Πέμπτη 1 Μαρτίου 2018

Το Πρόσωπο του Μήνα - Περικλής Μοσχολιδάκης, ηθοποιός

Το Art Magazino έχει την τιμή και την χαρά να φιλοξενεί τον αγαπημένο ηθοποιό και σκηνοθέτη Περικλή Μοσχολιδάκη ως Πρόσωπο του Μήνα Φεβρουαρίου και Μαρτίου. Οι διαχειριστές του blog Παναγιώτης Πετρόπουλος και Γιώργος Λιναρίτης συναντήθηκαν με τον Περικλή σε ένα καφέ στον Κεραμεικό. Πέρασαν μαζί ένα όμορφο απόγευμα και ο Περικλής τους παραχώρησε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη.

Θέλουμε πρώτα απ’ όλα Περικλή να σε ευχαριστήσουμε που δέχτηκες να γίνεις το Πρόσωπο του Μήνα. Διαβάζοντας το βιογραφικό σου, το οποίο είναι πλούσιο, σπουδές στην Νομική, μετά σπουδές στο θέατρο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, θέλουμε να σε ρωτήσουμε τι ήταν αυτό που σε ώθησε να στραφείς από την Νομική στο θέατρο;
Και εγώ σας ευχαριστώ! Μπήκα στην Νομική επειδή ήμουν καλός μαθητής. Αγαπούσα πολύ την Νομική και την Φιλοσοφική. Ήξερα όμως από μικρός ότι θα ασχοληθώ με το Θέατρο. Τα χρόνια εκείνα, οι περισσότεροι γονείς είχαν την φιλοδοξία τα παιδιά τους να μπουν στο Πανεπιστήμιο. Εγώ ήμουν καλός μαθητής, δεν έκανα προετοιμασία, διάβασα μόνος μου και μπήκα έκτος στην Ελλάδα, με υποτροφία, ξέροντας όμως από την αρχή ότι μπαίνοντας στην Νομική θα είναι μια μικρή παρένθεση, στάχτη στα μάτια της οικογένειας και των άλλων για το όνειρο που ετοιμαζόταν να έρθει. Ξεκίνησα να φοιτώ στην Νομική και σιγά σιγά μπήκε το όνειρο μου μπροστά. Ένα μεσημέρι ανακοίνωσα στους γονείς μου πως θα δώσω εξετάσεις στην Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στην Σχολή του Κουν μόνο – είχα βάλει αυτό το στοίχημα στον εαυτό μου – και οι γονείς μου το αντιμετώπισαν με σεβασμό γιατί πάντα και από μικρό παιδί σέβονταν τις επιλογές μου. Ήταν εντάξει απέναντί μου, όπως και εγώ ήμουν απέναντί τους. Το δέχτηκαν λοιπόν με πολλή χαρά παρότι ο πατέρας μου είχε μία μικρή επιφύλαξη, ήθελε να γίνω δικηγόρος, δεν ήξερε τι μέλλον θα είχα στο  Θέατρο, είχε τις συνήθεις επιφυλάξεις που έχουν οι γονείς. Μετά όμως, όταν πέρασα στη Σχολή του Εθνικού κι ύστερα που άρχισα να παίζω πια στο Εθνικό Θέατρο, ήταν πολύ περήφανος, όπως και η μητέρα μου, για την επιλογή μου.

