Καλησπέρα Βασίλη, θέλουμε να σε ευχαριστήσουμε που ανταποκρίθηκες στην πρόσκλησή μας να γίνεις το Πρόσωπο του Μήνα του Art Magazino, είναι μεγάλη μας χαρά! Θα θέλαμε να σε γυρίσουμε λίγο πίσω και να πεις λίγο για τα παιδικά σου χρόνια, τις σπουδές σου, πως αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός.
Εγώ σας ευχαριστώ παιδιά! Είχα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια, ήθελα από μικρός να γίνω ηθοποιός. Δεν ξέρω βέβαια αν προέκυψε από την μητέρα μου, που πάντα ήθελε να γίνει ηθοποιός αλλά δεν έγινε, και ίσως από εκεί να μου είχε μείνει και εμένα. Θυμάμαι την μητέρα μου μας ξύπναγε κάθε μέρα με τραγούδια, που μπορεί τότε να μην μας άρεσε, αλλά τώρα που το αναπολώ είναι πολύ όμορφο! Είναι πολύ όμορφο να σε ξυπνάει κάποιος με αυτόν τον τρόπο! Ήμουν καλός μαθητής, έμαθα πολλές ξένες γλώσσες και βέβαια σπούδασα Νομική. Αυτό προέκυψε ακριβώς επειδή ήμουν καλός μαθητής, δεν ήθελα ιδιαίτερα, όμως ήταν πολύ ωραία τα χρόνια στην Νομική. Μου έδωσε και την δυνατότητα να μείνω ένα χρόνο στο Παρίσι που ήταν μία εμπειρία ζωής. Από εκεί και πέρα, ταυτόχρονα με την άσκηση μου ως νέος δικηγόρος αποφάσισα να ασχοληθώ με την υποκριτική και ξεκίνησα μαθήματα σε ένα εργαστήρι, στο Θέατρο των Αλλαγών. Το περίεργο με το εργαστήρι του Θεάτρου των Αλλαγών είναι πως επειδή δεν είναι ακριβώς τριετής φοίτηση και υπάρχει πολύς κόσμος θα πρέπει να το θέλεις πολύ και να προσηλωθείς για να δουλέψεις. Ήμουν από αυτές τις περιπτώσεις ανθρώπων που το θέλανε και το προσπάθησαν. Μετά από 4 με 4,5 χρόνια ξεκίνησα να δουλεύω ως ηθοποιός.
Θα θέλαμε να μας μιλήσεις για την πρώτη σου δουλειά ως ηθοποιός.
Ήταν στο Θέατρο του Ήλιου στην Φρυνίχου, “Τα 8 θανάσιμα αμαρτήματα” σε σκηνοθεσία Παύλου Εμμανουηλίδη, πέρασα υπέροχα, ήταν κωμωδία και βέβαια ήταν μεγάλη επιτυχία! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την φρίκη που είχα πάθει τα λίγα δευτερόλεπτα πριν βγω στην σκηνή… πέρασε όλη μου η ζωή από το μυαλό, αλλά όταν βγήκα στην σκηνή ήταν πολύ ωραία τελικά!
Το πρώτο χειροκρότημα πώς σου φάνηκε;
Ωραίο, πολύ ωραίο, αλλά εγώ απολαμβάνω τόσο πολύ και το πριν του χειροκροτήματος, όλη αυτή την ενέργεια, που ουσιαστικά με καλύπτει. Ειδικά σε εκείνην την παράσταση, επειδή ήταν κωμωδία και στα πολύ έντονα κωμικά στοιχεία ο κόσμος χειροκροτούσε, νιώσαμε πολλές φορές την χαρά του χειροκροτήματος. Τι μου θυμίσατε τώρα…(γέλια)
Ποιο από τα είδη του θεάτρου σ’ αρέσει περισσότερο, το δράμα ή η κωμωδία;
Για κάποιο λόγο που δεν το έχω εξηγήσει και επειδή πιστεύω πολύ στα συμπαντικά και στο πώς τα φέρνει η τύχη, με “κυνηγάει” περισσότερο το πιο βαρύ και δραματικό ρεπερτόριο. Ιδανικά ίσως θα ήθελα πιο πολύ την κωμωδία αλλά μ’ αρέσουν όλα εξίσου, αρκεί να είναι καλό το κείμενο.
Είναι πιο δύσκολο να προσεγγίσεις έναν δραματικό ρόλο απ’ ότι έναν κωμικό;
Πρέπει να προσεγγίζεις όλους τους ρόλους ισότιμα, με το ίδιο βάρος, είτε πρόκειται για κείμενο του Μολιέρου, είτε του David Ian Lee που έχει γράψει το “The curing room”. Πρέπει πάντα να παίζεις σοβαρά. Οπότε θεωρώ και τα δύο είδη ρόλων εξίσου δύσκολα.
