Είδαμε το "Περιμένοντας τον GODOT" στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη.

Εξαιρετική η προσέγγιση της Νατάσσας Τριανταφύλλη στο αριστούργημα του Μπέκετ "Περιμένοντας τον GODOT".

Το έργο αν και έχει γραφτεί το 1948 παραμένει στις μέρες μας σύγχρονο. Τα θέματα που θίγει είναι πολύπλευρα. Ο φόβος της μοναξιάς, η εξάρτηση από κάποιον, ο φόβος της αλλαγής, το τέλμα και η "σιγουριά" της στασιμότητας, η αμφίπλευρη σχέση μεταξύ εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου.

Ο κάθε ένας από εμάς σίγουρα θα βρει κάτι που τον αφορά και ίσως δει τον εαυτό του σε κάποιον από τους χαρακτήρες. 

Ο τόπος και ο χρόνος που συμβαίνουν όλα αυτά είναι σύμφωνα με τον Μπέκετ "κενός τόπος" όπου κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει τίποτε από τον "μη κόσμο", ούτε ο "μη κόσμος" από κανέναν. Ένας τόπος που έχει τη δική του οντότητα.

"Don΄t touch me! Don΄t question me! Don΄t speak to me! Stay with me!" Αλήθεια δεν είναι αυτό που ζούμε καθημερινά;

Θέλουμε να αλλάξουν τα πάντα και όλα, αλλά όχι από εμάς, εμείς είμαστε τέλειοι, από τους άλλους, εμείς απλά περιμένουμε την αλλαγή και όταν αυτή μας ανακοινώνεται πως δεν έρχεται, ξαναπροσπαθούμε πάλι περιμένοντας να την αλλάξουνε, αυτοί όμως - οι άλλοι - όχι εμείς! Εμείς άλλωστε είμαστε μια χαρά ή νομίζουμε πως είμαστε.. Παίρνουμε την άδεια να φάμε π.χ. τα αποφάγια που μας πετάνε -όχι οι δικοί μας εξουσιαστές, προς Θεού , των άλλων - και είμαστε ευτυχισμένοι από αυτό. It’ all about Symbiosis.

Η σκηνοθετική άποψη της Νατάσσας Τριανταφύλλη κατά την ταπεινή μου άποψη αυτό θέλει να μας κάνει να σκεφτούμε, να δούμε τους εαυτούς μας και να πράξουμε κάτι, κάτι διαφορετικό την επόμενη μέρα, όπως ίσως θα πράξουν ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, οι δύο κύριοι χαρακτήρες του έργου. Διαφορετικά μπορεί να ξημερώσει μία διαφορετική μέρα όπως εκείνη του Πότζο και του Λάκυ.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών εξαιρετικές. Όλων τους, ανεξαιρέτως. Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος με τον Δημήτρη Μπίτος στους ρόλους των Βλαντιμίρ και Εστραγκόν αντίστοιχα και ο Αντώνης Αντωνόπουλος με τον Αινεία Τσαμάτη που ενσαρκώνουν το άλλο δίδυμο του έργου Πότζο και Λάκυ. Προσωπικά ξεχώρισα λίγο παραπάνω τον Αντώνη Αντωνόπουλο. Στο μυαλό μου ο Πότζο είναι ακριβώς όπως τον απέδωσε ο Αντωνόπουλος. Κυνικός, σίγουρος για τον εαυτό του, με αυτοπεποίθηση στην πρώτη πράξη και εξαρτώμενος και "αβοήθητος" στη δεύτερη. Γιατί η εξουσία άλλωστε είναι μια έννοια που έχει δύο όψεις, αν και πολλοί πιστεύουν πως είναι απλά μονόπλευρη.

Εξαιρετική η μουσική της ΜΟΝΙΚΑ, η σκηνογραφία της Εύα Μανιδάκη και οι "απόκοσμοι" φωτισμοί του Scott Bolman. Τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη απλά και συμβολικά με μόνη κατά δική μου άποψη "παραφωνία" η ενδυματολογική προσέγγιση του Λάκυ.

Συμμετέχει επίσης με τη φωνή της στο ρόλο του μικρού αγοριού η Λένα Παπαληγούρα.

Πρεμιέρα του έργου έγινε στις 14 Ιουλίου και η επίσημη πρεμιέρα στις 15 Ιουλίου και για 14 παραστάσεις Τρίτη με Κυριακή @21:30.

Παναγιώτης Α. Πετρόπουλος, Art Magazino