Το ArtMagazino έχει την τιμή και τη χαρά να φιλοξενεί τον αγαπημένο και ανερχόμενο ερμηνευτή Νίκο Καρακαλπάκη ως Πρόσωπο του Μήνα Δεκεμβρίου. Οι διαχειριστές του blog, ο Παναγιώτης Πετρόπουλος και ο Γιώργος Λιναρίτης συναντήθηκαν με τον Νίκο σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας και πέρασαν μαζί ένα όμορφο απόγευμα. Ο Νίκος Καρακαλπάκης τους παραχώρησε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη.
Kι εγώ ευχαριστώ για την πρόσκληση σας. Γεννήθηκα στην Αθήνα. Έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στο πατρικό μου στο σταθμό Λαρίσης. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου επειδή είχα κάποια προβλήματα υγείας είχα ζήσει λίγο έξω από την Αθήνα, σε μια μικρή εξοχική κατοικία. Επίσης ένας χρόνος μακριά από την Αθήνα ήταν όταν πέρασα στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Θεσσαλονίκης μέχρι που πήρα μεταγραφή για το αντίστοιχο τμήμα στην Αθήνα και συνέχισα εδώ τις σπουδές μου. Είμαι παιδί του κέντρου, παρόλο που αγαπώ πολύ την φύση και θα θελα στο μέλλον να ζήσω κάπου πιο ήσυχα με πολύ πράσινο. Προς το παρόν μία βόλτα στην Ομόνοια, την Σταδίου, την Πανεπιστημίου είναι σχεδόν ρουτίνα για μένα πια. Μου αρέσει να περπατάω στο κέντρο. Το καλό είναι ότι πολύ κοντά στο σπίτι μου είναι το Εθνικό Ωδείο Αθηνών, εκεί που ξεκίνησα τις μουσικές μου σπουδές. Χρωστάω πολλά στο γεγονός ότι οι γονείς μου είχαν δει την κλίση που είχα στην μουσική και με δική τους παρότρυνση πήγα στο Ωδείο. Η μητέρα μου είχε όλη μέρα το ραδιόφωνο ανοιχτό στο σπίτι μας και τραγουδούσε. Καμιά φορά σιγοντάριζε και ο πατέρας μου. Μαζί τους μάθαινα κι εγώ. Η μητέρα μου είναι υψίφωνος, όχι επαγγελματίας αλλά είχε τις προδιαγραφές να γίνει μία πολύ καλή τραγουδίστρια της όπερας. Από εκεί μάλλον ενισχύθηκε η αγάπη μου για το τραγούδι. Αργότερα στην Θεσσαλονίκη ως φοιτητής ξεκίνησα να τραγουδώ στις εκδηλώσεις της σχολής συνειδητοποιώντας ότι η φωνή είναι τελικά το κύριο όργανο της έκφρασης μου και όχι το πιάνο που ήδη είχα φτάσει σε ένα καλό επίπεδο. Επιστρέφοντας στην Αθήνα αποφάσισα να σπουδάσω το τραγούδι παράλληλα με τη σχολή μου. Οι γονείς μου – ευτυχώς - αρωγοί στις επιλογές μου.
Τι είδους μουσική ακούγατε στο σπίτι;
Η μητέρα μου άκουγε ελληνική μουσική και κάποια ξένα τραγούδια τα οποία ήταν σουξέ της εποχής, κυρίως ποπ και ροκ, τραγούδια της δεκαετίας του ’60 του ’70 αλλά και της δεκαετίας του ’80. Κυρίως όμως ακούγαμε ελληνικά και μεγάλη γκάμα από Καζαντζίδη, Μαρινέλλα, Μπιθικώτση, Βάνου, Μοσχολιού, Χαρούλα, Πάριο, Νταλάρα μέχρι Δάκη, Ελπίδα, Βίσση, Πασχάλη, Μπέσσυ και όλη εκείνη την καλή εποχή της ελληνικής πόπ. Ακούγαμε όμως και ελαφρό τραγούδι και αρχοντορεμπέτικα.
Οπότε ακούγατε τα πάντα.