Από τις ιδιότητες σου ηθοποιός, σκηνοθέτης, καθηγητής, συγγραφέας, ποια είναι αυτή που σε εκφράζει περισσότερο; Είναι πιο δημιουργική ίσως για σένα;
Είναι πολύ δύσκολη ερώτηση. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι πως την ερώτηση αυτή θα μου την κάνουν συχνά τώρα που εκτός από ηθοποιός παρουσιάζομαι στον χώρο και ως σκηνοθέτης και συγγραφέας. Η απάντηση μου είναι απλή. Εγώ θέλω να είμαι άνθρωπος του Θεάτρου, να εργάζομαι, να ζω, να υπάρχω, να αναπνέω στο Θέατρο, με όλες τις ιδιότητες που μπορεί να υπάρχουν. Ήμουν και  είμαι  μαχόμενος ηθοποιός, ένας ηθοποιός που κάνω  κατά κύριο λόγο Θέατρο. Κάνω όμως και τηλεόραση, μεταγλώττιση, διαφήμιση επίσης. Είμαι δάσκαλος σε δραματικές σχολές, τώρα σκηνοθετώ, γράφω. Είμαι ένας άνθρωπος βαθιά χωμένος μέσα στο θέατρο. Θέλω να είμαι στο θέατρο μέχρι να πάψω να αναπνέω. Η ιδιότητα του σκηνοθέτη και του ηθοποιού από εδώ και πέρα φαντάζομαι ότι θα δίνει η μία την θέση της στην άλλη. Σκηνοθετώ, γράφω, διδάσκω αλλά όλα αυτά με την ιδιότητα του ηθοποιού. Είμαι πρώτα απ’ όλα ηθοποιός. Αγαπώ όμως και την σκηνοθεσία γιατί είναι μία συνθετική δραστηριότητα. Αγαπώ την συγγραφή γιατί από μικρό παιδί έγγραφα και χαίρομαι που ήρθε η ώρα να μου δοθεί το κίνητρο να βγάλω αυτήν την διάθεση ή ικανότητα που έχω προς τα έξω. Όσον αφορά την διδασκαλία, είναι μία υπόθεση ζωής για μένα. Πολλές φορές νοιώθω πως γεννήθηκα δάσκαλος. Αγαπώ πολύ τα παιδιά. Διδάσκω μαθήματα που έχουν να κάνουν με την φωνή και την υποκριτική. Είναι η χαρά της ζωής μου, να βρίσκομαι πολλές ώρες με νέα παιδιά. Με ανανεώνει, με κάνει και εμένα να αισθάνομαι νέος, φρέσκος, να συναγωνίζομαι την φρεσκάδα τους. Να προσπαθώ δηλαδή να κρατηθώ και εγώ φρέσκος και νέος, νοητικά και σωματικά όσο γίνεται ώστε να μπορώ να βρίσκομαι κοντά τους και να τους καταλαβαίνω και να μπορώ να τους οδηγώ σε νέους δρόμους στην Τέχνη, να είμαι Δάσκαλος και φίλος και αδελφός τους. Έχω πολύ καλή σχέση με τα παιδιά, είναι μία σχέση σεβασμού και αγάπης.

Διαβάσαμε επίσης ότι είσαι συνεργάτης γιατρών ΩΡΛ σε δημόσια νοσοκομεία. Θέλεις να μας μιλήσεις λίγο για αυτή την ξεχωριστή σου δραστηριότητα;
Διδάσκω στις Δραματικές Σχολές Υποκριτική στο Αρχαίο Δράμα και Αγωγή του Λόγου, Ορθοφωνία. Αντικείμενο του  μαθήματος της Αγωγής του Λόγου είναι το πως θα μιλάς σωστά και χωρίς να τραυματίζεσαι στο Θέατρο και όχι μόνο, στην καθημερινή χρήση της ομιλίας. Διδάσκω στους μαθητές την τεχνική, ώστε  μέσω της διαφραγματικής αναπνοής και της σωστής τοποθέτησης της ομιλίας  να μην τραυματίζονται αλλά και να μιλάνε σωστά. Ο επαγγελματικός χώρος της ομιλίας πάσχει από ασθένειες της φωνής. Υπάρχουν μεγάλες επαγγελματικές κατηγορίες οι οποίες υποφέρουν από προβλήματα τραυματισμού της φωνής, δάσκαλοι, καθηγητές, νηπιαγωγοί, ηθοποιοί, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι, ιερείς, ψάλτες κτλ. άνθρωποι δηλαδή που έχοντας επαγγελματική σχέση με την ομιλία αλλά μη έχοντας μάθει ποτέ πως να χειρίζονται την φωνή τους σωστά και με ασφάλεια, τραυματίζονται. Όταν λοιπόν ως Δάσκαλος της φωνής διαπιστώνω τραυματισμούς, συνεργάζομαι με ειδικούς γιατρούς της φωνής για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Η φωνή μας είναι ένα μαγικό εργαλείο επικοινωνίας και ως δάσκαλος της φωνής, χρόνια τώρα, διδάσκω στους μαθητές μου όχι μόνο πώς να μιλάνε με τη σωστή τεχνική για να μην τραυματίζονται αλλά και πώς να χρησιμοποιούν σωστά μία γλώσσα τόσο σπουδαία όπως  είναι η Ελληνική. 

