Για άλλη μία φορά φεύγω ενθουσιασμένος από την Αθηναϊκή Σκηνή. Είδαμε ένα έργο πολύπλευρο, σκοτεινό και παράλληλα απίστευτα διαχρονικό και καίριο. Εδουάρδος ο Β του Κρίστοφερ Μάρλοου, γραμμένο τον 16ο αιώνα, πρωτοποριακό για την εποχή του αλλά και για σήμερα. Ένα έργο πολυπαιγμένο στο εξωτερικό αλλά όχι στην Ελλάδα.
Ο λόγος είναι απλός, επειδή έχει να κάνει με την ομοφυλοφιλία, αυτό όμως είναι το επιφανειακό, αυτό που βλέπει κανείς με την πρώτη ματιά. Αν εμβαθύνει όμως ελάχιστα, θα καταλάβει πως το έργο έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με το πάθος. Το πάθος του έρωτα, το πάθος για την εξουσία. Βιώνουμε το πάθος ενός άνδρα που θέλει όπως ο κάθε άνθρωπος να ζήσει τον έρωτα του, αλλά.... πάντα αυτό το άλλα... αλλά το πάθος όσων των περιστοιχίζουν για εξουσία και δύναμη όχι απλά δεν τον αφήνουν να το κάνει αλλά του υποδεικνύουν τον τρόπο που πρέπει να διαχειριστεί τον έρωτα. Ο έρωτας όμως διαχειρίζεται; Δεν διαχειρίζεται!
Ο Εδουάρδος έρχεται αντιμέτωπος με μία διμέτωπη μάχη. Από τη μία είναι τα θέλω του και από την άλλη τα πρέπει των άλλων και αυτή η μάχη, όπως κάθε τέτοιου είδους μάχη έχει δύο χαμένους, αυτόν που τη δίνει και τον έρωτα! Αναρωτιέμαι αν, 500 χρόνια μετά, ένας "Εδουάρδος" θα μπορούσε να βγει νικητής αυτής της μάχης! Όχι δεν το νομίζω. Δεν ξέρω σε άλλα κράτη αλλά στην Ελλάδα όχι. Θα πω για άλλη μία φορά πως "δυστυχώς" οι κλασικοί συγγραφείς είναι επίκαιροι. Και λέω δυστυχώς επειδή σε πολλά σημεία μας αποδεικνύουν περίτρανα πως η κοινωνία δεν έχει αλλάξει! Ο Μάρλοου δεν είναι απλά επίκαιρος, είναι σύγχρονος!
Σκηνοθέτης της παράστασης είναι ο Κοραής Δαμάτης. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω την αριστουργηματική του σκηνοθεσία, δηλώνω εντυπωσιασμένος από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Νομίζω πως ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Το ίδιο υπέροχα τα σκηνικά και τα κοστούμια που τα έχει ο ίδιος επιμεληθεί.
Στο ρόλο του Εδουάρδου ο αγαπημένος Μιχάλης Καλαμπόκης. Ο Μιχάλης Καλαμπόκης δεν ενσάρκωσε απλά τον βασιλιά της Αγγλίας! Χθες (όπως φαντάζομαι και κάθε βράδυ) έγινε ο Εδουάρδος ο Β. Δεν ήταν απλά η απόλυτη ταύτιση του ηθοποιού με τον ρόλο, ήταν κάτι παραπάνω! Νομίζω πως μετά από αυτό δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να υπάρξει για να ξεπεράσει τον εαυτό του!
Ο Περικλής Μοσχολιδάκης ήταν επιβλητικός, καθηλωτικός και με αυτή τη στεντόρεια φωνή του, μας παρέσυρε στο "δίκιο της φιλοδοξίας του" ως Μόρτιμερ.
Η Ιωάννα Αγγελίδη ήταν υπέροχη βασίλισσα Ισαβέλλα. Ακόμα και στις σκηνές που ήταν απλά παρούσα και δεν μιλούσε, έβλεπα στα μάτια της, ό,τι βίωνε η βασίλισσα της Αγγλίας. Υπάρχουν φορές που θέλεις να περιγράψεις αυτό που βλέπεις, αυτό που βιώνεις και δεν βρίσκεις τις λέξεις. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την αριστουργηματική ηθοποϊία της Ιωάννας Αγγελίδη. Πραγματικά δεν έχω λόγια! Μόνο συγχαρητήρια!
Τους τρεις πρωταγωνιστές πλαισιώνουν αριστοτεχνικά όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί Δημήτρης Παπανικολάου, Γιώργος Κροντήρης, Διονύσης Μπουλάς, Φώτης Τσοτουλίδης, Στέφανος Οικονόμου, Κλεάνθης Βαρσαμούλης, Αντώνης Καραθανασόπουλος, Δημήτρης Παπαδάτος, Γιώργος Κουσκουλής, Αριστοτέλης Αναστασίου, Ανδρέας Ιωάννου και Θάνος Σκόπας.
Τα συγχαρητήρια μου σε όλους πραγματικά. Είναι πραγματικά υπέροχο σε αυτές τις δύσκολες εποχές να γίνονται αυτές οι παραγωγές χωρίς εικαστικές εκπτώσεις και να ανεβαίνουν τέτοιες παραστάσεις πλαισιωμένες από ανθρώπους υπηρέτες της τέχνης τους, σε μία σκηνή, όπως η Αθηναϊκή Σκηνή που - όπως εμείς εδώ στο Art Magazino συνηθίζουμε να λέμε - πλημμυρίζει από ταλέντο και κάθε φορά μας το αποδεικνύει! Για άλλη μία φορά ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Για να δείτε πληροφορίες για την παράσταση κάνετε ένα "click" ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.