Κατά έναν περίεργο τρόπο ό,τι άκουγε η μητέρα μου ήταν καλό για το είδος. Έμαθε το αυτί μου από τον Χατζιδάκι μέχρι τους ABBA και αυτό βοήθησε πολύ στο να έχω ένα πεδίο και μυαλό μουσικά ανοιχτό, μαθαίνοντας όλα τα είδη της μουσικής και αφομοιώνοντας την λειτουργία του κάθε είδους. Και εγώ μεγαλώνοντας και εμπειρικά και λόγω τον σπουδών μου ξεχωρίζω την καλή μουσική στα περισσότερα είδη. Δεν μου αρέσει ο κακός ήχος. Και πολλές φορές είμαι «δύσκολος» στο πως κρίνω καλό κάτι, ειδικά στο τραγούδι και τις φωνές. Γι’ αυτό προτιμώ πια να μην κρίνω μιας και εγώ τραγουδώ και κρίνομαι, αλλά αν ρωτηθώ θα πω την άποψη μου.
Υπήρχαν στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον άλλα άτομα που ασχολούνται με την μουσική;
Όχι, επαγγελματικά δεν είχαμε κανέναν που να ασχολείται με την μουσική.
Από πολύ μικρός ήμουν επικοινωνιακός, έψαχνα έναν τρόπο να βγω στο κοινό, σε γιορτές, στο σχολείο και όλα αυτά. Αυτό που έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στο να ασχοληθώ με το τραγούδι ήταν μία συναυλία στην Θεσσαλονίκη, όπου ως φοιτητές κάναμε ένα αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη. Θυμάμαι είχαμε κάνει μεγάλο αγώνα για να έχουμε κόσμο σε αυτή τη συναυλία, δύο μέρες τοιχοκολούσαμε αφίσες της εκδήλωσης σε όλη την Θεσσαλονίκη. Τελικά είχαμε και μάλιστα αρκετό. Τραγούδησα σε αυτή την συναυλία μεταξύ άλλων και το «Δρόμοι Παλιοί» του Μανόλη Αναγνωστάκη και πριν μπω στο ρεφρέν ο κόσμος με χειροκρότησε. Πρέπει να πω πως είναι ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ και εκείνη την περίοδο με συγκινούσε πολύ. Όταν τελείωσε η συναυλία και ενώ μου έδιναν συγχαρητήρια, ήρθε ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου και μου ζήτησε να του υπογράψω σε ένα βιβλίο που είχε μαζί του. Εγώ επειδή είμαι ένας άνθρωπος αντιφατικός που έχει τσαγανό αλλά είμαι και ντροπαλός ταυτόχρονα, νόμιζα ότι με κοροϊδεύει και γύρισα και του είπα «Με κοροϊδεύετε; Τι να σας υπογράψω; » και μου απαντά «Δεν σε κοροϊδεύω, κάποια στιγμή θα γίνεις πολύ μεγάλος και εγώ θα έχω την υπογραφή σου». Γιατί τώρα σας λέω αυτή την ιστορία. Γιατί πολλές φορές το μυαλό μας πρέπει να πάρει την πληροφορία και να την επεξεργαστεί σωστά. Όταν πήγα στο σπίτι το βράδυ, αυτήν την κίνηση του Πρύτανη, δεν την πήρα ναρκισσιστικά. Σαφώς και ένοιωθα μία ικανοποίηση ότι κάτι καλό έκανα, αλλά δεν είχα ακόμη την αντίληψη πώς τραγουδάω. Ήταν όμως η αφορμή να το ψάξω και να συνειδητοποιήσω πως αυτό που έδωσα στον κόσμο ήταν κάτι πέρα από αυτό που καταλάβαινα και που δεν μπορούσα να αντιληφθώ εκείνη την στιγμή. Ωστόσο αυτό που σίγουρα μπορούσα να αντιληφθώ ήταν κάποιες τεχνικές μου αδυναμίες γιατί τα τραγούδια του Θεοδωράκη έχουν πολύ μεγάλες αναπνοές. Επειδή είχα την μουσικότητα και το αντιλήφθηκα, όλη αυτή η εμπειρία με οδήγησε στο ότι πρέπει να γίνω ακόμα καλύτερος. Γυρίζοντας στην Αθήνα αποφασίζω να αφήσω το πιάνο και να γραφτώ στο Ωδείο για να πάρω μαθήματα τραγουδιού.
Θα θέλαμε να μας μιλήσεις λίγο για την προσωπική σου δισκογραφική δουλειά. Είναι το «Ό,τι μας ανήκει». Θα θέλαμε να μας πεις πως προέκυψε και τους σημαντικούς συντελεστές της δουλειάς αυτής.