Σε συνέχεια του είδους, πάμε τώρα στο μέσο έκφρασης της τέχνης σου, θα θέλαμε να μας πεις τι σου αρέσει περισσότερο, θέατρο, κινηματογράφος ή τηλεόραση;
Και τα τρία είναι πολύ ωραία με τον τρόπο που γίνονται και βέβαια όταν γίνονται ωραία και “σωστά”. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει το σινεμά. Θα επιστρέψουμε σε αυτό που λέγαμε πριν για τα παιδικά χρόνια γιατί λόγω κινηματογράφου έγινα ηθοποιός. Πάντα μου άρεσε ο κινηματογράφος. Τα καλοκαίρια στον εξοχικό μας στον Κάλαμο υπήρχαν 4 θερινά σινεμά που άλλαζαν έργο κάθε βράδυ. Επειδή πέρναγα εκεί πολύ χρόνο μόνος μου, πήγαινα κάθε βράδυ κινηματογράφο, όπου μπορεί να έβλεπα και 90 ταινίες κάθε καλοκαίρι! Επιπλέον ο κινηματογράφος έχει ένα καλό. Η σκηνή που θα παίξεις και θα είναι η καλύτερη, αυτή θα μείνει. Το κακό είναι πως στον κινηματογράφο δεν μπορείς να νοιώσεις την ικανοποίηση από την άμεση ανταπόκριση του κοινού, όπως είναι στο θέατρο. Στο θέατρο εκπαιδεύεσαι. Στο σινεμά υπάρχει μία δυσκολία, θα έλεγα ψυχολογική γιατί η δημιουργία δεν έχει άμεσο αποτέλεσμα όπως στο θέατρο που απολαμβάνεις κατευθείαν όλο αυτό που έχεις δημιουργήσει. Αν το πάμε σε πιο πρακτικό επίπεδο, η τηλεόραση σου δίνει την δυνατότητα λόγω αναγνωρισιμότητας να κάνεις πιο εύκολα τα άλλα δύο, στην Ελλάδα τουλάχιστον!
Φέτος πρωταγωνιστείς για δεύτερη χρονιά στο αντιπολεμικό κοινωνικό δράμα του David Ian Lee “The curing room” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά στον Πολυχώρο Vault, πες μας λίγα λόγια για την παράσταση και για τον ρόλο σου.
Το έργο ειναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και αφηγείται την ιστορία εφτά Ρώσων στρατιωτών, τους οποίους έκλεισαν γυμνούς και χωρίς φαγητό και νερό σε ένα κελάρι οι Γερμανοί Ναζί, υποχωρώντας στην Πολωνία, προς το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι άνθρωποι αυτοί θα βρεθούν αντιμέτωποι με όλα όσα είχαν μάθει να πιστεύουν. Πρώτα τις αξίες της Σοβιετικής (και Σταλινικής) Ρωσίας και έπειτα τις αρχέγονες ηθικές αξίες που έχουν καλλιεργηθεί σε όλους τους πολιτισμούς παγκόσμια. Τον σεβασμό της ανθρώπινης ύπαρξης, την αξιοπρέπεια. Το ένστικτο της επιβίωσης θα καταρρίψει κάθε ιδεώδες που προσπαθούν να κρατήσουν όρθιο μέσα τους. Ο ρόλος μου, ο Νιλς Σούκερουκ, είναι ίσως από αυτούς που θα δεχτούν πιο βαριά αυτό το πλήγμα στα πιστεύω τους. Είναι ένας στρατιώτης, μεγαλύτερος σε ηλικία από τους άλλους, που πρωτοστάτησε ως μπολσεβίκος στην Ρωσία τον Σοβιέτ. Πίστεψε πραγματικά σε αυτό το όραμα και παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατήσει μέσα του τα ιδανικά αυτής της Ρωσίας. Την πίστη στην ιεραρχία, την τάξη και τον άνθρωπο. Άνθρωπος βαθιά ευαίσθητος ο ίδιος, αλλά χωρίς να το δείχνει, έρχεται σε σημείο σύγκρουσης με τον εαυτό του, φτάνοντας σε κάποια στιγμή να "ραγίσει".
