιγάκι, λόγω της κρίσης το «όπα» του, αλλά θα το ξαναβρεί!
Μας είπες ότι είσαι Χατζιδακική, εκτός από τον μεγάλο Μάνο Χατζιδάκι και τα υπέροχα τραγούδια του, τι άλλου είδους τραγούδια βάζεις στα προγράμματα σου;
Όλα αυτά τα χρόνια και πιστεύω και μέχρι το τέλος προτιμώ κάθε τι που έχει σχέση με την ποιότητα. Ποιότητα για μένα είναι ένα τραγούδι, το οποίο κάτι έχει να σου δώσει, να μην είναι ένα δύο ακόρντα και τελειώσαμε! Να είναι μουσική! Και η ελληνική μουσική κατά τη δική μου γνώμη, σταματάει γύρω στο 1990, μετά έγινε ένα μεγάλο μπέρδεμα. Όλες αυτές οι μίξεις ανατολικό, δυτικό, ευρωπαϊκό και δεν συμμαζεύεται… Για μένα σταματάει εκεί λοιπόν. Επομένως ό,τι υπάρχει πριν το 1990 είναι στο ρεπερτόριο μου. Από εκεί και πέρα πολύ ελάχιστα τραγούδια συμπεριλαμβάνονται, γιατί εμένα μ’ αρέσουν τα δύσκολα!
Κυρίως εντέχνων συνθετών δηλαδή.
Και εδώ υπάρχει μία παρεξήγηση σε ό,τι αφορά το έντεχνο. Έντεχνο εκείνη την εποχή ήταν ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Λοϊζος, ο Μαρκόπουλος, ο Ξαρχάκος, όλοι αυτοί οι συνθέτες. Από αυτό το σημείο και μετά έντεχνους θεωρούμε άλλους συνθέτες νεότερους. Ο κόσμος θεωρεί έντεχνους τους ερμηνευτές που δεν τραγουδάνε λαϊκό ή δεν τραγουδάνε μοντέρνο. Φτάσαμε να λέμε τους έντεχνους που ανέφερα πλέον κλασικούς. Κλασικό κατά τη δική μου γνώμη είναι άλλο πράγμα. Με την παλιά έννοια είμαι έντεχνη ερμηνεύτρια ναι, με την καινούργια δεν ξέρω τι είμαι. Προχθές ας πούμε, άκουγα κάτι καινούργια τραγούδια, τα οποία αρέσουν στον κόσμο. Στο ίδιο τραγούδι άκουγες από τη μία κάτι κλασικό, ένα ωραίο κλασικό θέμα με βιολί, πολύ ωραίο, ξαφνικά το γύριζε σε ροκ, άσχετο με το προηγούμενο, ένα στίχο περίεργο, αγγλοελληνικό και ένα μπουζούκι τελείως από το πουθενά! Αυτό το πράγμα, στο δικό μου το αυτί, δεν κάθεται σωστά…
Να υποθέσουμε ότι ακούς επομένως παλιές συνθέσεις.
Ακούω ό,τι καλό, ό,τι ποιοτικό. Μ’ αρέσει πάρα πολύ ο Ζαμπέτας, τον ακούω πολύ όσον αφορά τους Έλληνες συνθέτες, ακούω πολύ έθνικ μουσική, κέλτικη, έπικ μουσική, με χαλαρώνει! Είναι από τις μουσικές που τις ακούω άνετα, πλέον!
Κάποιος ή κάποια από την οικογένεια σου είχε ασχοληθεί με την μουσική;
Πολλοί. Πάρα πολλοί!
Επομένως είσαι από μουσική οικογένεια!