Το «Ό,τι μας ανήκει» είναι ένας δίσκος που κυκλοφόρησε τα Χριστούγεννα του 2016, σχεδόν έναν χρόνο πριν. Ήταν πια η ανάγκη μου μετά από σχεδόν 10 χρόνια στον χώρο να έχω μία δική μου προσωπική δουλειά. Είχαν προηγηθεί κάποιες συμμετοχές και κάποια singles τα οποία είχαν κυκλοφορήσει και πήγαν καλά. Επειδή στον χώρο όλα αυτά τα χρόνια έχω κινηθεί μόνος μου, έπρεπε να έχω ένα υλικό το οποίο θα έπρεπε να ικανοποιεί εμένα απόλυτα εφόσον θα ήμουν εκτός των άλλων και ο παραγωγός της δουλειάς. Πραγματικά αυτό συνέβη στα τέλη του ’14 όταν ήδη είχα αρχίσει να σκέφτομαι πως να στήσω έναν δίσκο, τι ύφος να έχει. Είχα στο νου μου κάποια τραγούδια όταν με πλησίαζαν κάποιοι άνθρωποι για συνεργασία. Όταν η Αρετή Κοκκίνου – η οποία ενορχήστρωσε και τον δίσκο – μου έστειλε το ομότιτλο κομμάτι, το «Ό,τι μας ανήκει», με συγκίνησε τόσο πολύ αυτό το τραγούδι που στάθηκε αφορμή να πω «Ναι ήρθε η στιγμή να το κάνω!». Και έκανα τελικά πολύ καλά. Είμαι περήφανος για το αποτέλεσμα της διότι γνωρίζει μια ευρύτερη αποδοχή από κοινό και ανθρώπους του χώρου, πάει καλά σε πωλήσεις και πιστεύω πως θα έχει μια διαχρονικότητα σαν υλικό.
Με τιμούν με τη συμμετοχή τους σημαντικοί δημιουργοί νέοι και παλαιότεροι: Γιάννης Σπανός, Λίνα Νικολακοπούλου, Νένα Βενετσάνου, Λίνος Κόκοτος, Αρετή Κοκκίνου ,Γιώργος Καγιαλίκος, Μαρία Παπαδάκη, Νίκος Δούκας, Ανδριανή Ζαγγανά και η Πηγή Λυκούδη που μελοποίησε ένα ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου. Έγινε μία πάρα πολύ ωραία παρουσίαση το καλοκαίρι στον κήπο του «BlackDuck» στην Αθήνα, όπου μίλησαν για την δουλειά η Νένα Βενετσάνου, ο Αντώνης Μποσκοΐτης και ο Κώστας Κωτούλας και με τίμησαν σχεδόν όλοι οι δημιουργοί του δίσκου. Έπαιξαν σε αυτόν το δίσκο πολύ καλοί μουσικοί και τους ευχαριστώ πολύ. θεωρώ πως είναι μία δουλειά η οποία έχει μέλλον, θα με χαρακτηρίζει πάντα και με συγκινεί το ότι την επιμελήθηκα ο ίδιος στο 100% της. Με τους ανθρώπους που συνεργάστηκα ήξεραν ακριβώς τι ζητούσα από αυτούς, οπότε η δουλειά βγήκε με την αισθητική και το ηχητικό αποτέλεσμα που ήθελα.
Νίκο έχεις ανεβάσει αρκετά τον πήχη για την επόμενη δουλειά σου, έτσι δεν είναι;
Κρίνοντας από τις εκάστοτε επιλογές μου πάντα ο πήχης είναι ψηλά. Δεν θέλω ωστόσο να αγχωθώ για το μετά γιατί όπως είπα ο δίσκος αυτός ακόμη έχει δρόμο μπροστά του. Ωστόσο είμαι ανοιχτός σε νέα τραγούδια και γιατί όχι και σε κάτι κόντρα στο στυλ που με γνωρίζει το κοινό. Εξάλλου στα live μου πάντα θα με δείτε να ακροβατώ σε πολλά στυλ και να εκπλήσσω ευχάριστα το κοινό που δεν περιμένει πολλές φορές αυτό που ακούει. Έχω μια πληθωρική παρουσία στην σκηνή που δεν την καταλαβαίνει κάποιος μέσα από τις ηχογραφήσεις. Θα θελα να πειραματιστώ και σε κάτι τελείως διαφορετικό δισκογραφικά αρκεί να το πιστεύω πολύ και να μπορώ να το στηρίξω. Το 2012 χωρίς να έχω σχεδόν καθόλου δισκογραφία παράλληλα με το «Τριαντάφυλλο» σε ποίηση Νικηφόρου Βρεττάκου κυκλοφόρησα το αγγλικό single «Turning the tide» του Gorgi το οποίο το έκανα τελείως πειραματικά - pop acoustic με αγγλικό στίχο. Τώρα μετά από χρόνια που το ακούω λέω σαφώς πως θα μπορούσε να είναι και καλύτερο από πλευράς μου αλλά μου αρέσει αυτό που ακούω και ξέρω πως έχω πάντα καλή αίσθηση για αυτό που προτείνω .Το συγκεκριμένο single άρεσε και εντάχθηκε σε μία συλλογή με επιτυχίες της εταιρίας. Δεν έχασα κάτι, ίσα ίσα το χάρηκα και ήταν αφορμή να συνεργαστώ με τον Gorgi που εκτιμώ πολύ ως δημιουργό και ως άνθρωπο.
