Συζητώντας με τον "τρελό" Φλοριάνο, τον θεατράνθρωπο Μιχάλη Καλαμπόκη

Κυριακή 27 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου και το Art Magazino, ο Γιώργος και ο Παναγιώτης βρέθηκαν στην Αθηναϊκή Σκηνή, λίγο πριν την έναρξη της παράστασης των "Τρελών της Βαλένθια", του Λόπε ντε Βέγκα, για να συνομιλήσουν με τον Μιχάλη Καλαμπόκη, σκηνοθέτη, πρωταγωνιστή και παραγωγό της παράστασης.

Μιχάλη καλησπέρα, καλώς ήρθες στο Art Magazino και στον VoiceWebRadio, θα θέλαμε να μας πεις λίγα λόγια για την παράσταση

Βεβαίως, είναι μία παράσταση φτιαγμένη και βγαλμένη με πάρα πολύ κέφι, είναι η τρίτη στην ουσία παραγωγή που κάνει η Αθηναϊκή Σκηνή σαν επαγγελματικός θίασος και είναι η πρώτη φορά που ασχοληθήκαμε με κωμωδία. Οι δύο πρώτες παραγωγές ήταν ο Άμλετ και ο Βόιτσεκ. Ήταν παραγωγές οι οποίες είχαν πάει αρκετά καλά, πολύ καλά θα 'λεγα και σε συνεργασία και με τις δημόσιες σχέσεις μου αλλά και με τα άλλα μέλη της παραγωγής, που είναι η Αλεξάνδρα Βουτζουράκη και ο Θωμάς Πανδής, είπαμε πέρυσι στην ουσία να αλλάξουμε σελίδα και να ασχοληθούμε με κωμωδία, Πέσανε στα χέρια μας διάφορα έργα - η αγάπη μου για το ποιητικό θέατρο ούτως ή άλλως είναι δεδομένη - και έπεσε στα χέρια μου αυτό το συγκεκριμένο έργο, το οποίο σπανίως ή πολύ λίγες φορές έχει ανέβει στην Ελλάδα και κατευθείαν διαβάζοντάς το κατάλαβα ότι πραγματικά θα είναι από τα έργα που θα λέω μια ζωή ότι θα 'ναι από τα αγαπημένα μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πήγαινα στη Κρήτη με πλοίο και το διάβαζα και είχα γίνει ρεζίλι σε όλο το πλοίο από τα γέλια. Κατευθείαν βάλαμε εμπρός τις μηχανές, η Αλεξάνδρα Βουτζουράκη έκανε μία καταπληκτική διασκευή γιατί πρέπει να πειραχτεί αρκετά το έργο και ξεκινήσαμε να κάνουμε πρόβες, βάζοντας ένα στοίχημα γιατί δεν ξέραμε πως θα το δεχτεί ο κόσμος. Και εγώ σαν σκηνοθέτης επειδή μέχρι στιγμής είχα ασχοληθεί με μιούσικαλ ή με αρχαίο δράμα ή με ποιητικά δράματα. Η αντιμετώπιση μου απέναντι στο έργο είχε πολύ το προσωπικό μου χιούμορ και κάποια αισθητική που ήθελα να δω αν θα περάσει στον κόσμο. Το ευτυχές είναι ότι από την πρώτη παράσταση που κάναμε είδαμε την ανταπόκριση του κοινού και καταλάβαμε ότι μάλλον θα πήγαινε καλά. Επειδή πήγε περισσότερο καλά απ'ό,τι περιμέναμε πέρισυ, το επαναλαμβάνουμε και φέτος.

Μιχάλη ταυτίζεσαι με τον ήρωα που ενσαρκώνεις τον Φλοριάνο; Είναι ένας πολύ ιδιαίτερος χαρακτήρας, αν και θεωρώ ότι όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης έχουν διακριτούς χαρακτήρες.