Ποιοι άνθρωποι θεωρείς πως έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην καλλιτεχνική σου πορεία;
Τα πρώτα θεατρικά σκιρτήματα τα ένοιωσα στο σχολείο. Εκεί κάποιοι φιλόλογοι μου καθηγητές με ενεθάρρυναν να ασχοληθώ με το Θέατρο βλέποντας με να παίζω σε θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο, να απαγγέλω ποιήματα. Όταν μπήκα στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου είχα την χαρά και την ευλογία να συνεργαστώ με πάρα πολύ σημαντικούς ανθρώπους και στο Εθνικό Θέατρο και στο Θέατρο Τέχνης, ανθρώπους που μου σημάδεψαν τη ζωή. Είναι πολλοί, είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι αυτοί, όμως θα αναφερθώ σε κάποιους συγκεκριμένους.  Από τα χρόνια της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου ένας άνθρωπος που έπαιξε τεράστιο ρόλο σε αυτό που είμαι σήμερα ήταν ο Τάσος Λιγνάδης. Ήταν ο διευθυντής μας στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν μία γνωριμία που μου σημάδεψε την ύπαρξη. Θεωρούσα και θεωρώ ακόμα ότι ο Τάσος Λιγνάδης ήταν για μένα  πνευματικός πατέρας, διαμόρφωσε πολλά από αυτά που είμαι σήμερα. Ο τρόπος που υπάρχω στο θέατρο, η λατρεία μου στο Αρχαίο Δράμα αλλά και ο τρόπος που αντιμετωπίζω την καθημερινή μου ζωή, με μία δόση κεφιού και στοχασμού μαζί, χωρίς μιζέριες, χωρίς να το βάζω κάτω στις  δυσκολίες που έχει η καθημερινότητα μας στη ζωή και στην Τέχνη, η αισιοδοξία, το κέφι και μια ουσιαστική σχέση με τον Πολιτισμό, έχουν επηρεαστεί πολύ από τον Τάσο Λιγνάδη. Στα χρόνια της Σχολής επίσης άρχισε και μια σχέση αγάπης και απέραντου σεβασμού και φιλίας με τη δασκάλα μου στη Σχολή του Εθνικού, τη μεγάλη Μαίρη Αρώνη. Σχεδόν με υιοθέτησε και εγώ την επέλεξα για δεύτερη μητέρα μου. Είχαμε μία πολύ αγαπησιάρικη σχέση μητέρας και γιου και μέχρι τον θάνατο της ήμουν δίπλα της και αισθανόμουν πάρα πολύ περήφανος που είχα την χαρά να συνεργάζομαι αλλά και να έχω καθημερινή επαφή με τη Μαίρη Αρώνη που εξακολουθώ να τη σκέφτομαι και να την αγαπώ πολύ κι ας έχει φύγει τόσα χρόνια. Έρχεται συχνά στα όνειρα μου, μαζί με τους αγαπημένους μου γονείς τη Θεοδώρα και τον Στέλιο, σουλατσάρουν στον ύπνο και στο ξύπνιο μου. Και μετά, την ίδια περίοδο, στα χρόνια της Σχολής, μπήκε  στην ζωή μου  ο Κοραής Δαμάτης και  με επέλεξε να παίξω σε μία παράσταση που σκηνοθετούσε τότε στο Εθνικό Θέατρο, μια μαγική παράσταση, τη «Δολοφονία του Μαρά» του Πέτερ Βάις. Από τότε ξεκίνησε μαζί του μία πορεία καλλιτεχνικής συνεργασίας και στενής επαφής ζωής, εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια. Είναι ένας άνθρωπος που επηρέασε πολύ την αισθητική μου και τον τρόπο που αντιμετωπίζω τα πράγματα και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης. Συμπορευόμαστε με τον Κοραή Δαμάτη, πολλά χρόνια τώρα, συνεργάτες και φίλοι και η κοινωνία μ’ αυτόν τον σπουδαίο θεατράνθρωπο είναι για μένα  τιμή και ευτυχία.