Επομένως πιστεύεις πως δεν υπάρχουν στερεότυπα στην μουσική.
Ο καλλιτέχνης από την στιγμή που μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό καλά, πρέπει να το κάνει. Βέβαια καμιά φορά μπορεί να μην του βγει και να το χρεωθεί. Η αγορά πάλι θέλει τους καλλιτέχνες σε ένα ορισμένο στυλ που πουλάει. Έτσι μαθαίνει και ο κόσμος και δεν δέχεται εύκολα αλλιώς έναν καλλιτέχνη. Διαφωνώ κάθετα σε αυτό. Στο εξωτερικό είναι πιο ανοιχτό το κοινό σε τολμηρές επιλογές.
Εγώ είμαι ανοιχτός και τολμηρός σε κάτι που πιστεύω πως αξίζει το ρίσκο και το ένστικτό μου λέει «ναι».
Είδωλα με την έννοια ότι θέλω να τους μοιάσω δεν είχα ποτέ, όμως δύο άνθρωποι που όταν τους είδα ζωντανά σε μικρή ηλικία με εντυπωσίασαν με τις δυνατότητες τους είναι η Μαρινέλλα και ο Γιάννης Πάριος. Τους είχα δει στην Νεράιδα το ’91 και πραγματικά ήταν μία εμπειρία για μένα συγκλονιστική γιατί ενώ είχα παρακολουθήσει όλους τους μεγάλους τραγουδιστές – οι γονείς μου όταν βγαίνανε με παίρνανε μαζί τους γιατί ήμουν μοναχοπαίδι και δεν ήθελαν να με αφήσουν κάπου - αισθάνθηκα ότι έβλεπα και άκουγα κάτι που μέχρι τότε δεν το είχα δει και δεν το είχα ακούσει σε άλλους τραγουδιστές. Αυτοί οι άνθρωποι λόγω των φωνητικών τους δυνατοτήτων και της συνολικής τους καλλιτεχνικής παρουσίας με έβαλαν στην διαδικασία να ψάχνω φωνές παγκοσμίως που έχουν το κάτι παραπάνω. Κάπως έτσι άρχισα να ανακαλύπτω πρώτα πιο mainstream καλλιτέχνες όπως την Shirley Bassey, τον Tom Jones, την Barbra Streisand, την Mina, την Aretha Franklin και σιγά σιγά οδηγήθηκα και σε πιο avant garde όπως η Diamanda Galas, η Yma Sumac, η Sainkho Namtcylak, ο Demetrio Stratos, η Mederith Monk κ.α. Μου άρεσε να εξερευνώ τις δυνατότητες της ανθρώπινης φωνής και με επηρέασε πολύ στο γεγονός ότι μπήκα στην διαδικασία να ακούω διαφορετικά είδη μουσικής εστιάζοντας στις φωνές. Έτσι άρχισα να ακούω περισσότερη Jazz, rock και ethnic μουσική. Η Sarah Vaughan με εξέπληξε τόσο που η Ella Fitzgerald μου ακούγεται πια πολύ mainstream. Παράλληλα αγάπησα την Amalia Rodrigues, την Mercedes Sosa, την La Lupe, τον Steve Perry, τον Ian Gillan, την Janis Joplin, την Whitney Houston, την ευελιξία της Nina Hagen και πολλούς άλλους παγκοσμίως.
Θα μας μιλήσεις λίγο για τα χόμπι σου. Πέρα από τον μουσικό Νίκο, πες μας τι κάνεις τις ελεύθερες ώρες σου.
