Το Πρόσωπο του Μήνα - Γιώργος Παπαευσταθίου, ηθοποιός, σκηνοθέτης

To Art Magazino έχει την τιμή και την χαρά να φιλοξενεί τον αγαπημένο ηθοποιό και σκηνοθέτη Γιώργο Παπαευσταθίου ως Πρόσωπο του Μήνα Ιανουαρίου. Οι διαχειριστές του blog Παναγιώτης Πετρόπουλος και Γιώργος Λιναρίτης συναντήθηκαν με τον Γιώργο σε ένα καφέ στην Κυψέλη όπου και πέρασαν ένα όμορφο μεσημέρι Κυριακής και ο Γιώργος τους παραχώρησε μία εφ’όλης της ύλης συνέντευξη.

Γιώργο σ’ ευχαριστούμε πολύ που δέχτηκες να γίνεις το Πρόσωπο του Μήνα του Art Magazino, είναι μεγάλη χαρά για μας! Θα θέλαμε να μας μιλήσεις για τα παιδικά σου χρόνια, που γεννήθηκες, που μεγάλωσες και σε ποια ηλικία ανακάλυψες την κλίση που είχες για τις τέχνες.

Και εγώ σας ευχαριστώ για τη τιμή που μου κάνετε για αυτό και με χαρά δέχτηκα τη πρόσκλησή σας! 

Είμαι γέννημα θρέμμα Πειραιώτης. Όσο αφορά τα παιδικά μου χρόνια, είχα την τύχη να είναι πολύ ευχάριστα, μεγάλωσα σε αυτό που λένε παραδοσιακή ελληνική οικογένεια αλλά με μοντέρνες ιδέες! Και ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήταν πολύ προοδευτικά μυαλά για την εποχή τους. Δηλαδή τηρούσαμε τους κανόνες της οικογένειας, να τρώμε όλοι μαζί, να υπάρχει σεβασμός και ιεραρχία, αλλά όλο αυτό γινόταν με ήρεμη κουβέντα και χωρίς καμία καταπίεση. Μας έμαθαν, εμένα και τον αδελφό μου, πιο είναι το σωστό, με πολιτισμένες ιδέες και συζητήσεις. Τώρα όσον αφορά το πότε ανακάλυψα την κλίση μου για τις τέχνες, θα ακουστεί λίγο «κλισέ» αυτό που θα πω, αλλά είναι η αλήθεια! Από τότε που γεννήθηκα! Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου όποιο σκετσάκι και να υπήρχε στο σχολείο θα έπαιρνα μέρος. Η μάνα μου έλεγε με το που ξεκινούσε η σχολική χρονιά «ανοίγω την ραπτομηχανή να ράψω στολή του Γιώργου, γιατί σίγουρα σε κάποιο θεατρικό θα μπει». Με τραβούσε, σαν να είχα γεννηθεί για αυτό, χωρίς να γνωρίζω για δραματικές σχολές. Ήταν καθαρή ανάγκη να υπάρχω στο σανίδι που λένε. Στο γυμνάσιο έμαθα ότι υπάρχουν δραματικές σχολές και ότι μπορεί κάποιος να το ακολουθήσει αυτό και επαγγελματικά, αν μπορεί να θεωρήσει κάποιος «επάγγελμα» την υποκριτική. Ξετρελάθηκα από την χαρά μου όταν το έμαθα και από τότε έγινε στόχος ζωής! Ήταν μονόδρομος για μένα!

Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το κοινό επαγγελματικά και πως αισθάνθηκες με το πρώτο χειροκρότημα;