Ναι! Καταρχήν η μητέρα μου είχε πάει στον μεγάλο – σύμβολο πλέον – Μίκη Θεοδωράκη. Αλλά δεν έκατσε στην Αθήνα, ενώ έπρεπε, γιατί την έστειλε σε έναν μαέστρο να κάνει μαθήματα και εκείνη τον άφησε στα κρύα του λουτρού, που λέμε! Γιατί τότε, το να είσαι ερμηνεύτρια ήταν κάτι πολύ άσχημο, αισχρό, ας το πούμε. Μετά στον Θεοδωράκη πήγε ως πρώτο μπουζούκι, ο ξάδελφος μου, ο συγχωρεμένος, ο Δημήτρης Χριστοδούλου, από τα καλύτερα μπουζούκια της Ελλάδας, αλλά δυστυχώς έφυγε νωρίς. Κάνανε μαζί την ορχήστρα του. Από εκεί γνωρίζω πολύ καλά τα τραγούδια του Μίκη. Μπορώ να πω, πως τον ξέρω πολύ καλά, πλην των συμφωνικών του έργων. Πρέπει όμως να πω, ότι όταν βλέπεις να τον τραγουδάει η κακή κουτσή Μαρία, εγώ τρελαίνομαι! Και λυπάμαι που το λέω. Είναι βέβαια δικαίωμα του καθενός να πει ό,τι θέλει αλλά ή τον ερμηνεύεις ή δεν τον ερμηνεύεις. Άστο το τραγούδι του εκεί που είναι, άστο να το πει κάποιος άλλος! Είμαι λίγο κάθετη και απόλυτη σε αυτό! Φαντάσου λοιπόν εγώ, που και στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό, σε Music Hall αλλά και σε χώρους μπουζουκιών – όχι σκυλάδικα – πάντα εμφανιζόμασταν σε μεγάλους χώρους, μεγάλα μαγαζιά, πάντα τραγουδούσα Μίκη. Όμως το τελευταίο διάστημα και για αυτόν τον λόγο αποφεύγω να το κάνω και λυπάμαι πάρα πολύ!
Έχεις συναντήσει πολύ σημαντικούς ανθρώπους απ’ ό,τι αντιλαμβανόμαστε, θέλουμε να μας πεις, ποιος από αυτούς ή ποια από αυτούς σου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ή σου άφησε μία γλυκάδα στην καρδιά και τον ή την θυμάσαι με μεγάλη αγάπη.
Θυμάμαι πολύ έντονα τον Χρήστο τον Νικολόπουλο, όταν ήμουν παιδάκι 18 χρονών, γιατί εγώ μπήκα στο studio σε μικρή ηλικία, ίσως να είμαι και η πιο μικρή ερμηνεύτρια που έκανα δισκογραφία, τον θυμάμαι να κατεβαίνει στο studio γλυκύτατος και τρυφερός και να με ρωτάει, «είσαι καλά; Να το πάμε το τραγούδι από την αρχή;» Χάρη στον Χρήστο Νικολόπουλο έχω αποκτήσει μία τεράστια εμπειρία, γιατί οι άνθρωποι αυτοί είναι προίκες, τεράστιες προίκες, τεράστια εμπειρία μέσα στο studio! Μου έμαθε πως να τραγουδάω μέσα στο studio, γιατί είναι διαφορετικά όταν τραγουδάς σε μία σκηνή και διαφορετικά όταν τραγουδάς μέσα στο studio. Επίσης η Ζωζώ η Σαπουντζάκη, η οποία με μάλωνε κάθε φορά γιατί φοράω τα γυαλιά μου. Την κυρία Μαίρη Λίντα, την οποία την αγαπώ πάρα πολύ. Ποιον ή ποια να πρωτοθυμηθώ! Ξέρετε δεν είναι ότι έχω συνεργαστεί για πολύ καιρό ή για χρόνια, αλλά είναι η χημεία, όπως και μαζί σας όταν συναντηθήκαμε. Είναι η πρώτη συνάντηση που ο άλλος σε βλέπει, σε αξιολογεί, γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι… Είπαμε