Πηγαίνω στο γυμναστήριο, μου αρέσει πάρα πολύ η γυμναστική που συνδυάζεται με χορό. Κάνω zumba, dance-aerobic, κάποια στιγμή έκανα R’n’B σε συνδυασμό με γυμναστική. Μου αρέσει επίσης και το spinning. Είναι εκτόνωση και ψυχοθεραπεία ο συνδυασμός της μουσικής με την άσκηση. Moυ αρέσει και η κολύμβηση και ξεκίνησα πρόσφατα το κολυμβητήριο. Μου αρέσουν επίσης πάρα πολύ τα ταξίδια. Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που με κουράζει πάρα πολύ ο θόρυβος και η ρουτίνα, το φάρμακο μου είναι να φεύγω μόνος μου τις περισσότερες φορές και να πηγαίνω ταξίδια στο εξωτερικό για λίγες μέρες. Εκεί που πάω μου αρέσει πολύ να ακούω μουσική στα ακουστικά και να περπατάω στη πόλη παρατηρώντας τα δέντρα, τα κτήρια, δοκιμάζοντας το φαγητό σε ένα μαγαζί που μου έκανε κλικ, ψάχνοντας μαγαζιά με μικρόφωνα και μουσικά όργανα ή ρούχα, φλερτάροντας στον δρόμο…
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου προορισμός;
Πηγαίνω πολύ συχνά στο Βερολίνο, συνδυάζει πολλά πράγματα και περνάω πολύ καλά. Αγαπώ την Βαρκελώνη το καλοκαίρι, το Άμστερνταμ που το έχω σεργιανίσει ολόκληρο, το Παρίσι επίσης, τη Βιέννη, τη Βουδαπέστη όπου είναι η πιο ωραία πόλη που έχω δει βράδυ να καθρεφτίζεται στο ποτάμι…
Μίλησε μας για τα μελλοντικά σχέδια σου. Μέσα στον Δεκέμβριο έχεις μία εμφάνιση με τον Γιώργο Χατζηνάσιο στην Καλαμάτα.
Στις 10 Δεκεμβρίου τραγουδώ στο ρεσιτάλ του Γιώργου Χατζηνάσιου στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας. Με τον Γιώργο Χατζηνάσιο έχω συνεργαστεί συνεχόμενα τρία έτη από το 2012 έως το 2015. Έχουμε και φιλική σχέση εκτός από τη συνεργασία μας και χαίρομαι που θα σμίξουμε και πάλι στην σκηνή γιατί είναι ευλογία για κάθε ερμηνευτή αυτή η συνθήκη, να ναι δηλαδή ο Γιώργος Χατζηνάσιος στο πιάνο και να συνοδεύει μοναδικά όσο κανείς άλλος. Τα τραγούδια του έχουν μεγάλες δυσκολίες και απαιτήσεις τεχνικές και ερμηνευτικές και είναι πρόκληση για τον εκάστοτε ερμηνευτή. Με τιμά πολύ που μου εμπιστεύθηκε το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη. Για μένα είναι μία εξαιρετική προσέγγιση μελοποίησης και δεν το έχουν τολμήσει πολλοί να το τραγουδήσουν. Χαίρομαι που υπάρχει σαν καταγραφή σε βίντεο από το ρεσιτάλ μας στο δημοτικό θέατρο Λαμίας και είναι από τις σημαντικότερες ερμηνευτικές καταγραφές που έχω μέχρι στιγμής στην πορεία μου.
Kαι μετά από αυτή την εμφάνιση ποια είναι τα σχέδια σου;
Ετοιμάζω κάποιες προσωπικές εμφανίσεις στις αρχές του 2018, πρώτα στην Αθήνα, με ένα πρόγραμμα αρκετά ζωηρό και κεφάτο σε σχέση με αυτά που παρουσίαζα τα δυο τελευταία χρόνια που ήταν πιο ερμηνευτικά και λιτά. Αισθάνθηκα μετά από μια δική μου σκοτεινή περίοδο να βγω και να τραγουδήσω με άλλη διάθεση, πιο αισιόδοξη.Με το συναίσθημα σε μπόλικη δόση όπως πάντα αλλά και με πολύ χιούμορ και κέφι.
Σας περιμένω!
Νίκο σε ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη κουβέντα μας!
Και εγώ σας ευχαριστώ.
Photo © Δημήτρης Χώνος, Ξένη Βούρου, Όλγα Γιοβανάκη, Μιχάλης Τσεσμετζής, Γιάννης Βούτσικας, Πάρης Γρηγοράκης.
Επιμέλεια Παναγιώτης Πετρόπουλος / Γιώργος Λιναρίτης
© Art Magazino / 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.