Kind of Blue (Άλμπουμ)

Εμβληματικός δίσκος της τζαζ μουσικής, που γράφτηκε από τον αμερικανό τρομπετίστα Μάιλς Ντέιβις (1926-1991) και κυκλοφόρησε το 1959. Η επιρροή του ξεπέρασε τα στενά όρια της τζαζ και σήμερα θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα μουσικά επιτεύγματα του 20ου αιώνα.

Στα τέλη του 1958, ο 33χρονος Μάιλς Ντέιβις σχημάτισε ένα από τα κορυφαία σχήματα στην ιστορία της τζαζ. Το αποτελούσαν ο ίδιος στην τρομπέτα, ο Τζούλιαν «Κάνονμπολ» Άντερλι (άλτο σαξόφωνο), ο Τζον Κολτρέιν (τενόρο σαξόφωνο), ο Μπιλ Έβανς (πιάνο), ο Πολ Τσέιμπερς (κοντραμπάσο) και ο Τζίμι Κομπ (ντραμς). Το συγκρότημα έπαιζε bepop, το κυρίαρχο στυλ της τζαζ τη δεκαετία του '50, το οποίο διάνθιζε με ποπ στοιχεία της εποχής.

Στις 2 Μαρτίου 1959 ο Ντέιβις και η μπάντα του μπήκαν στο στούντιο της Κολούμπια στη Νέα Υόρκη για να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ, που ονομάστηκε Kind of Blue και έμελλε να γράψει ιστορία. Ο Μάιλς έδωσε τις γενικές κατευθύνσεις και οι σπουδαίοι μουσικοί του ανέλαβαν με τους αυτοσχεδιασμούς τους να μορφοποιήσουν τα κομμάτια του άλμπουμ, που ολοκληρώθηκε σε μια ακόμα «συνεδρία» στις 22 Απριλίου 1959. Ήταν βασισμένο εξολοκλήρου στους αρχαιοελληνικούς τρόπους (modes), ένα σύστημα οκτώ επτάτονων κλιμάκων, που διαφέρει από τις μείζονες και ελάσσονες κλίμακες, πάνω στις οποίες στηρίζεται η δυτική μουσική. Οι «τρόποι», γνωστοί και ως «δρόμοι» ή «μακάμια» στην παραδοσιακή μουσική, έδιναν μεγαλύτερη αυτοσχεδιαστική ελευθερία στον εκτελεστή, σύμφωνα με τον Μάιλς Ντέιβις. Γι' αυτό και το μουσικό είδος ονομάστηκε modal jazz.

Το Kind of Blue κυκλοφόρησε στις 17 Αυγούστου 1959 από τη δισκογραφική εταιρεία Columbia. Η επιτυχία του ήταν βραδυφλεγής, καθώς την εποχή εκείνη κριτική και κοινό συζητούσαν για τον δίσκο του Ορνέτ Κόλμαν The Shape of Jazz to Come και τις καινοτομίες που προσκόμιζε στην τζαζ (free jazz). Σήμερα, το Kind of Blue θεωρείται ο δίσκος με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στον χώρο της τζαζ και ίσως η κορυφαία στιγμή της μουσικής προσφοράς του Μάιλς Ντέιβις.

Η κριτική του αποδοχή υπήρξε σχεδόν ομόφωνη. Το 2003 συμπεριλήφθηκε στο Νο12 στον κατάλογο με τους «500 κορυφαίους δίσκους όλων των εποχών», που συνέταξε το περιοδικό Rolling Stone. O δίσκος έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης και για μουσικούς εκτός της τζαζ μουσικής, όπως ο κιθαρίστας Ντουέιν Όλμαν (Allman Brothers Band) και ο οργανίστας Ρίτσαρντ Ράιτ (Pink Floyd).

Τα Τραγούδια του Άλμπουμ

• «So What» (9:22) Από τα κορυφαία δείγματα της modal jazz. Ο γνωστός αμερικανός ηθοποιός Ντένις Χόπερ, σε μια συνέντευξή του το 2008 στο περιοδικό «Men's Journal», υποστήριξε ότι ο τίτλος του κομματιού οφείλεται σε μια συζήτηση του με τον Μάιλς Ντέιβις, ο οποίος συχνά απαντούσε "So what?".
• «Freddie Freeloader» (9:46) Αναφέρεται σε κάποιον Φρέντι, ο οποίος συνήθιζε να σκαρφίζεται διάφορα κόλπα για να βλέπει δωρεάν (freeloading) τις συναυλίες του.
• «Blue in Green» (5:37) Μελωδική μπαλάντα, που αποδίδεται στον Μπιλ Έβανς, παρότι πιστώνεται στον Μάιλς Ντέιβις.
• «All Blues» (11:33) Δωδεκάμετρο μπλουζ σε ρυθμό 6/8.
• «Flamenco Sketches» (9:26) Μπαλάντα με ισπανικό χρώμα.

Μουσικοί

• Μάιλς Ντέιβις (τρομπέτα)
• Τζούλιαν «Κάνονμπολ» Άντερλι (άλτο σαξόφωνο, εκτός από τον «Blue in Green»)
• Τζον Κολτρέιν (τενόρο σαξόφωνο)
• Μπιλ Έβανς (πιάνο, εκτός από το «Freddie Freeloader»)
• Γουίντον Κέλι (πιάνο στο «Freddie Freeloader»)
• Πολ Τσέιμπερς (κοντραμπάσο)
• Τζίμι Κομπ (ντραμς)