Πέρασα στην δραματική σχολή του Πειραϊκού συνδέσμου. Από το πρώτο κιόλας έτος ξεκίνησα να δουλεύω σε θέατρο για παιδιά. Έγινε λίγο αναπάντεχα το βάπτισμα. Συζητούσα με τον θιασάρχη γιατί θα έπαιρνα μέρος στην παραγωγή που θα ανέβαινε τα Χριστούγεννα. Παρόλα αυτά είχα πάει στο θέατρο και είχα παρακολουθήσει την παράσταση που παιζόταν εκείνη την περίοδο δυο – τρεις φορές. Μια Κυριακή πρωί χτυπάει το τηλέφωνο, (το σταθερό δεν είχαμε κινητά τότε) και δεν θα το ξεχάσω, ήταν 11 η ώρα, το σηκώνω και ακούω τον θιασάρχη να μου λέει «Γιώργο έχεις 20 λεπτά καιρό να έρθεις στο θέατρο, να βάλεις το κοστούμι και να βγεις στην σκηνή». Κάτι είχε τύχει στον ηθοποιό που έπαιζε στο έργο που ήδη παιζόταν μέχρι τα Χριστούγεννα και έπρεπε να βρεθεί κάποιος να τον αντικαταστήσει! Οπότε η πρώτη μου επαγγελματική επαφή ήταν αυτό που λένε εντελώς «βουτιά στα βαθιά». Ήταν μία αντικατάσταση σε 20 λεπτά. Πήρα ταξί, πήγα στο θέατρο, είχαν πάθει όλοι πανικό (και εγώ μαζί τους βέβαια) αλλά επειδή μου άρεσε ο ρόλος, μου είχαν αποτυπωθεί σημεία και ατάκες και προς μεγάλη μου και μεγάλη τους έκπληξη θυμόμουν τα λόγια. Τώρα, στο πρώτο χειροκρότημα, δεν άκουγα τίποτα, βούιζαν τα αυτιά μου λόγω του τρομερού άγχους! Τότε μου ξέσπασε (γέλια). Και να πω εδώ, πως το άγχος, κακά τα ψέματα δεν φεύγει ποτέ! Όταν νοιώθεις ευθύνη, αυτό δεν φεύγει ποτέ! Μετά από 28 χρόνια επαγγελματικής πορείας στο θέατρο, κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά! Ειδικά στην πρώτη παράσταση, στην πρεμιέρα, όποιος ηθοποιός πει πως «την πρώτη παράσταση την ευχαριστήθηκα», λέει ψέματα. Στην πρώτη παράσταση ο ηθοποιός προσπαθεί να θυμηθεί πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα και το κοινό δεν πρέπει να καταλάβει τίποτα. 

Τα τελευταία χρόνια έχεις δημιουργήσει τον θίασο «Αδράχτι» και ασχολείσαι με το θέατρο για παιδιά, πως προέκυψε αυτή η ανάγκη και τι διαφορετικό ήθελες να προσφέρεις;

Μέσα σε αυτά τα 28 χρόνια θέατρο, έχω λάβει μέρος και σε αρκετές βραδινές σκηνές. Και στο Εθνικό θέατρο, και σε ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ και στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου στο Εδιμβούργο, οι περισσότερες όμως συμμετοχές μου, ήταν σε θέατρο για παιδιά. Η αγάπη μου για τα παιδιά, ή αν θες το ότι μέσα μου νιώθω και εγώ ακόμα παιδί, με ωθούσε σε αυτό. Από την άλλη θυμάμαι όταν φοιτούσα στη δραματική σχολή, ο δάσκαλος μου, κριτικός θεάτρου και αγαπημένος φίλος και καθοδηγητής στη συνέχεια Βάϊος Παγκουρέλης, μου είχε πει (ίσως κάτι είχε «δει»), «Γιώργο, αν ποτέ κάνεις θίασο, το να ανοίξεις άλλο ένα «μαγαζάκι» δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Πρέπει να έχεις κάτι νέο να προτείνεις». Αυτά τα λόγια του θυμήθηκα και έτσι ο θίασος «Αδράχτι» παρουσιάζει έργα με έντονο το στοιχείο της Ελληνικής μας παράδοσης κάτι που μέχρι τότε δεν υπήρχε στο θέατρο για παιδιά. Έτσι ξεκίνησε τη πορεία του ο θίασος «Αδράχτι», και ευτυχώς δεν είμαι μόνος μου σε αυτήν την ευχάριστη περιπέτεια. Σε αυτό το «μαγικό ταξίδι» όπως το λέω. Ο Άγγελος Αντωνιάδης και ο Θόδωρος Παπαδόπουλος που είναι και οι υπεύθυνοι για την οργάνωση των παραστάσεων, είναι οι «φύλακες άγγελοι μου», όπως τους λέω,  και είναι δίπλα μου σε κάθε μου βήμα. Οι τρεις μας διαβάζουμε, προτείνουμε έργα ο ένας στον άλλον, ονειρευόμαστε το επόμενο βήμα, σχεδιάζουμε με σύνεση και σοβαρότητα, κάθε νέα παραγωγή του θιάσου. Για να μην είμαι άδικος όμως, σε αυτό το «ταξίδι» μας, συνεπιβάτες είναι και  οι ηθοποιοί, η χορογράφος μας η Δήμητρα Γρατσιούνη (καταπληκτική χορογράφος παραδοσιακών χορών), οι τεχνικοί, ο κύριος Πλατάκης που έχει το θέατρο Broadway και μας κάνει αυτούς τους υπέροχους σχεδιασμούς φωτισμών και μας στηρίζει αληθινά, όλοι όσοι αποτελούν την «οικογένεια» του θιάσου. Γιατί κακά τα ψέματα. Τις περισσότερες ώρες, ειδικά τη περίοδο των προβών, τις περνάς στο θέατρο. Καλώς ή κακώς, δεν μπορώ να το δω ψυχρά επαγγελματικά. Το θέατρο για εμένα, είναι η δεύτερη οικογένειά μου. Άλλωστε με τους περισσότερους κάνουμε παρέα και εκτός θεάτρου! Το ομαδικό κλίμα που υπάρχει στον θίασο «Αδράχτι» βγαίνει και στις παραστάσεις του!

