ΑΠΟΨΕ: LOLA BLAU - Μιούζικαλ για μία ηθοποιό και έναν πιανίστα!

Η καυστική σάτιρα του διάσημου Αυστριακού καμπαρετίστα Georg Kreisler, παρουσιάζεται από την Κυριακή 21 Ιανουαρίου και κάθε Κυριακή στο Θέατρο Tempus Verum - Εν Αθήναις @18:30 , με την Κατερίνα Γιαμαλή στον ομώνυμο ρόλο.

Απόψε: Lola Blau. Ένα εξαιρετικό όχημα για μία σόλο ηθοποιό και έναν πιανίστα.

H καριέρα μιας νεαρής Εβραίας ηθοποιού, που ξεκινά στη Βιέννη το 1938, λίγες στιγμές πριν την προσάρτηση της Αυστρίας στο Γ΄ Ράιχ. Από την Ελβετία μέχρι την Αμερική και από τα πρώτα της βήματα ως την πραγματοποίηση του ονείρου της να γίνει μία μεγάλη σταρ. Η συνειδητοποίηση της ψευδαίσθησης και η συντετριμμένη επιστροφή της στη μεταπολεμική Βιέννη, για να ανακαλύψει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ.

Μια ιστορία τρυφερή και σκληρή, ειπωμένη μέσα από 20 τραγούδια καμπαρέ, κωμικά και τραγικά. Τραχιά σκετς, πολιτικά αστεία και μουσικές της εποχής που προσδίδουν ένα ξάφνιασμα ειρωνείας και μια γερή γροθιά στο στομάχι.

Τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα μέσα από τη μικρή ζωή της ηρωίδας.

Το έργο παρουσιάστηκε πρώτη φορά στις 17 Οκτωβρίου 1971 στο Μικρό Θέατρο του προαστίου Josefstadt της Βιέννης

Ταυτότητα της παράστασης

Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου.

Απόδοση στίχων τραγουδιών: Κατερίνα Γιαμαλή – Κοραλία Σωτηριάδου

Σκηνοθεσία: Michael Seibel

Σκηνικά - Κοστούμια: Λαμπρινή Καρδαρά

Επιμέλεια κίνησης: Όλγα Σπυράκη

Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Video: Χρήστος Καρτέρης

Επί σκηνής

Lola Blau: Κατερίνα Γιαμαλή

Πιάνο: Τάσος Σπηλιωτόπουλος

Φωνές:  

Θυρωρός(Κος Νόβακ): Δημήτρης Λάλος

Ξενοδόχος(Κος Φίνι): Χρήστος Σαπουντζής

Σιδηροδρομικός: Α.Π Βαγιανός

Jack Wood,Κονφερασιέ: Γρηγόρης Σταμούλης

Κος Μπέργκερ: Κώστας Καζάκος

Εκφωνητής Δελτίου Ειδήσεων: Βαγγέλης Χαλκιαδάκης

Κος Σμίτ: Michael Seibel

iNFO!

Θέατρο Tempus Verum - Εν Αθήναις

Ιάκχου 19 - Γκάζι

τηλ. κρατήσεων: 210 3425170

Παραστάσεις κάθε Κυριακή στις 18:30

Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά (με διάλειμμα)

Τιμές εισιτηρίων: γενική είσοδος: 10 ευρώ, φοιτητικό και ανέργων: 8 ευρώ.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα 