τρία ονόματα, αυτοί οι άνθρωποι τώρα έχουν μία ιστορία. Όταν η κυρία Μαίρη Λίντα με άκουσε να λέω ένα τραγούδι που έχει ερμηνεύσει η άλλη μεγάλη, η Χαρούλα Αλεξίου, το «Θεός αν είναι», μου λέει «έλα εδώ εσύ, για να κάθεσαι να τραγουδάς αυτό το δύσκολο τραγούδι, έχεις το θράσος, την πυγμή και το λες και πολύ σωστά!» Όταν λοιπόν ακούς τέτοια λόγια, όταν βλέπεις τέτοια συμπεριφορά από τόσο καταξιωμένους ανθρώπους, τι άλλο να πεις; Και πως να μην τους αγαπάς! Πάντα με σεβασμό, πάντα με σεβασμό πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτούς τους κορυφαίους, πάντα με αγάπη και γιατί όχι, με μια αγκαλιά! Γιατί υπάρχουν πολλοί το τελευταίο διάστημα, οι οποίοι τους αρνιούνται! Τους έχουν ξεχάσει! Που συναντιούνται μαζί τους και αδιαφορούν! Έχω ζήσει πολλές καταστάσεις τέτοιες! Να περνάνε δίπλα σου άνθρωποι με μεγάλη ιστορία στο ελληνικό τραγούδι και κάποιοι να τους απαξιώνουν, να κάνουν πως δεν τους βλέπουν! Εγώ αυτά τα πράγματα δεν τα μπορώ και έχω μαλώσει πολλές φορές με συναδέλφους! Ποιοι είμαστε εμείς μπροστά τους; Κάνουμε και εμείς πέντε πράγματα, δεν θα τους φτάσουμε ποτέ! Μακάρι να τους φτάσουμε ή έστω να τους φτάσουμε κατά το ήμισυ! Είναι άνθρωποι που έχουν περάσει δύσκολες εποχές και είναι άνθρωποι που πουλάγανε δεκάδες χιλιάδες δίσκους. Που πήγαινε ο κόσμος και τους αγόραζε. Κάτι που δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς! Εμάς στην καλύτερη, μας πουλάνε στα περίπτερα (δεν το έχω κάνει ακόμα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις) Αυτοί οι άνθρωποι αγαπηθήκαν, τους λάτρεψε ο κόσμος και ερχόμαστε εμείς και του απαξιώνουμε; ΟΧΙ! ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ!
Λέμε Λένα, να αφήσουμε το παρελθόν και να πάμε στο παρόν! Έχουμε μάθει πως κάτι ετοιμάζεις, ετοιμάζεις κάτι πάρα πολύ σπουδαίο και θέλουμε να το μοιραστείς μαζί μας!
Ποιος σας το είπε;
Δεν αποκαλύπτουμε τις πηγές μας! (γέλια)
Ετοιμάζω πολλά ωραία πράγματα, δεν θα τα πω όλα, γιατί ανά πάσα στιγμή στην εποχή μας μπορεί κάτι να αλλάξει και να εκτεθείς. Τέλος πάντων, φαντάζομαι ότι οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες στην Κορέα το 2018 δεν θα αναβληθούν ή δεν θα ακυρωθούν! Να πούμε παιδιά ότι έχουμε την Ένωση Τεχνών Ελλάδος. Η Ένωση Τεχνών Ελλάδος είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός πολιτισμού με δράσεις στη μουσική, στο θέατρο, στην ποίηση, στα εικαστικά, στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Τι έγινε λοιπόν, δεχτήκαμε με πολύ μεγάλη χαρά να συνεργαστούμε και να συνδιοργανώσουμε