Είδαμε πρόσφατα το τελευταίο σου πόνημα στο θέατρο την «Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού, η Διάφανη». Θα θέλαμε να μας πεις πως έγινε αυτό και γιατί επέλεξες την συγκεκριμένη μητέρα.
Μου πρότειναν οι αγαπημένοι μου φίλοι Δημήτρης Καρατζιάς και Μάνος Αντωνιάδης από το Vault να πάρω μέρος σ’ αυτό το project. Χάρηκα πάρα πολύ και ένοιωσα μεγάλη τιμή. Καθίσαμε λοιπόν να φάμε στην πλατεία Κυψέλης - εκεί έγινε η πρόταση - και είπα αμέσως ναι, αποδέχτηκα αμέσως με χαρά  την πρόκληση. Όταν μου έδωσαν την λίστα για να διαλέξω τη ζωή ποιας μητέρας θα αναλάβω, αμέσως, χωρίς κανένα δισταγμό, τους είπα πως θα γράψω και θα σκηνοθετήσω τη μητέρα του Διονύσιου Σολωμού, την Αγγελλική Νίκλη Σολωμού  και πως  θα την παίξει η Μάγδα Κατσιπάνου. Μου είπαν να το σκεφτώ πριν πάρω την τελική απόφαση και εγώ τους απάντησα πως δεν έχω να σκεφτώ κάτι, επιλέγω την Αγγέλικα Νίκλη και θα προτείνω στην αγαπημένη μου μαθήτρια και φίλη Μάγδα Κατσιπάνου να την ενσαρκώσει και ότι εύχομαι να μην αρνηθεί. Το επόμενο πρωί πήρα την Μάγδα τηλέφωνο και αμέσως μου είπε το ναι και ξεκίνησε αυτό το ωραίο ταξίδι. Τώρα γιατί επέλεξα την μάνα του Σολωμού, τη διάλεξα γιατί αγαπώ τον Σολωμό από μικρό παιδί. Πάντα πίστευα πως ο Σολωμός δεν είναι μόνο αυτό που μας έχουν πλασάρει ως Εθνικός ποιητής. Δεν είναι ο Εθνικός ποιητής, ένας ποιητής που δεν πρέπει να τον αγγίζεις και η ενασχόληση μαζί του δεν είναι υποχρεωτικό να αναφέρεται μόνο στο εθνικό κομμάτι της ποίησης του. Είμαι κάπως αλλεργικός σε οτιδήποτε χαρακτηρίζεται  από κάποιους ως  εθνικό! Ο εθνικός σταρ, ο εθνικός ποιητής, ο εθνικός ηθοποιός και δεν ξέρω τι άλλο. Έχω ένα κράτημα στους χαρακτηρισμούς αυτούς και μια υποψία. Υποψιάζομαι πάντα πως όταν κάποιος χαρακτηρίζεται «εθνικός» κάποια σκοπιμότητα υπάρχει από πίσω. Έψαξα λοιπόν τον Σολωμό τον άγνωστο ,αυτόν που υπάρχει πίσω από χαρακτηρισμούς και εθνικές ταμπέλες, τον άνθρωπο, τον δημιουργό, τον γιο μιας μητέρας που έζησε μια δραματική ζωή, έναν Σολωμό ανθρώπινο με αρετές και πάθη, με φωτεινές και σκοτεινές πλευρές στον βίο του, με φως και σκοτάδι. Ο Σολωμός υπήρξε ένας ποιητής εφάμιλλος των μεγάλων ποιητών της Ευρώπης.  Είναι ένας Ευρωπαίος ποιητής επηρεασμένος από όλα τα μεγάλα ρεύματα της εποχής. Ένας ποιητής μεγάλης πνοής. Η ταμπέλα «εθνικός» από την μία του έδωσε μεγάλη αίγλη στα πατριωτικά θέματα, από την άλλη αποσιώπησε ένα μεγάλο κομμάτι του έργου του. Από μικρό παιδί λοιπόν αγαπώ τον Σολωμό, αγαπώ τους ποιητές, κάνω παρέα καθημερινή μαζί τους, διδάσκω Ποίηση και στους μαθητές μου στις Δραματικές Σχολές. Είναι μία υπόθεση η Ποίηση που με αφορά πολύ και δεν με αφορά μόνο σαν αναγνώστη αλλά και ο τρόπος που αντιμετωπίζω την ζωή και την τέχνη μου είναι ποιητικός. Μου αρέσει το θέατρο να στηρίζεται στον ρεαλισμό αλλά με μία ποιητική πνοή όπως ακριβώς έγραψα και τη «Διάφανη». Αγαπούσα λοιπόν τον Σολωμό, ήξερα την ιστορία της μητέρας του, όχι με τόσες λεπτομέρειες, αλλά έκανα έρευνα, έμαθα κι άλλα που με συντάραξαν. Γοητεύτηκα, έκλαψα και θύμωσα με την ιστορία της μητέρας του. Θύμωσα και με τον ποιητή, ήταν πολλά τα συναισθήματα. Από τότε κάνω πολλή παρέα μαζί τους και, ακόμα και τώρα που η παράσταση ανέβηκε, ο Σολωμός κι η ποίηση του η εξαίσια με συντροφεύουν καθημερινά, όλο και βρίσκω κάθε μέρα αφορμή για να διαβάσω στίχους του, για να κρατώ την επαφή με τη σκέψη του και να πηγαίνουν παράσταση και ποίηση και στοχασμός μαζί, αδιαίρετα, κάθε μέρα, στο όμορφο ταξίδι.