O Γκέοργκ Φράντς Κραϊσλερ (1922—2011) γεννημένος στη Βιέννη από Αυστριακούς γονείς μετανάστευσε μαζί με την οικογένειά του εξαιτίας της εβραϊκής του καταγωγής στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Εθνικοσοσιαλιστές το 1938 στην Αυστρία. Το 1943 απέκτησε την Αμερικανική υπηκοότητα, ενώ το 1955 επέστρεψε από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής στην Ευρώπη.  Ασχολήθηκε με το θεατρικό είδος της επιθεώρησης και από τα νεανικά του χρόνια κέρδιζε τα προς το ζην ως ποιητής, συνθέτης και ερμηνευτής επιθεωρησιακών έργων. Όμως,  εναντιωνόταν στον χαρακτηρισμό του δημιουργού και τραγουδιστή θεατρικών επιθεωρήσεων, όπως και σε αυτόν του Αυστριακού πολίτη: «Σε καμία περίπτωση δεν είμαι Αυστριακός. Από το 1943 είμαι Αμερικανός υπήκοος, μολονότι ο Κλίντον ποτέ δεν μου ευχήθηκε και δεν με συνεχάρη στα γενέθλιά μου.» Η καριέρα του ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 έγινε δημοφιλής στον γερμανόφωνο χώρο με τα τραγούδια του όπως Tauben vergiften(Φόλα στα περιστέρια), Der Tod, das muss ein Wiener sein(Ο θάνατος πρέπει να είναι Βιεννέζος) καιWie schön wäre Wien ohne Wiener(Πόσο όμορφη θα ήταν η Βιέννη χωρίς τους Βιεννέζους). Με το βαθυστόχαστο, μαύρο χιούμορ του και με τα λεκτικά του αστεία διαμόρφωσε και σφράγισε ως ερμηνευτής και δημιουργός αρκετών έργων τη γερμανόφωνη μουσική  επιθεώρηση της εποχής του. Τα θέματα που απασχολούσαν τον Kreisler αφορούσαν σε καταστάσεις που έπρεπε και ο ίδιος να αντιμετωπίσει και από τις οποίες πολλές φορές είχε πληγεί:  Ο Εθνικοσοσιαλισμός, η μεταπολεμική πολιτική αποκατάσταση ή η απουσία της, η προσφυγιά, ο διωγμός και η πολιτιστική μικρόνοια. Σε αυτό το πλαίσιο βρίσκεται και η συνεχής δηκτική και κριτική αντιπαράθεσή του με τη γενέτειρά του τη Βιέννη σε συνάρτηση με το αίσθημα του απάτριδος. Το 1996 συνέταξε μία ανοιχτή επιστολή με αποδέκτη τους πολιτικούς εκπροσώπους της Αυστρίας, στην οποία κατέγραψε τις θέσεις του και τα αισθήματά του σχετικά με τον πολιτιστικό αποκλεισμό του. 

Το Art Magazino παρακολούθησε την παράσταση όταν πρωτοπαίχτηκε στην Αθήνα, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και ο Παναγιώτης Πετρόπουλος έγραψε σχετικά:

"Είναι από τις ελάχιστες φορές που 24 ώρες μετά την έξοδο σου από το θέατρο συνεχίζεις και έχεις την παράσταση στο μυαλό σου. Όταν το πετυχαίνει αυτό το θέατρο είναι κάτι πραγματικά μαγικό!

Από χθες το βράδυ σκεφτόμουν αν θα πρέπει ή όχι να γράψω κάτι. Είδα την τελευταία παράσταση, της Κυριακής 7 Μαϊου. Όμως άκουγα στους διαδρόμους του Ιδρύματος Μ. Κακογιάννη συντελεστές να λένε ότι τελείωσε τον πρώτο της κύκλο η παράσταση αυτή, το επιβεβαίωσα αυτό και την επόμενη μέρα. Από την άλλη όμως, έστω ότι ήταν αυτή η τελευταία δεν θα έπρεπε να το μοιραστώ μαζί σας; Νομίζω πως ναι, πρέπει να το μοιραστώ!

Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι είδους συναίσθημα μπορεί να μεταδόσει μία καλή παράσταση στον θεατή; Τι μπορεί να πετύχει; Να τον διασκεδάσει; Να τον συγκινήσει; Να τον ταξιδέψει; Να τον ψυχαγωγήσει; Να τον προβληματίσει; Να του ανοίξει ορίζοντες; Τι απ'όλα; Συνήθως όταν μία παράσταση καταφέρνει να μας δώσει κάτι απ'όλα αυτά τότε είμαστε ευτυχισμένοι. Και ναι εκεί το θέατρο έχει πετύχει τον σκοπό του. Τι συμβαίνει όμως όταν μία παράσταση, ένα θεατρικό έργο τα καταφέρνει όλα αυτά μαζί; Τότε μιλάμε για μαγεία! Και αυτό συνέβηκε αυτό χθες σε μένα! Και όχι μόνο σε μένα, πιστεύω και στους εκατοντάδες που μοιραστήκαμε αυτή τη μυσταγωγία και τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να το περιγράψουν.

"Μιούσικαλ για μία ηθοποιό και έναν πιανίστα" διάβασα και πήγα. Όχι δεν είναι κάτι τέτοιο, είναι κάτι άλλο! Κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Καταρχήν δεν αισθάνθηκα ούτε δευτερόλεπτο ότι ήταν δύο άνθρωποι στη σκηνή. Η Κατερίνα Γιαμαλή που ενσαρκώνει τη Λόλα Μπλάου είναι ONE WOMAN SHOW. Θεατρίνα, Αρτίστα, κωμικός, τραγωδός, όλα αυτά μαζί. Αέρινη, μοναδική, υπέροχη, εξαιρετική! Θεά! Να ένας όρος που βρήκε επιτέλους να ταιριάξει δίπλα σε ένα όνομα. Η Κατερίνα Γιαμαλή είναι Θεά! Και τέλος, δεν έχεις να πεις τίποτα άλλο! 

Δεύτερον η μεταφορά και η ατμόσφαιρα της περιόδου του τέλους του μεσοπολέμου και αρχή του ΒΠΠ είναι μοναδική. Επιτέλους είδαμε τι εστί καμπαρέ, γιατί οι περισσότεροι στην Ελλάδα έχουν κάτι άλλο στο μυαλό τους! Είναι το θέατρο ή η μουσική σκηνή που γίνεται σάτυρα! Αυτό είναι το καμπαρέ!

Ο εξαιρετικός πιανίστας Τάσος Σπηλιωτόπουλος συνόδεψε μοναδικά τη Λόλα! 

Δεν έχω λόγια για τα σκηνικά και τα κουστούμια της Λαμπρινής Καρδαρά, όπως και για τους φωτισμούς του Αντώνη Παναγιωτόπουλου και τα τόσο καίρια video του Χρήστου Καρτέρη. Επίσης οι ηθοποιοί που ακούγονται Δημήτρης Λάλος, Χρήστος Σαπουντζής, Α.Π Βαγιανός, Γρηγόρης Σταμούλης, Κώστας Καζάκος, Βαγγέλης Χαλκιαδάκης και Michael Seibel είναι καθόλα υπέροχοι.

Τέλος η σκηνοθεσία του Michael Seibel, δυναμική, ακριβής και αυτό που λέμε στα αγγλικά to the point. Η προσέγγιση του στην προσωπικότητα της Λόλας είναι καθηλωτική!

Ένα μεγάλο, ένα τεράστιο μπράβο σε όλους τους συντελεστές της παράστασης, κυρίως όμως στη μεγάλη ηθοποιό μας, Κατερίνα Γιαμαλή! 

Σας ευχαριστώ από καρδιάς όλους και κάθε έναν χωριστά για ό,τι προσφέρατε στον θεατή. Και περιμένουμε με αγωνία τον δεύτερο κύκλο εμφανίσεων της παράστασης γιατί είναι ένα έργο που θέλει και δεύτερη και τρίτη "ανάγνωση" και όχι απλά δεν γίνεται να μην συνεχιστεί, επιβάλλεται να συνεχιστεί!"

Δευτέρα 8 Μαΐου 2017