To Art Magazino έχει την τιμή και την χαρά να φιλοξενεί τον αγαπημένο καλλιτέχνη Δημήτρη Αϊβαλιώτη ως Πρόσωπο του Μήνα Οκτωβρίου. Οι διαχειριστές του blog Παναγιώτης Πετρόπουλος και Γιώργος Λιναρίτης συναντήθηκαν με τον Δημήτρη σε ένα καφέ στο Θησείο όπου και πέρασαν ένα όμορφο πρωινό και ο Κωνσταντίνος τους παραχώρησε μία εφ’όλης της ύλης συνέντευξη.
Εγώ σας ευχαριστώ παιδιά, είναι μεγάλη χαρά και για μένα! Στα Ψαχνά Ευβοίας ξεκίνησαν όλα. Στην Χαλκίδα γεννήθηκα, στα Ψαχνά μεγάλωσα και στην Χαλκίδα παράλληλα. Θα πω αυτό το κλισέ που λένε πολλές φορές και νομίζουμε πως καμιά φορά δεν ισχύει, αλλά εγώ που το έχω βιώσει θα σας πω ότι ισχύει. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είμαι μέσα στις τέχνες, στην μουσική, κυρίως στην μουσική αλλά και στο θέατρο. Ήμουν σε όλες τις σχολικές παραστάσεις, από το δημοτικό. Επομένως το μικρόβιο υπήρχε! Σε μία από τις σχολικές παραστάσεις που γίνονται σε όλα τα σχολεία, έκαναν μία ακρόαση να δούνε ποια παιδάκια τραγουδούν καλά για μία μουσική παράσταση εν όψει μιας Εθνικής επετείου. Είχα πει το «Ένας λεβέντης περπατεί» και με άκουσαν και με πήραν στην παράσταση. Έτσι ξεκίνησε. Από το δημοτικό, μετά στο γυμνάσιο μπήκα στην χορωδία και ήμουν σε όλες τις παραστάσεις. Νομίζω δε πως ήμουν πάντα ο αρχηγός σε όλο αυτό, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο ή χωρίς να ξέρω τι συμβαίνει. Ήξερα ότι μάλλον έχω μία καλή φωνή. Κάποια στιγμή μπήκα στην φιλαρμονική του Δήμου και άρχισα να έχω μία επαφή με όργανα. Εκείνη την περίοδο εξέφρασα την επιθυμία μου στους γονείς μου να γραφτώ στο Ωδείο. Εκείνοι δεν ήταν καθόλου αρνητικοί, το αντίθετο. Έχουν και οι δύο πολύ καλές φωνές συν το γεγονός ότι ο πατέρας μου πέρα από την υπέροχη φωνή του είναι και χαλκογράφος. Οπότε νομίζω πως την καλλιτεχνική φλέβα την κληρονόμησα περισσότερο από τον πατέρα μου.
Γράφτηκα στο Ωδείο, την πρώτη χρονιά μάθαινα ακορντεόν, μετά άλλαξα πήγα στα πλήκτρα, αρμόνιο κτλ. Επειδή η δασκάλα μου έβλεπε ότι έχω μία κλίση και τελείωνα πολύ γρήγορα την ύλη με παρακίνησε να μάθω πιάνο που είναι ένα όργανο αναγνωρισμένο και έχει πτυχία και όλα αυτά. Μου άρεσε πολύ αυτή η ιδέα, μου άρεσε πολύ το πιάνο. Τελείωσα στην Χαλκίδα το Λύκειο και μετά ήρθα στην Αθήνα και γράφτηκα σε δραματική σχολή. Παράλληλα με την μουσική μου άρεσε και πολύ το θέατρο, από το σχολείο όπως σας είπα. Είναι μία τέχνη που συνδυάζει πολλά, υποκριτική, χορό, τραγούδι. Άλλωστε μου αρέσουν πολύ τα μιούζικαλ! Έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό, δεν πέρασα… τελείωσα την σχολή Θεοδοσιάδη και αμέσως, από τον δεύτερο χρόνο της σχολής άρχισα να δουλεύω στο θέατρο, ενώ απαγορευόταν κανονικά.