Για αυτό που λες για τους διακριτούς χαρακτήρες, πάντα όταν ανεβάζω μία παράσταση προσπαθώ να σκιαγραφήσω τους χαρακτήρες από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο καθένας έχει κάτι ιδιαίτερο. Στη συγκεκριμένη παράσταση έχω παίξει με πολύ σλάπστικ βωβό κινηματογράφο. Θυμηθείτε τον ασπρόμαυρο βωβό κινηματογράφο που οι χαρακτήρες ήταν πολύ καλά φτιαγμένοι με γκάγκα αστεία όπως επίσης και με στοιχεία της comedia dell'arte. Όλα αυτά έχουν τέλεια φτιαγμένους χαρακτήρες.Τώρα αναφορικά με τον δικό μου ρόλο, θα σου ναι από τότε που ήμουν  μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου να μην παίζει με αυτοκινητάκια και αεροπλανάκια αλλά να παίζει με σπαθιά. Ήμουν από αυτούς τους τρελούς που έβλεπαν Ιβανόι, διάβαζα Ρομπέν των δασών και τέτοια. Αυτό με επηρέασε και στην αισθητική μου για αυτή τη παράσταση και χαίρομαι που μου δίνεται η δυνατότητα να δείξω και τον έρωτα αλλά και τον πολεμιστή Φλοριάνο αλλά και το προσωπικό μου χιούμορ σε σχέση με το πως εγώ ο ίδιος χειρίζομαι τα ερωτικά μου και τα συναισθηματικά μου.

Πόσο δύσκολο πιστεύεις ότι είναι να ανεβαίνει μία κλασσική παράσταση στις μέρες μας και όχι μόνο αυτό αλλά να είναι και κωμωδία.

Έχεις απόλυτο δίκιο γιατί οι κωμωδίες που ανεβαίνουν είναι πιο σύγχρονες. Αυτό είναι ένα άλλο στοίχημα που έχω βάλει και είναι κάτι που προσπαθώ να το περάσω και σαν ταυτότητα της Αθηναϊκής Σκηνής. Πως μπορούμε να παντρέψουμε το ποιητικό είδος - να μην ξεχνάμε στην ιστορία του θεάτρου κυρίως ποιητικό ήταν το θέατρο, πολύ πρόσφατα σχετικά με την ιστορία του θεάτρου είναι πρόζα - πως μπορώ λοιπόν να συνδυάσω το ποιητικό θέατρο ούτως ώστε να το δει ένα τάργκετ γκρουπ νεότερο και να έρθει να το δει και να το αγγίξει. Η παράσταση αυτή μπορεί να αγγίξει και μεγαλύτερες γενιές λόγω της ποιητικότητας της, αλλά λόγω του χιούμορ και της αισθητικής της κατάφερε να αγγίξει και πιο νεαρούς. Αυτό μου έδωσε να καταλάβω ότι μάλλον αυτό το εγχείρημα πέτυχε. Είναι η προσωπική μου σφραγίδα σαν σκηνοθέτης αυτό.

Και είναι αρκετά δύσκολο αυτό.

Είναι, γιατί πως μπορείς να βάλεις γκάγκα αστεία ενώ ταυτόχρονα να χρησιμοποιείς ποιητικό λόγο. Αυτή ήταν η μεγάλη δουλειά που έπρεπε να γίνει.

Μιχάλη, έτσι όπως είναι στημένο το θέατρο, οι θεατές είναι σε απόσταση αναπνοής από εσάς, υπάρχει κάποια σκοπιμότητα σε αυτό και πόσο δύσκολο είναι αυτό για τους ηθοποιούς, υπάρχει πρόσθετο άγχος για να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα;