Εδώ συνέβη κάτι πολύ αστείο. Επειδή είχε τύχει στο παρελθόν να έχω στο θέατρο γυμνές σκηνές, είχα πει πως δεν θα έκανα ποτέ ξανά γυμνό. Την στιγμή εκείνη μου προτείνει λοιπόν ο Δημήτρης το συγκεκριμένο έργο. Αυτό το έργο είναι τόσο καλό που δεν θα μπορούσα να πω όχι. Στην αρχή ήταν διττό το συναίσθημα μου γιατί από την μία λες είναι υπέροχο, είναι ένα αριστούργημα και από την άλλη γαμώτο… έχει γυμνό. Αλλά το ξεπέρασα πολύ εύκολα από την στιγμή που ξεκίνησαν οι πρόβες. Δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη να μην πω σε κάποιον να έρθει να δει την παράσταση επειδή έχει γυμνό, αν και το γυμνό ήταν στοίχημα. Η ουσία είναι πως κανείς δεν μένει στο γυμνό μετά από τα 5 λεπτά του έργου.
Αυτό που βιώσαμε σαν θεατές παρακολουθώντας αυτήν την παράσταση ήταν πολύ δύσκολο να το ξεπεράσουμε όσον αφορά το ό,τι συμβαίνει. Εσύ που είσαι πρωταγωνιστής και βιώνεις εκ των έσω όλο αυτό που συμβαίνει στο έργο, πόσο εύκολο είναι να το ξεπεράσεις μετά το τέλος της παράστασης;
Η ψυχολογική φθορά έγινε περισσότερο στις πρόβες, στο να χτίσεις τον χαρακτήρα και τις σχέσεις σου με τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Έχει ο καθένας μας την δική του δικλείδα έτσι ώστε να βρίσκει τρόπο να μην τον επηρεάζει. Δεν γίνεται αυτόματα να φύγει η φόρτιση με το που φεύγεις από την σκηνή. Προσωπικά με επηρέασε πολύ στις πρόβες. Σιγά, σιγά και με τις παραστάσεις αρχίζει και εξασθενεί γιατί κάποια πράγματα γίνονται αυτόματα. Όμως επειδή χρειάζεται να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτή την παράσταση, πρώτη φορά χρειάζομαι περίπου ένα μισάωρο αποφόρτισης, όχι όμως λόγω της ψυχολογικής φθοράς αλλά λόγω της μεγάλης συγκέντρωσης.
Πότε ξεκίνησε το “The curing room”; Υπάρχουν κάποιες αλλαγές;
Ξεκινάμε 3 Νοέμβρη, υπάρχουν κάποιες αλλαγές, έχουμε τρεις νέους ηθοποιούς. Ο Ευθύμης Γεωργόπουλος είναι στην θέση του Παναγιώτη Μπρατάκου, που είχε κάποιες υποχρεώσεις στην Κύπρο. Ο Τάσος Δέδες στην θέση του Μάνου Κανναβού που συνεχίζει τις παραστάσεις στο “Βρες τον δολοφόνο” και ο Πάνος Νάτσης είναι στην θέση του Θανάση Πατριαρχέα που έχει άλλες υποχρεώσεις για αυτή τη σεζόν. Να έρθετε να δείτε την παράσταση με τους καινούργιους ηθοποιούς. Είναι το ίδιο έργο αλλά ταυτόχρονα δεν είναι. Αλλάζουν οι ισορροπίες, δεν αλλάζει ο ρόλος μου, αλλάζουν οι ισορροπίες με τους άλλους χαρακτήρες, το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον για μένα.
Εκτός από το “the curing room” τι άλλα σχέδια έχεις για αυτή τη σεζόν;
Εκτός από το “the curing room” είμαι σε πρόβες με την Κάρμεν Ρουγγέρη για το καινούργιο της έργο “Η γέννηση του κόσμου και οι ιστορίες των Θεών του Ολύμπου” που θα ανέβει στο Ίδρυμα Κακογιάννη από τις 12 Νοεμβρίου, Κυριακές 11:30 και 15:30 και βέβαια καθημερινές για σχολεία. Είναι τελείως διαφορετικό από το “the curing room” όπως φαντάζεστε! Είναι πολύ ευχάριστο, έχει πολλές ιστορίες και είναι σπονδυλωτό με ωραίες ιστορίες για τους Θεούς του Ολύμπου. Παρόλο που είναι αρκετά κουραστικό σωματικά γιατί έχει χορό και τραγούδι, δεν είναι καθόλου κουραστικό ψυχολογικά για εμάς, ίσα ίσα μας ανεβάζει! Το συγκεκριμένο κοινό είναι δύσκολο να το κερδίσεις γιατί τα παιδιά δεν έχουν βάλει τα καλούπια που έχουμε εμείς ως μεγάλοι. Είναι αυθόρμητο κοινό, οπότε αν δεν του αρέσει κάτι, δεν θα ασχοληθεί και θα κάνει φασαρία. Πρέπει πάση θυσία να το κερδίσεις. Βέβαια η Κάρμεν Ρουγγέρη, το ξέρουμε όλοι, είναι κορυφαία, έχει κάνει τις καλύτερες παραστάσεις παιδικών έργων και είμαι πολύ περήφανος για αυτή μου τη συμμετοχή.