τις εκδηλώσεις για την Τελετή Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας στην Αρχαία Ολυμπία, των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων που θα γίνουν στην Κορέα το 2018. Οι εκδηλώσεις θα γίνουν από τις 21 έως τις 26 Οκτωβρίου. Εκεί θα παρουσιάσουμε πολλά όμορφα πράγματα όπως τη Ζώνη Ειρήνης και Φιλίας όπου είναι ένα υπέροχο κολάζ εμπνευσμένο από τους εικαστικούς μας και κυρίως την Μαρία την Λουμπουρδή. Θα τραγουδήσω δικά μου τραγούδια. Επιμελούμαι το μουσικό κομμάτι. Είναι πολύ μεγάλη τιμή, μεγάλη χαρά, δεν σου λέω τίποτα άλλο προς το παρόν τι θα γίνει. Εδώ θα πρέπει να πω όμως, πως μας βοηθάει η κυρία Γεωργία Καραχάλιου, που είναι ο σύνδεσμός μας μεταξύ της Ένωσης Τεχνών και του Δήμου της Αρχαίας Ολυμπίας. Είναι η συντονίστρια της εκδήλωσης, η εμπνεύστρια της Διεθνούς Έκθεσης Ζωγραφικής με τίτλο "Ειρήνη, Φιλία, Άμιλλα της ιδέας των Ολυμπιακών Αγώνων". Θα έρθουν διάφοροι συνεργάτες μας από το εξωτερικό, από την Αυστρία, την Γερμανία, την Τουρκία, όπως και σε κάθε φεστιβάλ που κάνουμε. Εγώ έχω συγκινηθεί πάρα πάρα πολύ. Θα βγάλουμε και ένα soundtrack για τη συγκεκριμένη περίπτωση, ειδική μουσική για την τελετή της Αφής της Φλόγας. Είναι μια ιδέα της πολύ καλής μου φίλης και ενορχηστρώτριας μου, της Αρετής Κοκκίνου. Είπαμε όλοι μαζί οι συνθέτες της Ένωσης Τεχνών Ελλάδος, εγώ, η Αρετή Κοκκίνου, η Μάρθα Μεναχέμ, ο Φίλιππος Περιστέρης και ο μαέστρος μας της εθνικής ορχήστρας της Ένωσης Τεχνών Ελλάδος, ο Θάνος Μπένος και ίσως κάποιοι άλλοι φίλοι - που ακόμα δεν είναι σίγουρο αν θα συμπράξουν - να κάνουμε αυτή τη δουλειά, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, να γράψει κάτι και να το παραδώσουμε στον Δήμο της Αρχαίας Ολυμπίας και στην Ολυμπιακή Επιτροπή, να το χρησιμοποιήσουν όπως νομίζουν! Και έχω και άλλα καινούργια πράγματα. Έχω επίσης να κάνω ένα Χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Το έχει γράψει ο μαέστρος μας, ο Θάνος Μπένος. Μιλώντας προχθές με τον Θάνο, ο οποίος έχει κάνει μία εξαιρετική δουλειά με άλλους γνωστούς καλλιτέχνες, σε παιδικό τραγούδι βέβαια, μου λέει «Λένα τι θα έλεγες, αν σου ζητούσα και εσύ να πεις ένα κομμάτι;» και του λέω «και βέβαια και να πω και ένα τραγούδι Χριστουγεννιάτικο, όμως θέλω να είναι για παιδιά, γιατί Χριστούγεννα χωρίς παιδιά, δεν έχει νόημα». Έκατσε λοιπόν, μου το έγραψε, το έχω ήδη το τραγούδι, το έχω ακούσει, είναι ένα πολύ τρυφερό τραγουδάκι, οι στίχοι είναι του Νίκου Μαρουλάκη, δεν θα σας πω τον τίτλο και είμαι σίγουρη πως θα είναι πολύ καλό και πολύ τρυφερό. Τα παιδιά απ’ ό,τι μου