Μίλησε μας για τον «Φορτουνάτο» την καινούργια παράσταση που έχει ετοιμάσει ο θίασος σας.

Ο Φορτουνάτος είναι ένα από τα αριστουργήματα της Κρητικής λογοτεχνίας, του Μάριου Αντώνιου Φώσκολου. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να κάνω τη διασκευή γιατί διαβάζοντας το πρωτότυπο έχει πάρα πολλά στοιχεία της Comedia dell’ arte. Έχει γραφτεί την περίοδο που η Κρήτη ήταν σε Ενετική κυριαρχία. Οπότε πρεπε να το μεταφέρω μεταγενέστερα με παραδοσιακές φορεσιές και μαντινάδες αλλά και να δώσω ένα εύθυμο ύφος σε όλους τους χαρακτήρες του έργου, ώστε να είναι κατανοητό από το κοινό μας που είναι τα παιδιά. Ο Φορτουνάτος είναι ένας νεαρός Κρητικός που έχει μεγαλώσει με ήθος και αρετές όπως αναφέρεται στο βιβλίο και είναι ερωτευμένος με μία κοπέλα, την Πετρονέλλα.

Τον έχει μεγαλώσει ένας καπετάνιος ο οποίος τον βρήκε και τον έσωσε από κουρσάρους όταν ήταν δύο χρονών. Δεν τον μεγάλωσε σαν υπηρέτη, αλλά σαν δικό του παιδί. Έχουμε φέτος πολύ έντονο το στοιχείο της γονεϊκής αγάπης. Όταν μιλάμε για γονεϊκή αγάπη, το σύνηθες που μας έρχεται στο μυαλό είναι η μάνα. Και είναι πολύ λογικό. Εδώ όμως μιλάμε έντονα για τη πατρική αγάπη! Και αυτό για να πω την αλήθεια συγκινεί και αρκετούς εκπαιδευτικούς που είναι γονείς. Παράλληλα βλέπουμε την ιστορία του γιατρού του νησιού που παρόλο που είναι μεγάλος σε ηλικία είναι και αυτός ερωτευμένος με την Πετρονέλλα. Την διεκδικεί. Το κοινό βλέπει επίσης πως έχει χάσει το παιδί του και ψάχνει να το βρει. Το κοινό καταλαβαίνει ότι ο Φορτουνάτος είναι το φυσικό παιδί του γιατρού όπως αποκαλύπτεται και στο τέλος. Υπάρχει και το ευχάριστο happy end όπου ο Φορτουνάτος τελικά παντρεύεται την Πετρονέλλα. Επομένως στην παράσταση, υπάρχει ένα «μυστικό» που το ξέρει το κοινό αλλά δεν γνωρίζουν οι ήρωες παρά μόνο στο τέλος που αποκαλύπτονται όλα. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σπάνια σε παράσταση. Από τις πρώτες σκηνές το κοινό καταλαβαίνει ότι ο γιατρός είναι ο πραγματικός πατέρας του Φορτουνάτου παρόλο που ο ίδιος ο Φορτουνάτος το μαθαίνει στο τέλος! 