Η επιλογή της Μάγδας πως έγινε; Πως σου ήρθε ακαριαία πως αυτή πρέπει να ενσαρκώσει την Αγγέλικα;
Η Μάγδα είναι πολύ μεγάλο ταλέντο!

Αναμφισβήτητα, το διαπιστώσαμε αυτό!
Η Μάγδα ήταν μαθήτρια μου τρία χρόνια. Έβλεπα το ταλέντο της σε κάθε τι που κάναμε μαζί. Έβλεπα την αισθητική της και την δύναμη που έχει πάνω στην σκηνή. Ήμουν πολύ χαρούμενος που δούλευα μαζί της και κάθε μήνας και χρόνος που περνούσε έβλεπα την Μάγδα να γίνεται καλύτερη και ακόμα καλύτερη. Η Μάγδα ήταν η χαρά του δασκάλου! Είχα την σιγουριά σε οτιδήποτε κάναμε πως η Μάγδα θα τα βγάλει πέρα πολύ δυνατά και πολύ καλά. Πριν από δύο χρόνια ανέβασα με τους μαθητές μου από το Τμήμα Υποκριτικής στο Αρχαίο Δράμα του Θεάτρου των Αλλαγών, την παράσταση «Ηλέκτρα project» στο Θέατρο Καρτέλ. Ήταν τρείς οι Ηλέκτρες μου, μία από αυτές ήταν η Μάγδα Κατσιπάνου. Διδάσκοντας στη Σχολή κι έπειτα Σκηνοθετώντας  τη  Μάγδα στην  Ηλέκτρα, ονειρευόμουν, βλέποντας την να παίζει, ποια έργα θα μπορούσα να κάνω μαζί της. Είχα δώσει μία υπόσχεση στον εαυτό μου. Αν στην πρώτη μου επαγγελματική σκηνοθεσία υπάρχει γυναικείος ρόλος, αυτόν τον ρόλο θα τον εμπιστευτώ  στη Μάγδα. Ήρθε λοιπόν η Διάφανη στη ζωή μου και τηρώντας την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου, έδωσα τον ρόλο στη Μάγδα και δεν διαψεύστηκα. Η Μάγδα είναι η Διάφανη που ονειρεύτηκα γράφοντας το έργο. Είναι εξαιρετική.