Το τραγούδι ξεκίνησε 1,5 χρόνο αργότερα. Έγινε μία audition σε μία σκηνή, τις «Γραμμές» και με πήραν. Όποτε μπήκα ενεργά και στις δύο τέχνες επαγγελματικά από νωρίς!
Ποια ήταν η πρώτη σου επαγγελματική επαφή με το κοινό λοιπόν, είτε μουσικά, είτε θεατρικά και πως αισθάνθηκες στο πρώτο χειροκρότημα;
Κοιτάξτε, το χειροκρότημα το είχα ζήσει από πολύ μικρός, από την παιδική ηλικία. Τώρα σε επαγγελματικό επίπεδο, νομίζω πως όσα παιδιά ασχολούνται από την παιδική τους ηλικία δεν έρχεται κάτι απότομο. Επειδή είχα ξεκινήσει από μικρός και το έχτισα σιγά σιγά όλο αυτό, αισθάνθηκα ότι είναι κάτι φυσιολογικό, δεν ένοιωσα περίεργα απ’ ό,τι θυμάμαι. Το τρακ και το άγχος πριν βγεις στην σκηνή υπάρχει πάντα! Αυτό δεν φεύγει ποτέ, ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης του κόσμου να είναι κάποιος, τρακ και άγχος έχει! Επιπλέον ο τραγουδιστής πιστεύω πως επειδή είναι μπροστά επωμίζεται νομίζω και όλο το τρακ της μπάντας, της ομάδας.
Πρόσφατα μας συστήθηκες ραδιοφωνικά με την 5η εποχή, μίλησε μας γι’ αυτό το τραγούδι. Πως προέκυψε και τι σημαίνει για σένα;
Είναι ένα τραγούδι που το έγραψε η Μυρσίνη Δόξα (στίχους και μουσική) που είναι μια πολύ καλή μου φίλη και πολύ καλή τραγουδίστρια επίσης! Ξέροντας η Μυρσίνη εμένα σαν χαρακτήρα, θέλαμε πολύ να συνεργαστούμε πέρα από τα διάφορα live που είχαμε κάνει μαζί. Κάποια στιγμή λοιπόν, όταν ήθελα εγώ να κάνω ένα βήμα δισκογραφικό, η Μυρσίνη μου είπε πως θα σου γράψω εγώ ένα κομμάτι. Όταν το άκουσα, μου άρεσε και ο στίχος και η μουσική, παρόλο που δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα επαναστατικά τραγούδια γιατί η 5η εποχή τείνει προς τα εκεί, αλλά δεν είναι. Είναι ένα δύσκολο τραγούδι στιχουργικά γιατί μιλάει ουσιαστικά για την εποχή μας, για μία στείρα εποχή που δεν γεννάει καινούργιες ιδέες, δεν φτιάχνει… Βγήκε από την Final Touch του Μίλτου Καρατζά και με την ενορχήστρωση του Χρίστου Θεοδώρου. Άκουσα πολύ καλά σχόλια, πήγε πολύ καλά στο youtube από views, έπαιξε αρκετά στο ραδιόφωνο. Δεν είναι ένα κομμάτι εύπεπτο. Και το videoclip είναι ιδιαίτερο. Ήθελα να έχει μία μορφή άυλη, για αυτό και υπάρχει το κοριτσάκι ντυμένο στα λευκά. Δεν φαίνεται ότι τραγουδάω εγώ στο videoclip, αλλά το κοριτσάκι, κάτι σαν άγγελος, μία άυλη και άφυλη μορφή. Θέλω να πω ότι η μικρή ήταν και καταπληκτική επαγγελματίας! Είναι ένα κομμάτι που θέλει χρόνο και πιστεύω ότι δεν έχει κάνει ακόμα τον κύκλο του.