Επίσης θα ξεκινήσω πρόβες για ένα έργο που έγραψα εγώ, αλλά δεν θα παίζω, θα το σκηνοθετώ. Ο τίτλος είναι προσωρινά, γιατί μπορεί να αλλάξει, “Σοφίας, Αγάπης και Ελπίδας” και είναι μία κωμωδία κατά κάποιο τρόπο για το πένθος. Αυτό προέκυψε γιατί στον στενό μου κύκλο βιώσαμε πέρυσι μία κατάσταση πένθους δύσκολη και ήθελα να δείξω τα διάφορα στάδια που περνάμε στο πένθος και πως τελικά ξεπερνιέται που τελικά συμβαίνει σε όλους, παρόλο που φανταζόμαστε ότι δεν θα γίνει ποτέ. Είναι ρίσκο σαν ιδέα, αλλά το αγαπώ πολύ το έργο αυτό και θέλω να γίνει. Οι πρωταγωνίστριες είναι η Δήμητρα Κολλά, η Κική Μαυρίδου και η Εύη Ζάτα. Θα παρουσιαστεί στο Vault αυτή η παράσταση.
Τέλος στον κινηματογράφο η ταινία του Νικόλα Πουρλιάρου, το “Time is Up” που θα ξεκινήσει να προβάλλεται σε φεστιβάλ σιγά σιγά και ευχόμαστε να πάει καλά. Ένα δύσκολο έργο, αλλά το θέμα της είναι πολύ σύγχρονο και μπορείς να ταυτιστείς με πολλούς ήρωες, γιατί δεν πρόκειται μόνο για τον Χάρη τον πρωταγωνιστή που ενσαρκώνω, τον ήρωα που σχεδιάζει να αυτοκτονήσει. Πρόκειται και για όλους τους ανθρώπους γύρω από αυτόν.
Θα θέλαμε να μας πεις για τα χόμπυ σου, έχουμε νομίζω ένα κοινό, σου αρέσουν τα αστυνομικά και βιβλία μυστηρίου, έτσι δεν είναι;
Ναι, βιβλία μυστηρίου άπειρα και πέρα από τους παλιούς και τους κλασικούς και οι νέοι συγγραφείς. Ο Jo Nesbo είναι ο αγαπημένος μου. Διαβάζω πάρα πολύ γενικά όμως, και πέρα από τα βιβλία αυτά. Καταρχήν δεν μπορώ να κοιμηθώ αν δεν διαβάσω λίγο πριν. Προτιμώ να διαβάσω κάτι, από το να δω κάτι. Κλασικούς συγγραφείς, τελευταία διάβασα Χέμινγουεϊ π.χ. Γενικά ό,τι πέσει στα χέρια μου και το βρω ενδιαφέρον. Αυτό που θέλω να διαβάσω τώρα είναι του Καζαντζάκη τον Αλέξη Ζορμπά. Ναι, ομολογώ δεν το έχω διαβάσει ακόμα.
Εκτός από το διάβασμα, αγαπημένο μου χόμπι είναι ο χορός, ο ακροβατικός χορός και aerial dance. Γι’αυτά τα τελευταία, έκανα για αρκετό καιρό μαθήματα με τον Αργύρη Κουδούνα στην Altius και πραγματικά τα αγάπησα.
Τι είδους μουσική ακούς;
Μου αρέσει πάρα πολύ η rock και η indie pop. Γενικά προτιμώ την ξένη μουσική. Ορχηστρική μουσική επίσης. Τώρα ελληνική μουσική, λατρεύω την Μελίνα Τανάγρη. Πάντως γενικά προτιμώ τον πλουραλισμό στην τέχνη, να είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα είδη.
Βασίλη σε ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη κουβέντα μας!
Και εγώ σας ευχαριστώ!
Ο Βασίλης Τσιγκριστάρης αυτή τη σεζόν πρωταγωνιστεί στο αντιπολεμικό κοινωνικό δράμα του David Ian Lee "The curing room" που παρουσιάζεται στον Πολυχώρο Vault, στην Παιδική Σκηνή της Κάρμεν Ρουγγέρη και στο έργο "Η γέννηση του κόσμου και οι ιστορίες των Θεών του Ολύμπου" που παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και τέλος στην ταινία του Νικόλα Πουρλιάρου "Time is Up"
Για περισσότερες πληροφορίες κάνετε "click" στα παρακάτω links:
Επιμέλεια Παναγιώτης Πετρόπουλος / Γιώργος Λιναρίτης
© Art Magazino / 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.