Όταν μας είπε η Μάγδα πως αυτή είναι η πρώτη της επαγγελματική δουλειά, πραγματικά σοκαριστήκαμε! Έχει θέσει πολύ ψηλά τον πήχη!
Ήθελα να δώσω στην Μάγδα την ευκαιρία της! Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω κάποια γυναίκα ηθοποιό που είναι πιο γνωστή από την Μάγδα, ελπίζοντας πως η δουλειά μου θα γίνει πιο γνωστή κατά κάποιο τρόπο. Εγώ όμως δεν ήθελα! Ήθελα το έργο αυτό να είναι ένα τριπλό στοίχημα. Πρώτον να γράψω το έργο όπως το έγραψα, δεύτερον να το σκηνοθετήσω και τρίτον να δώσω τον ρόλο σε μία μαθήτρια μου έτσι ώστε να της δώσω την ευκαιρία της, την ευκαιρία να κάνει έναν ρόλο και να αποδείξει το ταλέντο της. Είμαι δάσκαλος πολλά χρόνια και  μακάρι να μου δώσει η ζωή την ευκαιρία να αξιοποιήσω σπουδαίους μαθητές μου που έχουν περάσει από τα χέρια μου και τους εκτιμώ απέραντα, όπως η Μάγδα και να τους δώσω την ευκαιρία τους να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα .

Περικλή με τι σου αρέσει να ασχολείσαι περισσότερο με αρχαίο δράμα ή με σύγχρονα έργα;
Εγώ αγαπώ το θέατρο. Οτιδήποτε έχει να κάνει με το θέατρο το αντιμετωπίζω με σεβασμό και με περηφάνια! Λέω συχνά στους μαθητές μου πως το Θέατρο θέλει γνώση, μεράκι, πάθος τεράστιο και επαγγελματισμό. Να αντιμετωπίζουν με σεβασμό και ήθος κάθε τι που καταπιάνονται, όπου και να δουλεύουν, γιατί η δουλειά μας είναι όμορφη μα δύσκολη και το ψωμί του ηθοποιού, το μεροκάματο του είναι ιερό και σπάνιο δυστυχώς στις μέρες μας. Αγαπώ λοιπόν κι εγώ όλα τα είδη της τέχνης του Θεάτρου, δεν μπορώ να τα  ξεχωρίσω εύκολα όμως έχω  λατρεία  στο Αρχαίο Δράμα. Είχα τη χαρά και την τιμή και την ευτυχία να  παίξω σε πάρα πολλές παραστάσεις αρχαίου δράματος κυρίως με το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης στην Επίδαυρο και σε όλα σχεδόν τα Αρχαία Θέατρα του τόπου μας αλλά και σε μεγάλα Φεστιβάλ του εξωτερικού. Μερικές φορές σκέφτομαι πως θα  μου άρεσε  να ασχολούμαι αποκλειστικά με το Αρχαίο Δράμα, να διδάσκω, να παίζω, να σκηνοθετώ. Όμως δύσκολες στον τόπο μας αυτού του είδους οι αποκλειστικότητες άλλωστε, το ανέφερα και πριν, αγαπώ σχεδόν όλα τα είδη της Θεατρικής Τέχνης με πάθος κι είναι ευτυχία μου το σανίδι το θεατρικό.

Μεταφέρεις στην καθημερινή σου ζωή τους ρόλους που υποδύεσαι;
Τους μεταφέρω και συχνά επηρεάζομαι. Αναρωτιέμαι πολλές φορές πως είναι δυνατόν κάποιοι ηθοποιοί να παίζουν επτά, οκτώ ή και παραπάνω ρόλους μέσα στη χρονιά. Αναρωτιέμαι πως μπαίνουν στο πετσί του ρόλου, αναρωτιέμαι αν επηρεάζουν τόσοι ρόλοι τη ζωή τους.