Τι πιστεύεις ότι πρεσβεύουν οι διασκευές τραγουδιών και γιατί επέλεξες το «Με τα μάτια κλειστά» να διασκευάσεις;
Θέλω να πω ότι δεν μου αρέσουν πολλές διασκευές που γίνονται, βέβαια αυτό είναι καθαρά θέμα γούστου. Πολλές διασκευές είναι πετυχημένες, άλλες πάλι όχι. Μπορεί και η δική μου διασκευή να μην αρέσει σε κάποιους. Είμαι και υπέρ και κατά των διασκευών. Υπέρ είμαι γιατί η εποχή αλλάζει και οι νέοι καλλιτέχνες, έχουμε άλλη αντίληψη, άλλη φιλοσοφία, άλλη αισθητική, άλλη μουσικότητα, οπότε προσεγγίζουμε τα τραγούδια με έναν άλλο τρόπο. Κατά είμαι για την κακή αισθητική κάποιων διασκευών που γίνονται. Το αισθητικό κομμάτι πιστεύω ότι έχει να κάνει με την ενορχήστρωση, την προσέγγιση και την εικόνα που δίνουμε στο τραγούδι. Για το συγκεκριμένο τραγούδι που διασκεύασα εγώ, το «Με τα μάτια κλειστά», είναι ένα κομμάτι που πάντα το έχω στην play list των εμφανίσεων μου. Είναι ένα κομμάτι που αγαπώ. Μου αρέσει πάρα πολύ ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος σαν συνθέτης και στιχουργός. Η Γιώτα Νέγκα το έχει σφραγίσει αυτό το τραγούδι, της ανήκει ολοκληρωτικά. Πήρα όμως το θάρρος να χτυπήσω την πόρτα τόσο της Γιώτας Νέγκα όσο και του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και οφείλω να πω ότι ήταν πολύ σημαντική η συμβολή τους σε όλο αυτό. Όχι μόνο ως προς το «ναι» αλλά και ως προς το να συμβάλλουν ώστε να γίνει αυτό! Πρότεινα την ιδέα μου αυτή, την εσωτερική μου ανησυχία ως προς το πως θα ήθελα να το παρουσιάσω στον Γιώργο Μπουσούνη και εκείνος ανέλαβε την διασκευή και την ενορχήστρωση. Το videoclip είναι λίγο απόκοσμο, είναι σαν να παίζω σκάκι με το άλλο μου μισό, το οποίο δεν υποδηλώνεται πιο από τα δύο είναι! Είναι μία παρτίδα σκάκι δική μου, με ότι συνεπάγεται το εγώ μου ή το άλλο μου μισό που δεν έχει νικητή στο τέλος. Για αυτό και στο τέλος αιωρείται το πιόνι, δεν τελειώνει η παρτίδα.
Μεταξύ μουσικής και θεάτρου, ποια θεωρείς ότι είναι η μεγαλύτερη σου αγάπη;
Θα έλεγα το τραγούδι πρώτα απ’ όλα, αλλά τρελαίνομαι για το μιούζικαλ. Εκεί παντρεύονται πάρα πολλές τέχνες μαζί. Θέατρο κάνω πιο επιλεκτικά πια, γιατί θέλω να έχω λόγω ύπαρξης και όχι να είμαι σε κάποια θεατρική σκηνή ώστε να γεμίσω ένα καστ ή οτιδήποτε τέτοιο.
