Η Νένα Μεντή και ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης ετοιμάζονται να ερμηνεύσουν δυο μονολόγους υψηλής τέχνης στο θέατρο Σταθμός!!!

Ο Μάνος Καρατζογιάννης, καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Σταθμός βρίσκεται πίσω από τη συνάντηση της Νένας Μεντή και του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη στη σκηνή του θεάτρου στο Μεταξουργείο. 

Κάτω από τον τίτλο «Ο ουρανός και... Το παντελόνι του» η Νένα Μεντή θα ερμηνεύσει το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο ουρανός κατακόκκινος» - που φέτος συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από το πρώτο του ανέβασμα – και ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης το μονόλογο «Αυτός και το παντελόνι του», γραμμένος εξήντα χρόνια πριν από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη. Και τα δυο έργα, αντιπροσωπευτικά, δείγματα της γραφής τους μεταδίδουν τα κοινωνικά, πνευματικά, υπαρξιακά νοήματα και δίνουν στις καταστάσεις με τα σωστά μέσα. Η Νένα Μεντή και ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης έχουν την ικανότητα, από τα κείμενα που διαβάζουν, να εντοπίζουν τα σημεία όπου «πονάει» ο πρωταγωνιστής, και με το δικό του καημό και έγνοια να δώσουν την δική τους ευαισθησία, το δικό τους χρώμα και πάθος.

Λάτρης και μελετητής της Λούλας Αναγνωστάκη, ο ηθοποιός-σκηνοθέτης Μάνος Καρατζογιάννης αναζητά το αόρατο νήμα που συνδέει τα κείμενα του Καμπανέλλη και της Αναγνωστάκη και τα φέρνει κοντά, το ένα ως συνέχεια του άλλου. Ο ίδιος γράφει για την παράσταση: «Ο ουρανός και... Το παντελόνι του» – Δύο διεθνείς ελληνικές φωνές Ο «πατέρας» και η «μάνα» του νεοελληνικού θεάτρου: ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και η Λούλα Αναγνωστάκη ενώνουν για πρώτη φορά τη φωνή τους σε ενιαία παράσταση. Παρά το γεγονός ότι στην νεοελληνική κοινωνία συνηθίζεται να δημιουργούνται οπαδοί και δίπολα σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της τέχνης είναι πλέον αντιληπτό ότι αρκετά κοινά στοιχεία χαρακτηρίζουν τους δύο κορυφαίους θεατρικούς συγγραφείς στον πυρήνα της δραματουργίας τους. 

Θεματική των έργων τους η μοναξιά, η ενοχή, τα τραύματα και τα αδιέξοδα του Έλληνα των μεταπολεμικών χρόνων, το νέο αστικό τοπίο, οι εθνικές και προσωπικές μας διαψεύσεις. Αν η πνευματική καταγωγή του Καμπανέλλη, όπως την ορίζει ο ίδιος σε συνέντευξή του είναι το στρατόπεδο εννοώντας το Μαντχάουζεν, η πνευματική αφετηρία της Αναγνωστάκη είναι σίγουρα ο εμφύλιος μια και υπάρχει ως ιστορική αναφορά σχεδόν στο σύνολο της δραματουργίας της.

Παρ’ όλο που το έργο και των δύο συγγραφέων εμπνέεται από οικεία δεινά παραμένει αποκαλυπτικό για οποιονδήποτε έχει ζήσει ακόμη και σε τελείως διαφορετικές γεωγραφικές, ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες. Στον μονόλογο «Αυτός και το παντελόνι του» και στο μονοπρόσωπο έργο «Ο ουρανός κατακόκκινος» ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και η Λούλα Αναγνωστάκη αντίστοιχα επαληθεύουν για μια ακόμη φορά τη διαχρονικότητα της υπαινικτικής γραφής τους. «Αυτός» (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) - παρά το γεγονός ότι δεν έχει ούτε όνομα - και η Σοφία Αποστόλου (Νένα Μεντή) - «πρώην καθηγήτρια, απολυθείσα λόγω αλκοολισμού» και «μητέρα φυλακισμένου» - αφηγούνται την προσωπική τους ιστορία με υποδόριο χιούμορ και ευαισθησία στην έκφραση της συναισθηματικής μνήμης τους και «ξεχωρίζουν». 

Εξακολουθούν να «ξεχωρίζουν» ακόμη, τόσο που αναρωτιόμαστε κατά πόσο έχει αλλάξει η δημόσια σφαίρα του σύγχρονου νεοελληνικού μας βίου. Η ανάγκη Αυτού στο πρώτο μονόπρακτο «να έχει έναν άνθρωπο» και η «ροπή προς το κακό» της ανθρώπινης φύσης στο δεύτερο γίνονται αφορμή οι ήρωες να έρθουν πιο κοντά, έστω και νοητά, στα πιο αγαπημένα τους αλλά απόντα, για διαφορετικούς λόγους, πρόσωπα: σε μάνα και γιο αντίστοιχα. Μέσα από την ηχηρή τους απουσία τα σκηνικά πρόσωπα τακτοποιούν τους εσωτερικούς τους λογαριασμούς, διαφοροποιούνται έστω και για λίγο από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο και «κάνουν τη δική τους επανάσταση». Ο τίτλος της παράστασης παραπέμπει στο γνωστό ποίημα του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι «Σύννεφο με παντελόνια», όπου ο Ρώσος ποιητής πραγματεύεται τα θέματα του έρωτα, της επανάστασης και της τέχνης. κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός θα ‘μαι η άχραντη ευγένεια … ένα σύννεφο με παντελόνια».

Πηγή: athinorama.gr