Όπως και στην σκηνοθεσία συμβαίνει αυτό, ο ίδιος άνθρωπος να σκηνοθετεί πέντε παραστάσεις σε έναν χειμώνα.
Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό, πιστεύω πως κάπου δεν θα είναι τόσο καλοί όσο θα έπρεπε να είναι. Απλά το σύστημα επιλέγει κάποιους ανθρώπους και τους υπερπροβάλλει  και αυτοί οι άνθρωποι πέφτουν στον πειρασμό της υπερβολικής προβολής, της υπερέκθεσης, γιατί δυστυχώς ο χώρος μας έχει έναν ναρκισσισμό και μία φιλοδοξία άμετρη αλλά και μια αγωνία αν θα υπάρχεις αύριο, κι έτσι αποφασίζεις να τα κάνεις όλα. Νομίζω πως πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο. Προσωπικά λοιπόν για να επανέλθω στην ερώτηση βιώνω τον κάθε ρόλο ως ηθοποιός αλλά τώρα και ως σκηνοθέτης αλλά και συγγραφέας  με την αφορμή της Διάφανης, τον βιώνω ως καθημερινή παρέα,  όμως μαθαίνω να συναναστρέφομαι, να κοιμάμαι και να ξυπνάω με τον ρόλο. Έπαιζα μέχρι πρόσφατα τον ρόλο του Μόρτιμερ στον Εδουάρδο τον Β’ του Κρίστοφερ Μάρλοου  που σκηνοθέτησε ο Κοραής Δαμάτης στην Αθηναϊκή Σκηνή και  τον αγάπησα πολύ αυτόν τον ρόλο. Έγραψα και Σκηνοθέτησα και την Αγγελική, τη  Διάφανη. Έχουν επηρεάσει τη ζωή μου και τα δύο. Κάνω κάτι και σκέφτομαι, τώρα τι θα έλεγε ο Εδουάρδος, ή η Αγγελική τι φοράει τώρα που είναι σπίτι της. Δουλεύοντας λοιπόν ή γράφοντας έναν ρόλο, πρέπει να τον κάνεις κομμάτι της καθημερινότητας σου γιατί έτσι σε κάνει να κατανοήσεις περισσότερο τον χαρακτήρα.
Όταν είμαστε ερωτευμένοι, το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμαστε όταν πάμε για ύπνο είναι ο έρωτας μας  αλλά και το πρώτο όταν ξυπνάμε. Εγώ το παθαίνω με τους ρόλους. Το έπαθα και με την Αγγελική. Πριν κοιμηθώ, σκεφτόμουν την Αγγελική ή τον Εδουάρδο. Την ώρα που ξυπνούσα τους είχα δίπλα, σαν να άκουγα την ανάσα τους. Και όταν τελειώνει ένας ρόλος, νοιώθεις μία απώλεια. Τώρα μου λείπει ο Μόρτιμερ. Δεν μου λείπει τόσο η έκθεση μου στην σκηνή, όσο μου λείπει αυτός ο τύπος που έκανα τόση πολλή παρέα μαζί του. Τον ντύθηκα, τον έβαψα, του γυάλισα τα παπούτσια και τώρα ξαφνικά αισθάνομαι ότι τον άφησα κι έφυγα, ότι τώρα αυτός γύρισε στο βιβλίο και ξεκουράζεται, στην μεγάλη σιωπή, εκεί  που γυρίζουν οι ρόλοι όταν δεν παίζονται στη σκηνή. Και ο ηθοποιός επειδή είναι δύσκολο να ξαναπαίξει τον ίδιο ρόλο, είναι η τελευταία φορά στην ζωή του που τον βλέπει. Είναι ένα συναίσθημα πικρό, ένας αποχωρισμός, μια απώλεια, ένας μικρός θάνατος! Και δεν σας κρύβω ότι είμαι πάντα πολύ συγκινημένος στις τελευταίες παραστάσεις, ειδικά στην τελευταία παράσταση, όχι μόνο γιατί χαιρετώ τους συναδέλφους που ήμασταν μαζί στην σκηνή και μοιραζόμασταν την τέχνη μας αλλά γιατί αποχωρίζομαι και τον ρόλο που υποδύομαι. Δηλαδή που πάει τώρα αυτός ο τύπος χωρίς εμένα; Εμείς κατά κάποιο τρόπο παίζουμε τον ρόλο του Θεού, του Δημιουργού. Τι κάνουμε δηλαδή; Παίρνουμε έναν ρόλο από το χαρτί που είναι γραμμένος με λέξεις και εμείς δίνουμε σε αυτές τις λέξεις ανάσα, πνοή και αυτός ξυπνάει, σαν ένα έργο επιστημονικής φαντασίας, σηκώνεται μέσα από το βιβλίο και σιγά σιγά παίρνει υπόσταση και δημιουργείται ένα πλάσμα με μαλλιά, με ρούχα, με χέρια και όσο το φυσάμε τόσο πιο πολύ δημιουργείται και χτυπάει πιο δυνατά η καρδιά του. Ζωντανεύει στο τέλος πάνω στην σκηνή και ο κόσμος ταυτίζεται μαζί του, πως αυτό που βλέπουν δεν είναι ένα πλάσμα της φαντασίας αλλά είναι μία αληθινή περσόνα και αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου. Η δουλειά μας είναι μαγεία! Δίνουμε ζωή σε ένα πλάσμα και κάνουμε και τους άλλους να πιστεύουν πως είναι ζωντανό! Να πιστεύεις πως ένας άνθρωπος που έζησε πριν 500 χρόνια είναι ζωντανός μπροστά σου, να χαίρεσαι με τη χαρά του, να κλαις με τα πάθη του, σαν να είναι πλάσμα αληθινό! Ε αυτό είναι μαγεία!