Όσο για τον δικό μου ρόλο, είναι ο έμπιστος φίλος του Φορτουνάτου, ο Θόδωρος και μέσα από εκεί, περνάμε και μηνύματα για την αληθινή φιλία. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο πατέρας του Φορτουνάτου, «οι φίλοι οι αληθινοί, φωτεινός φάρος είναι στη ζωή μας!» 

Ποια ήταν η ανάγκη σου να διασκευάσεις παραδοσιακά ελληνικά έργα και τι πιστεύεις ότι μπορούν να δώσουν παραπάνω από τα κλασσικά παραμύθια στα παιδιά.

Αυτό ξεκίνησε πρώτη φορά πριν πολλά χρόνια όπου παρουσιάσαμε την «Σταχτομαζώχτρα» του Παπαδιαμάντη, μετά ακολούθησε το Σμυρνέικο παραμύθι, «το Χαμαλάκι», «Τα λόγια της πλώρης», «Ο Τρομάρας», φέτος ο «Φορτουνάτος». Είχα παρατηρήσει και σαν ηθοποιός πριν, αλλά και τα πρώτα χρόνια στον θίασο «Αδράχτι» ότι η παράδοση μας δεν προβάλλεται! Ενώ δηλαδή είναι έντονο το στοιχείο της Ελληνικής παράδοσης στα σχολεία, (υπάρχει μάθημα παραδοσιακών χορών), στο θέατρο δεν προβαλόταν όπως έπρεπε η παράδοσή μας. Δεν υποτιμώ τα κλασσικά παραμύθια, μου αρέσουν πάρα πολύ και σαν «μεγάλο παιδί» (γέλια) τα παρακολουθώ και μαγεύομαι από αυτά, αλλά κάποια στιγμή νιώσαμε την ανάγκη να δείξουμε ότι έχουμε σπουδαίους συγγραφείς και πως έπρεπε να τους μάθουν τα παιδιά! Είχαμε αρκετό άγχος στην αρχή γιατί δεν ξέραμε τι απήχηση θα έχει. Δεν ήταν εύκολο να παρουσιάσεις νησιώτικους χορούς για πρώτη φορά σε παιδιά! Με μεγάλη μας χαρά είδαμε ότι όχι απλά άρεσε στα παιδιά αλλά και στους εκπαιδευτικούς! Ανεβαίνουν επάνω στην σκηνή και χορεύουν μαζί μας! Εκπαιδευτικοί, παιδιά και θίασος, γινόμαστε ένα! 

Κάθε φορά οι παραστάσεις του «Αδράχτι» είναι ένα παραδοσιακό γλέντι! Και το έχουμε τόσο ανάγκη με το άγχος και τα οικονομικά προβλήματα που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.

Θεωρούμε ότι το πετυχαίνουμε από την ανταπόκριση που έχουμε και έτσι θα συνεχίσουμε! 

Τι σημαίνει για σένα Γιώργο θέατρο;

Ανάγκη, αγάπη, ένα μαγικό ταξίδι!

Είσαι ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, ποια από αυτές σου τις ιδιότητες πιστεύεις ότι σου ταιριάζει περισσότερο και πόσο δύσκολο είναι να σκηνοθετείς τον εαυτό σου πάνω στην σκηνή;