είπε ο Θάνος θα διδαχτούν κάτι τελείως διαφορετικό μαζί με την δασκάλα τους. Το περιμένω με πολύ μεγάλη χαρά! Θα ήθελα να πω εδώ, πως αυτά που κάνουμε ως Ένωση Τεχνών Ελλάδος για 2,5 χρόνια που υπάρχει αυτός ο οργανισμός, δεν είναι καθόλου λίγα. Έχουμε πραγματοποιήσει 4 διεθνή φεστιβάλ, τα δύο στη Νάουσα και τα δύο στην Τουρκία. Η Στέλλα Χαβιαροπούλου που είναι υπεύθυνη στο εικαστικό τμήμα, έχει πάει την Ένωση στη Βιέννη και στο Παρίσι. Είναι κάτι που θέλω να κάνω και στην Αθήνα, δεν θα γίνει ακριβώς όπως το είχα σχεδιάσει, αλλά θα γίνει όμως. Δυστυχώς δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμο. Στην Ένωση δουλεύουμε με μεράκι, δουλεύουμε με πάθος, δουλεύουμε σκληρά! Δεν κερδίζουμε τίποτα, το μόνο που κερδίζουμε είναι η χαρά πως αυτά που κάνουμε γίνονται αποδεκτά από το ευρύ κοινό. Δεν μας χρηματοδοτεί κανείς, αλλά έχουμε πάνω από 250 ενεργούς καλλιτέχνες σε όλους τους τομείς, ερμηνευτές, συνθέτες, μουσικούς, ηθοποιούς, ποιητές, ζωγράφους, σκηνοθέτες οι οποίοι έρχονται μαζί μας γιατί πρώτον αγαπάνε αυτό που κάνουν και δεύτερον αγαπάνε και εμάς! Βλέπουν την προσπάθεια μας, βλέπουν τον αγώνα μας, βλέπουν πως παλεύουμε στην εποχή της κρίσεως, όχι μόνο της οικονομικής αλλά και των ιδεών και του πολιτισμού. Ο καθένας λοιπόν προσφέρει το δικό του λιθαράκι στο οικοδόμημα που χτίζεται σιγά σιγά και λέγεται Ένωση Τεχνών Ελλάδας.
Έχεις κάτι στο μυαλό σου εκτός από αυτό το τραγούδι;
Έχω κάνει τον τελευταίο χρόνο, εκτός από το Χριστουγεννιάτικο που θα κάνω, τρία τραγούδια, το «Ωδή στον Έρωτα», το «Γιατί Μπαμπά;» και το «Πωλείται η Χώρα μου». Και τα τρία είναι σε στίχους Δημήτρη Ντίκα, απ’ ό,τι λένε είναι εξαιρετικά, δισκογραφία δεν υπάρχει. Ό,τι παρουσιάζουμε, το παρουσιάζουμε μέσα από το youtube ή σε διάφορους τοπικούς σταθμούς. Να σας ευχαριστήσω επί την ευκαιρία που αγαπάτε το άλλο μου τραγούδι «Πέρα από το Φως των Αστεριών». Από εκεί και πέρα σιγά, σιγά παιδιά και ό,τι προκύψει. Έχω να μελοποιήσω επίσης το Βυζαντινό «Άσμα, Ασμάτων» σε απόδοση του Πέτρου Κυρίμη, αλλά χρειάζεται χρόνο, που αυτή τη στιγμή δεν έχω. Μάλλον θα γίνει μετά τα Χριστούγεννα. Κάτι σαν μιούσικαλ θα γίνει, οπερέτα ίσως, θα δούμε, θα φροντίσω όμως να δώσω ένα χρώμα ελληνικό. Το σίγουρο είναι ότι αυτό θα ανέβει στη Γερμανία. Κάνω πολλά πράγματα, είναι δώρα Θεού, μου έρχονται χωρίς να το περιμένω και θα προσπαθήσω να τα αξιοποιήσω στο έπακρο. Είναι μεγάλη ευθύνη, θέλει σοβαρότητα, ανθρώπους με γνώση και πολλή σκληρή δουλειά. Όπως και οι εκδηλώσεις για την Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας.