Παράλληλα με την Αγγέλικα υπάρχει κάτι άλλο που περιμένουμε να δούμε; 
Η Διάφανη μας συνεχίζεται, θα παίζεται στον  εξαιρετικά φιλόξενο Πολυχώρο Vault μέχρι τις 29 Μαρτίου και μετά θα παιχτεί σε κάποια Θέατρα που μας έχουν καλέσει σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Παράλληλα, έχω τη μεγάλη τιμή να παίξω την Άνοιξη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Έχουν ξεκινήσει ήδη οι προετοιμασίες για ένα σπουδαίο project που αφορά το Νεοελληνικό Έργο που ετοιμάζει το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και ο Διευθυντής του ο Νίκος Διαμαντής .Είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό, θα παίξω σε δύο από τα πιο σημαντικά έργα του Νεοελληνικού Θεάτρου σε ένα από τα ομορφότερα και σπουδαιότερα Θέατρα του τόπου μας,

Περικλή σε ευχαριστούμε για την όμορφη κουβέντα μας!
Κι εγώ σας ευχαριστώ.



Χρήσιμα Links


Σημ: Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στις 21/01/2018

Επιμέλεια Παναγιώτης Πετρόπουλος, Γιώργος Λιναρίτης © Art Magazino

2 σχόλια:

  1. ΥΠΈΡΟΧΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ !!!! ΔΎΣΚΟΛΟ ΣΉΜΕΡΑ ΝΑ ΣΕ ΕΜΠΕΎΣΕΙ Ο ΔΆΣΚΑΛΟΣ !!!!!! ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχομαι ολοψυχα Περικλη μου να ειναι η Αρχη της πιο πλατιας γνωστοποιησης του πολυπλευρου ταλεντου σου μεσα σε εναν κοσμο που κατακλιζεται απο προιοντα υποκουλτουρας . Οπως σου εχω πει εχουμε αναγκη απο ανθρωπους σαν κι εσενα.Με αγαπη Μανος Βινιερατος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.