Πρώτα απ’ όλα είμαι ηθοποιός. Αυτό έχω σπουδάσει αποφοιτώντας αριστούχος και με υποτροφία από τη Δραματική σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου. Καμιά φορά λέω χαριτολογώντας στους ηθοποιούς του «Αδράχτι» ότι έχετε την ατυχία ο σκηνοθέτης σας να παίζει μαζί σας! (γέλια). Αυτό γιατί η δουλειά του σκηνοθέτη σταματά στην πρεμιέρα και από κει και πέρα αυτό το «μαγικό παιχνίδι» παίζεται ανάμεσα σε ηθοποιούς και κοινό. Δυστυχώς κάποιες φορές κατά τη διάρκεια των παραστάσεων κάποιοι ηθοποιοί ξεφεύγουν λίγο από τις σκηνοθετικές οδηγίες. Μεταξύ μας…και εγώ το κάνω κάποιες φορές σαν ένα μικρό παιδί που κάνει ζαβολιά! Αλλά αυτό μπορεί να γίνει σε μικρό βαθμό, όχι να ξεφύγουμε τελείως. Για αυτό χαριτολογώ κάνοντας αυτό το αστείο. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της παράστασης, δεν μπορώ να ηρεμήσω. Δεν είμαι στο καμαρίνι. Παρακολουθώ όλη τη παράσταση από τη κουϊντά. Όχι από ανασφάλεια. Από ανάγκη. Νιώθω έναν «πυρετό» που δεν με αφήνει να χαλαρώσω ακόμα και όταν τελειώνει η θεατρική χρονιά και οι παραστάσεις βαδίζουν προς το τέλος. Δεν μου αρέσει η φθορά και θέλω κάθε παράσταση, ακόμα και η τελευταία, να έχει τη φρεσκάδα και το κέφι της πρεμιέρας. Και μην νομίζετε ότι το κοινό δεν το παρατηρεί αυτό. Κάθε φορά, κάθε παράσταση, πρέπει να είναι σαν τη πρώτη φορά. Σαν τη πρεμιέρα!

Τώρα το πόσο δύσκολο είναι να σκηνοθετώ τον εαυτό μου, θα σας απαντήσω ότι είναι και εύκολο και δύσκολο. Εύκολο γιατί έχοντας κάνει τις διασκευές ξέρω τους ρόλους πάρα πολύ καλά! Ήδη στο μυαλό μου γράφοντας, κάνω εικόνες, έχω κάνει δηλαδή την σκηνοθεσία και γνωρίζω τους χαρακτήρες, το που θα πάει κάποιος ρόλος, τις σκέψεις του, το γιατί κάνει κάθε τι. Με λίγα λόγια, γνωρίζω σαν συγγραφέας και σκηνοθέτης πολύ καλά τον ρόλο τον οποίο θα υποδυθώ. Από την άλλη, το «τρίτο μάτι» που λέμε στο θέατρο, ο παρατηρητής, είναι απαραίτητο. Όσο και να γνωρίζεις τον χαρακτήρα που υποδύεσαι, έχεις την ανάγκη να σου πουν πως φαίνεται από κάτω. Εκεί έρχονται οι «φύλακες – άγγελοι»  που προανέφερα, ο Άγγελος και ο Θεόδωρος και μου λένε την άποψή τους την οποία σέβομαι και ακούω μιας και πέρα από τη συνεργασία μας, υπάρχει και μία φιλία πάνω από 20 χρόνια. Υπάρχει δηλαδή μία σχέση εμπιστοσύνης η οποία «χτίστηκε» με πράξεις και όχι μόνο με λόγια (όπως συνήθως γίνεται στον χώρο αυτό). Έχει τύχει να αλλάξω όλο μου τον ρόλο δύο εβδομάδες πριν την πρεμιέρα γιατί μου επισήμαναν κάποια πράγματα που σαν καλλιτέχνης ίσως είχα παρασυρθεί και τους άκουσα. 

Πόσο δύσκολο είναι το νεανικό – παιδικό κοινό και τι διαφορές έχει με το ενήλικο;

Είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί είναι ένα κοινό αληθινό, δεν έχει τον δήθεν καθωσπρεπισμό του μεγάλου που ακόμα και να μην του αρέσει κάτι, θα πει «μπράβο, συγχαρητήρια» και από πίσω θα σε θάψει. Το παιδί, εκείνη την ώρα, αν δεν του τραβήξεις την προσοχή, θα στο δείξει εκείνη την στιγμή, την ώρα της παράστασης, είτε μιλώντας με τον διπλανό του, είτε κάνοντας φασαρία. Ευτυχώς δεν μας έχει γίνει κάτι ανάλογο γιατί το παιδί (και αυτό ζητώ και από τους ηθοποιούς όσο αφορά την υποκριτική τους) θέλει ένα και μόνο πράγμα. Αλήθεια! Το ότι συμμετέχουν σε ένα θίασο που το κοινό είναι παιδιά, δεν σημαίνει ότι πρέπει να παίζουν «κάπως» ή να κάνουν «έκπτωση» στην υποκριτική τους τέχνη. Εξοργίζομαι όταν το συναντώ αυτό σε συναδέλφους, ηθοποιούς ή άλλους θιασάρχες θεατρικών σκηνών για παιδιά. Όταν δεν είσαι αληθινός, πρώτα από όλα υποτιμάς τον ίδιο σου τον εαυτό σαν καλλιτέχνη και μετά το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι. Όταν όμως καταθέτεις την αλήθεια σου, η ανταμοιβή από τα αθώα αυτά βλέμματα των παιδιών, είναι μεγάλη. Η θετικά ενεργή συμμετοχή κατά τη διάρκεια της παράστασης, το γέλιο, το χειροκρότημα, είναι μία «ανταμοιβή» που σε κάνει να φεύγεις από το θέατρο μετά με ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Αυτό δεν αναπληρώνεται με τίποτα!!!