Δημήτρη θα ήθελες να μας πεις τα μελλοντικά σου σχέδια;
Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος για το νέο μου τραγούδι που κυκλοφορεί, το «μήλο μου και μανταρίνι». Επειδή οι ρίζες μου είναι από το Αϊβαλί, γι’ αυτό και το επίθετο μου, έτσι και έχοντας ακούσματα από την Μικρά Ασία ήθελα πολύ να κάνω ένα παραδοσιακό τραγούδι με την «ματιά» και το «πείραγμα» το δικό μου. Ψάχνοντας, άκουσα σε ένα live το τραγούδι αυτό και είπα «αυτό το τραγούδι το θέλω!». Το έδωσα στον Βαγγέλη Καραπέτρο που κάνει την ενορχήστρωση και βγήκε τέλος Σεπτέμβρη!
Επιπλέον έχω μπει studio, ετοιμάζω την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά, το πρώτο ολοκληρωμένο μου άλμπουμ! Συνεργάζομαι με δύο παιδιά που είναι καινούργιοι, ο Νίκος Καραδημητρίου στην μουσική και ο Γιάννης Μουρατίδης στον στίχο. Ενώ είχαμε πει στην αρχή πως θα μου δίνανε ένα ή δύο κομμάτια μέσα στο άλμπουμ, τελικά δέσαμε πάρα πολύ, μου άρεσε πάρα πολύ το στυλ που γράφουνε και αποφασίσαμε να κάνουμε το άλμπουμ μαζί. Είναι η πρώτη φορά που δίνουν υλικό να βγει προς τα έξω επίσημα, ενώ ασχολούνται πολύ καιρό. Είναι μία πολύ δημιουργική περίοδος αυτή για μένα, αν και δεν είμαι ιδιαίτερα στουντιακός τραγουδιστής, είμαι περισσότερο συναυλιακός. Το studio το θεωρώ πολύ άψυχο, τετράγωνο, ψυχρό. Βέβαια είναι τόσο δημιουργικό που αυτό ξεπερνιέται. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, το άλμπουμ θα βγει γύρω στις γιορτές. Λίγες μέρες πριν την κυκλοφορία θα βγει ένας προάγγελος βέβαια. Ο δίσκος είναι λίγο λαϊκότροπος θα έλεγα. Είναι κάτι άλλο από αυτό που με έχετε συνηθίσει στα single που έχουν κυκλοφορήσει. Θα είναι σε πιο λαϊκά μονοπάτια. Δεν θα είναι τόσο ηλεκτρονικός ήχος! Θα έχει και ένα ντουέτο έκπληξη. Σίγουρα 8 τραγούδια. Πιστεύω πως αυτοί οι νέοι δημιουργοί έχουν να δώσουν πάρα πολλά πράγματα στο μέλλον.
Συναυλιακά τώρα ξεκινάω τις εμφανίσεις μου στις 27 Οκτωβρίου, στο «Μουσικό Κουτί» στο Γκάζι. Θα είμαι όλη τη σαιζόν, ένα Σάββατο το μήνα! Είναι ένας πολύ ωραίος χώρος, παρεΐστικος. Με την νέα χρονιά, θα εμφανιστώ στον «Σταυρό του Νότου», στην «Σφίγγα» και σε άλλους χώρους. Έχω κλείσει ακόμα κάποιες εμφανίσεις και σε άλλες πόλεις.
Ετοιμάζω επιπλέον ένα θεατρικό δικό μου για πρώτη φορά. Έχει να κάνει όμως και με την μουσική, μια μουσική παράσταση δηλαδή σε σκηνοθεσία της Βάσιας Βασιλείου. Έχει να κάνει με άτομα με αναπηρία. Είναι κάτι που θέλω να το κάνω πάρα πολύ καιρό. Ένας λόγος είναι πως έχω και μια ευαισθητοποίηση σε αυτήν την ομάδα, έχω κάνει και κάποια μαθήματα στην νοηματική. Ήρθε λοιπόν και ωρίμασε αυτή η ιδέα. Η δουλεία αυτή έχει να κάνει με κείμενα και από ποίηση, από πεζό και θεατρικό λόγο. Θα είναι ουσιαστικά μία συρραφή όλων αυτών. Θα πλαισιώσουν την παράσταση ηθοποιοί και άτομα με αναπηρία, τα οποία όμως έχουν κάνει θέατρο στην ζωή τους. Επιπλέον θα συμμετέχουν και τραγουδιστές! Οι τραγουδιστές κάθε εβδομάδα θα αλλάζουν. Τα τραγούδια θα είναι πρωτότυπα για την παράσταση αλλά και από την προσωπική τους δισκογραφία. Τα έσοδα για αυτήν την παράσταση θα πηγαίνουν σε ιδρύματα που ασχολούνται με ανθρώπους με αναπηρία.