Να σου κάνουμε και την τελευταία ερώτηση. Πως προέκυψε η ανάγκη να γίνει η Ένωση Τεχνών Ελλάδος;
Ερχόμενη κατ’ ανάγκη, εδώ στην ιδιαίτερη πατρίδα μου τη Νάουσα, διότι η οικονομική κρίση, ένα από τα πρώτα επαγγέλματα που χτύπησε ήταν το δικό μου. Θεωρητικά, γιατί στην νύχτα δεν υπάρχει ιδιαίτερη οικονομική κρίση. Και έφυγα για αυτό, δηλαδή, δεν δέχομαι τα μαγαζιά να είναι ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο και οι καλλιτέχνες να πληρώνονται πενιχρά ή και καθόλου, να πηγαίνουν οι άνθρωποι και να πληρώνονται με τα πουρμπουάρ του κόσμου! Το κοινό έρχεται όμως να δει και να ακούσει τους καλλιτέχνες! Ερχόμενη λοιπόν στη Νάουσα, συνάντησα έναν άνθρωπο ο οποίος υπήρξε ο ιδρυτής του «Αγροτικού Κινήματος Ελλάδος». Αυτός ήταν πολιτικός φορέας. Ο άνθρωπος αυτός, ο Στέργιος Κόνας, έχει φύγει από τη ζωή, ας είναι καλά εκεί που είναι, με έπιασε και μου ανέθεσε τη διοργάνωση κάποιων φεστιβάλ που έκανε το Αγροτικό Κίνημα Ελλάδος. Εγώ λοιπόν διοργάνωσα το τρίτο διεθνές φεστιβάλ του Κινήματος και το επιμελήθηκα. Με τον θάνατο αυτού του ανθρώπου, ο οποίος ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος και πολυτάλαντος θα έλεγα, αλλά ήπιων τόνων, αποφασίσαμε όσοι εμπλεκόμασταν ότι κάπως έπρεπε να συνεχιστεί αυτό. Θέλαμε να συνεχίσουμε το πολιτιστικό του έργο σαν Αγροτικό Κίνημα Ελλάδος. Διαπιστώσαμε όμως πως δεν γίνεται αυτό, γιατί το Αγροτικό Κίνημα ήταν πολιτικός φορέας. Οπότε έγινε η Ένωση Τεχνών Ελλάδος, ο τίτλος είναι δικός μου, περιλαμβάνει όλες τις τέχνες. Διοργανώνουμε συμπόσια, συνέδρια που αφορούν τον πολιτισμό. Προσπαθούμε να προωθήσουμε τον Ελληνικό Πολιτισμό στο εξωτερικό και τα καταφέρνουμε, προσπαθούμε να κάνουμε ανταλλαγές πολιτιστικών δράσεων, είμαστε πολυπολιτισμικοί. Δεν έχουμε καμία σχέση δε με την πολιτική, δεν εξυπηρετούμε πολιτικές καταστάσεις και ούτε πρόκειται να το κάνουμε. Βέβαια πιστεύω πως είναι καιρός η πολιτική να υπηρετήσει την τέχνη και όχι η τέχνη την πολιτική.
Λένα, σε ευχαριστούμε από καρδιάς για την όμορφη κουβέντα μας. Ευχόμαστε ό,τι καλύτερο και πάντα να εκπροσωπείς επάξια την πατρίδα μας! Είναι μεγάλη μας τιμή που είσαι κοντά στο Art Magazino. Σε ευχαριστούμε που δέχτηκες να γίνεις το Πρόσωπο του Μήνα.
Εγώ σας ευχαριστώ και θέλω να αναφερθώ σε εσάς , στον Παναγιώτη και τον Γιώργο γιατί ένοιωσα πολύ ζεστασιά. Εύχομαι πολλές και καλές εκπομπές και πάντα επιτυχίες και πολλές ζεστές γνωριμίες. Είσαστε πάντα ευπρόσδεκτοι εδώ στη Νάουσα και βέβαια να ξέρετε πως ό,τι μου ζητήσετε, εγώ θα είμαι δίπλα σας!
Επιμέλεια Παναγιώτης Πετρόπουλος / Γιώργος Λιναρίτης
© Art Magazino / 2017
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΛΕΝΑ
ΑπάντησηΔιαγραφή