Στην Ελλάδα της κρίσης πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τα καλλιτεχνικά σου όνειρα πραγματικότητα;

Αυτό που έχουμε φροντίσει γιατί κατανοούμε τη δύσκολη περίοδο που περνάμε σαν χώρα, είναι να έχουμε πολύ χαμηλό εισητήριο. Γνωρίζουμε πολύ καλά, δεν ζούμε στον δικό μας πλανήτη ματαιοδοξίας, ότι ο κάθε γονιός από το υστέρημά του θα δώσει στο παιδί του χρήματα για το εισητήριο αλλά και για να ψωνίσει κάτι στο διάλειμμα της παράστασης. Από την άλλη όμως, επειδή σεβόμαστε το κοινό μας, δεν κάνουμε «έκπτωση». Το ότι έχουμε χαμηλό εισητήριο, δεν σημαίνει ότι αυτό που προσφέρουμε είναι «λίγο». Κάνουμε τα αδύνατα, δυνατά να προσφέρουμε παραστάσεις που, πρώτα από όλα δίνουν μηνύματα στα παιδιά, μαθαίνουν τους Έλληνες συγγραφείς και τη παράδοσή μας, αλλά από την άλλη να υπάρχει και το θέαμα με τα σκηνικά, κοστούμια, χορογραφίες. Ήταν μεγάλη τιμή για εμάς όταν η «Aede-Greece» (Ευρωπαϊκή ένωση εκπαιδευτικών), έγραψε στην επίσημη σελίδα της, ότι «Οι παραστάσεις του θιάσου «Αδράχτι» είναι ένα άριστο διαθεματικό σχολικό μάθημα λογοτεχνίας-ιστορίας-μουσικής».

Γιώργο ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Διαβάζω, σκέφτομαι, ονειρεύομαι, κουβεντιάζω πολύ με τον Άγγελο και Θοδωρή που σας είπα πριν, αλλά ακόμα τίποτα δεν είναι ανακοινώσιμο. Να έχουμε όλοι την υγειά μας πρώτα από όλα και να παλεύουμε για τα όνειρά μας.  «Ο Φορτουνάτος» άλλωστε θα είναι μέχρι την Κυριακή των Βαΐων. Έχουμε την τύχη για τρίτη συνεχόμενη χρονιά η παράστασή μας να είναι υπό την αιγίδα του Ομίλου για την Unesco Πειραιώς και Νήσων. Βραβεύουν κάθε χρόνο τον θίασο μας για την προσφορά του στον Πολιτισμό. Επίσης μεγάλη τιμή για εμάς!

Το σίγουρο είναι ότι στο μέλλον θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε έργα που δεν έχουν ξαναπαιχτεί και θα είναι έκπληξη για το κοινό!

Μπορούν να συνυπάρξουν επαγγελματική και προσωπική επιτυχία;

