Το Art Magazino, ο Παναγιώτης Πετρόπουλος και ο Γιώργος Λιναρίτης βρέθηκαν στο κτήριο 56 του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος και είδαν την παράσταση Δράκουλας του Μπραμ Στόουκερ σε σκηνοθεσία - διασκευή Φρόσως Λύτρα.
Κανονικά θα έπρεπε να γράψουμε "κατάφεραν και βρέθηκαν" στο κτήριο 56 γιατί πραγματικά αυτό είναι ένας άθλος. Πειραιώς 254 είσοδος Γ' λέει η πληροφόρηση. Φτάνεις και παντού μαύρα σκοτάδια, ποια είσοδος Γ'; Όταν δεν υπάρχει φως, δεν υπάρχει ένας άνθρωπος να ρωτήσεις; Είπαμε πως λόγω βροχής θα ακυρώθηκε η παράσταση, αλλά αν είχε ακυρωθεί δεν θα υπήρχε μία ανακοίνωση; Παίρνουμε τηλέφωνο και μας εξηγούν ότι δεν είναι στην Πειραιώς 254, ότι πρέπει να συνεχίσουμε στην Πειραιώς να περάσουμε την Σχολή Καλών Τεχνών και τα κτήρια του Φεστιβάλ Αθηνών και στο στενό να στρίψουμε δεξιά σε μία οδό που λέγεται Πολυκράτους αλλά δεν υπάρχει ταμπέλα και μετά από κάποια απόσταση υπάρχει το banner της παράστασης (το οποίο δεν είναι φωτισμένο) όπου δεξιά υπάρχει μία αλάνα, παρκάρουμε και φθάνουμε. Αυτά είναι τουλάχιστον αστεία!
Εφόσον λύσαμε το χωροταξικό και τελικά καταφέραμε και βρεθήκαμε η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος χώρος μας αποζημίωσε. Είναι υπέροχος και ήταν πολύ καλή η επιλογή του γιατί μπόρεσε να αποδώσει στο 100% την ατμόσφαιρα της εποχής και του μυστηρίου που θέλει το συγκεκριμένο έργο. Τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη είναι υπέροχα και εκμεταλλεύτηκε και το τελευταίο εκατοστό της τεράστιας σκηνής. Όλο το τεχνικό μέρος της παράστασης ήταν αξιόλογο. Τα κουστούμια του Νίκου Χαρλάυτη, οι φωτισμοί του Σάκη Μπριμπίλη αλλά και τα γλυπτά του Στέλιου Γαβαλά.
Από την διασκευή του μυθιστορήματος έλλειπε και δεν παρουσιαζόταν ή δεν παρουσιαζόταν επαρκώς ο λόγος που ο Δράκουλας θέλει την Μίνα. Όποιος δεν έχει δει την ταινία ή δεν έχει διαβάσει το μυθιστόρημα δεν το καταλαβαίνει δυστυχώς. Και είναι πολύ σημαντικό στοιχείο της πλοκής. Ενώ υποκριτικά οι ηθοποιοί ήταν υπέροχοι και το σκηνικό εξαίσιο, έλλειπε το νεύρο, η ένταση, ο ρυθμός, το μυστήριο, ο φόβος που ένα τέτοιο έργο θέλει να δώσει στον θεατή. Παρατηρήσαμε πως κάποιοι θεατές είχαν αποκοιμηθεί... και σε μία τέτοια παράσταση με τέτοιο θέμα είναι αδιανόητο. Η μουσική τέλος δεν έβγαζε καμία ένταση, μυστήριο, φόβο, ίσως ρομαντισμό. Ωραία, αλλά πιστεύουμε πως δεν ταίριαζε με το έργο. Σε μία τόσο μεγάλη παραγωγή ίσως θα ήταν καλύτερο να χρησιμοποιούταν η μουσική του Wojciech Kilar από την ομώνυμη ταινία. Από τα πολύ ωραία σημεία της σκηνοθετικής σύλληψης της κυρίας Λύτρα είναι οι δύο χορευτές που ενσαρκώνουν τους "ακόλουθους" του Δράκουλα και γενικά το "κακό". Πάντα παρόντες και μαγευτικοί στις κινήσεις τους. Εξαιρετικές οι χορογραφίες του Αλέξη Φουσέκη. Τέλος ενώ η πλοκή εξελίσσεται αργά, το τέλος έρχεται πολύ απότομα και γρήγορα και δεν αφήνει τους ηθοποιούς να αποδώσουν το συναίσθημα που πρέπει.
Γενικά οφείλουμε να πούμε πως είναι μία αξιόλογη προσπάθεια μεταφοράς ενός τόσο δύσκολου έργου επί σκηνής.
Το έργο θα παίζεται έως 15 Ιουλίου. Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, κάνετε ένα click ΕΔΩ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.