Με τι ασχολείσαι στον ελεύθερο σου χρόνο Δημήτρη;
Δεν είμαι σπιτόγατος! Έχω γενικά τάσεις φυγής από το σπίτι! Μέχρι πριν δύο χρόνια δεν είχα κάνει κανένα ταξίδι στο εξωτερικό. Εδώ και δύο χρόνια άρχισα να υλοποιώ τα ταξίδια που είχα ονειρευτεί. Κάνω πολλά ταξίδια λοιπόν. Αγαπώ πολύ την θάλασσα, είμαι χειμερινός κολυμβητής, όποτε μπορώ και έχω χρόνο ξεφεύγω λίγο έστω και για μία ώρα να κάνω μία βουτιά. Όταν βρίσκομαι έξω, μου αρέσει πολύ να περιεργάζομαι τον κόσμο, την Αθήνα, μου αρέσει να περπατώ στις παλιές γειτονιές της Πλάκας. Μου αρέσει η παρέα με τους φίλους μου. Βλέπω πολλές θεατρικές και μουσικές παραστάσεις με φίλους συναδέλφους. Τέλος, πηγαίνω σε πολλές παρουσιάσεις βιβλίων που με ενδιαφέρουν.
Τι θεωρείς πιο σημαντικό την επαγγελματική επιτυχία ή να είσαι ευτυχισμένος προσωπικά.
Νομίζω πως το ένα συνδέει το άλλο. Σίγουρα θέλω να είμαι ευτυχισμένος προσωπικά. Κυρίως όμως θέλω να είμαι υγιής σωματικά και ψυχικά. Δυστυχώς δεν είμαι από τους ανθρώπους που ενώ είναι με έναν άνθρωπο μπορούν να είναι καλά και επαγγελματικά. Δεν το έχω καταφέρει ποτέ να συνδυάσω να έχω σύντροφο και επαγγελματική επιτυχία. Είμαι πιο μοναχικός. Δηλαδή, μία σχέση μου παίρνει πολύ ενέργεια και δεν μπορώ παράλληλα να δώσω το αντίστοιχο στην τέχνη μου. Οπότε συνειδητά επιλέγω να είμαι μόνος μου και δίνω όλο μου το είναι στην δημιουργία.
Τι θα έλεγες στα νέα παιδιά που ξεκινούν τώρα τα πρώτα τους βήματα είτε στο θέατρο, είτε στην μουσική;
Να πιστεύουν πολύ σε αυτό που κάνουν. Να επιμένουν, να βάζουν στόχους, να κυνηγούν το όνειρο τους όπου και αν τους φτάσει. Να μην καταθέτουν τα όπλα, ακόμα και σε μία αποτυχία. Πρέπει να μπορούν να διαχειριστούν την στιγμή και την περίοδο που κλείνει ο προβολέας. Εκεί είναι το μυστικό νομίζω και εκεί πολύ το χάνουν, αλλά και επιμονή και υπομονή στο ταξίδι που θέλουν να κάνουν και όπου πάει!
Δημήτρη σε ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη κουβέντα μας!
Και εγώ σας ευχαριστώ!
Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2018
Επιμέλεια Παναγιώτης Πετρόπουλος, Γιώργος Λιναρίτης
© Art Magazino / 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.