Πιστεύω πως είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Δεν μπορείς να προσφέρεις, την αλήθεια σου, την καρδιά σου, την χαρά σου, την αγάπη σου στην τέχνη σου αν δεν είσαι καλά με τον ίδιο σου τον εαυτό. Ευτυχία 100%, δεν υπάρχει. Στιγμές ευτυχίας υπάρχουν που τις παίρνεις είτε από τη δουλειά σου, είτε από το πιο προσωπικό περιβάλον σου (οικογένεια, φίλοι). Από την άλλη, επειδή (δυστυχώς) ο χώρος αυτός είναι και ανταγωνιστικός, σαφώς και υπάρχουν και κακίες και προδοσίες και πίκρες.  Αυτό όμως δεν το αφήνω μέσα μου να βαλτώνει και να σαπίσει. Ότι έγινε έγινε, δεν στέκομαι σε αυτά, τα αφήνω στο παρελθόν και προχωρώ. Θέλω να είμαι αισιόδοξος. Πάντα βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. Όπως λέει και ο λαός μας «από όλα έχει ο μπαξές». Τι να κάνουμε; Δυστυχώς η κριτική προς τους άλλους είναι εύκολη, με την αυτοκριτική έχουμε ένα «θέμα». Η κακία υπάρχει σε κάποιους. Ευτυχώς όμως, από μία ηλικία και μετά, αρχίζεις να ξεχωρίζεις τους αληθινούς από τους δήθεν. Οπότε αποφασίζεις που και σε ποιους θα «ξοδέψεις» τον εαυτό σου. Σε άτομα που αξίζει να τους δίνεις χαρά και να παίρνεις χαρά. Όπως είναι η οικογένεια, οι πραγματικοί σου φίλοι και τα παιδιά! Εξάλλου και η κάθε παράσταση σου δίνει την ευκαιρία να ξεχάσεις για δύο ώρες τα όποια προβλήματα σε απασχολούν και να ζήσεις κάτι το διαφορετικό. Αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου.

Τι κάνεις στον ελεύθερο σου χρόνο Γιώργο;

Δεν θεωρώ ότι κάνω κάτι ιδιαίτερο. Βλέπω παραστάσεις, διαβάζω, ακούω μουσική, βγαίνω με φίλους ή θα παίζω με τον βαφτισιμιό μου (τον γιο του αδελφού μου), που του έχω τρομερή αδυναμία (γέλια)

Προσπαθώ να μην ξοδεύομαι σε τυπικές σχέσεις και να μην σπαταλώ τον χρόνο μου άσκοπα και άδικα. Προτιμώ να έχω φιλίες χρόνων, ουσιαστικές, αληθινές και να «ξοδεύω» τον Γιώργο εκεί. Θέλω να υπάρχει αλήθεια στην ζωή μου! Αυτό που λένε «δηθενιά» δεν υπάρχει στον Γιώργο Παπαευσταθίου!

Τι θα έλεγες στα νέα παιδιά που ξεκινούν τώρα την καριέρα τους στο θέατρο;

Να διατηρήσουν το ίδιο πάθος, όρεξη, κέφι και αγάπη για τη δουλειά τους, όπως τώρα που ξεκινούν και να προσέχουν πολύ. Ζω την εποχή μου, έχω λογαριασμούς στα social media, κατανοώ απόλυτα ότι τα blocks και τα ιντερνετικά καλλιτεχνικά sites έχουν αντικαταστήσει τα περιοδικά που αγόραζαν κάποτε από τα περίπτερα, αλλά όλα θέλουν μέτρο και σύνεση. Να υπάρχουν μέσα από τις δουλειές τους και όχι να υπάρχουν σε αυτά, γενικά και αόριστα, μόνο και μόνο για να βρουν δουλειά. Έχει διαφορά. Αλλιώς η υπερέκθεση, κρύβει τον μεγαλύτερο εχθρό ενός καλλιτέχνη. Την έπαρση! 

Τέλος, απλά θα ήθελα να μεταφέρω αυτό που και σε εμένα είχε συμβουλέψει η σπουδαία Ρένα Βλαχοπούλου: «υπομονή, επιμονή και γερό στομάχι». Αυτά φέρνουν διάρκεια. Αλλιώς, γίνεσαι ένα «πυροτέχνημα» που λάμπει τη μία χρονιά και την επόμενη δεν σε ξέρει κανείς!

Γιώργο, σε ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη κουβέντα μας, είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή!

Και εγώ σας ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου, διαβάζω το Art Magazino και χαίρομαι που προβάλετε με αγάπη και σεβασμό τους καλλιτέχνες και τις παραστάσεις που παίζονται. Πέρα από αυτό όμως,  χαίρομαι γιατί νιώθω ότι απέκτησα δύο καινούργιους φίλους!

Να είστε καλά!

Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση "Ο Φορτουνάτος" κάνετε ένα κλικ ΕΔΩ!

Επιμέλεια Γιώργος Λιναρίτης, Παναγιώτης Πετρόπουλος

© Art Magazino / 2019