Εγώ και λόγω της καταβολής μου από το Εθνικό Θέατρο σαν σπουδαστής - σε μια δεκαετία που τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά στην Ελλάδα - είχα συνηθίσει σε λίγο πιο μεγάλα πράγματα. Αυτό έκανε και τα εκφραστικά πιο έντονα, αλλά και την απόσταση από τον θεατή πιο έντονη. Η αλήθεια είναι ότι πριν δέκα χρόνια όταν πρωτοξεκίνησα με την Ανώτερη Δραματική Σχολή Αθηναϊκή Σκηνή ψάχναμε να βρούμε χώρο και η αλήθεια είναι ότι έψαχνα  μεγάλους χώρους, κινηματοθέατρα, κινηματογράφους, θέατρα που τα άφηναν οι επιχειρηματίες κτλ. Λόγω και της οικονομικής κρίσης λίγο μαζεύτηκα και όταν μετά άρχισα να ψάχνω πιο έντονα - γιατί είπα δεν γίνεται, αυτή είναι η δημιουργική μου περίοδος πρέπει να βρω έναν χώρο να εκφραστώ - άλλαξα τελείως ρότα και πήγα προς μικρούς χώρους. Αν δεις φωτογραφίες του Globe Theater του Σαίξπηρ, θα δεις πραγματικά ότι ενώ είναι ένας μεγάλος χώρος οι θεατές ήταν κυρίως όρθιοι μπροστά στους ηθοποιούς. Άρα ακόμα και σε τέτοια μεγάλα θεάματα όπως ήταν το Globe Theater έβλεπες τι αμεσότητα υπήρχε μεταξύ του θεατή και του ηθοποιού. Επομένως υπάρχει σκοπιμότητα και αυτό είναι η μεγαλύτερη δυσκολία γιατί ο ποιητικός λόγος είναι πιο στηριγμένος λόγος, δεν είναι τόσο ρεαλιστικός με αποτέλεσμα ότι είναι πολύ δύσκολο να μην είσαι σε ιταλική σκηνή μακριά και να πλασάρεις έναν ποιητικό λόγο. Πρέπει να βρεις δυναμικές και ισορροπίες. Νοιώθουμε την ανάσα του κοινού, το κοινό νοιώθει την ανάσα μας και στην ουσία μέσα σε αυτό το γαϊτανάκι έρωτα και τρέλας που πετάμε, το κοινό είναι σαν να θέλει και το ίδιο να μπει μέσα στην παράσταση.

Είδαμε την παράσταση και είναι άρτια από κάθε άποψη, θεωρείς ότι αδικείται προβολής από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης;

Το μεγάλο θέμα που αντιμετωπίζουμε και αντιμετωπίσαμε είναι το γεγονός ότι η θίασοι που απαρτίζονται από ηθοποιούς που δεν είναι τόσο προβεβλημένοι από τη τηλεόραση κυρίως, δεν τυχαίνουν τόσο μεγάλης προβολής. Τυχαίνουν προβολής αλλά δεν είναι τόσο εύκολο όσο κάποιος άλλος ο οποίος είναι πιο προβεβλημένος, ωστόσο αυτό που παρατηρήσαμε, ειδικά με αυτή τη παράσταση είναι ότι το κοινό ναι μεν το επιδιώκει να πάει σε προβεβλημένες παραστάσεις - και είναι και θεμιτό γιατί μπορεί να είναι καλή παράσταση - ωστόσο αυτό μπορεί να είναι και μπούμερανγκ γιατί όπως κάποια παράσταση μπορεί να μην είναι καλή, έτσι και κάποιος προβεβλημένος να παίζει σε μία παράσταση που να μην είναι καλή. Η συγκεκριμένη παράσταση επειδή είχε απήχηση, δεν χρειάστηκε την έννοια του κάποιου προβεβλημένου για να φύγει από στόμα σε στόμα στους θεατές και έτσι να γίνει η παράσταση sold out. Για αυτόν το λόγο κιόλας πάει για δεύτερη χρονιά.

Νομίζω όμως ότι είναι η καλύτερη διαφήμιση το από στόμα σε στόμα

Ακριβώς! Και ξέρεις εμένα το περίεργο ήτανε ότι ενώ στο παρελθόν είχα παίξει σε παραστάσεις που ήταν επιτυχία σε άλλους θιάσους, που είχαν πάει και δεύτερη χρονιά σε μένα συνέβει πρώτη φορά να αποφασίσω επανάληψη και όταν σκεφτόμασταν με ποιο τρόπο να χειριστούμε τη προβολή ξαφνικά είδαμε μπροστά μας αυτό, ότι βλέπαμε κόσμο να περνάει έξω από το θέατρο και να λένε, έχουμε ακούσει για αυτή τη παράσταση, θέλουμε να τη δούμε. Ή να παίρνουν τηλέφωνο και να μην ρωτάνε ποιος παίζει, να έχουν δει το βίντεο στο youtube ή το φωτογραφικό υλικό και επειδή τους τράβηξε το αισθητικό αποτέλεσμα, να έρθουν να δουν τη παράσταση. Είναι πολύ ευχάριστο για εμάς να το βλέπουμε αυτό. Δηλαδή όταν κάποιος κάνει ένα scroll στο τάμπλετ του και βλέπει τις παραστάσεις που τρέχουνε ξαφνικά μένει στο αισθητικό αποτέλεσμα που έχουμε ανεβάσει για αυτή τη παράσταση, στον Ροκ Μεσαίωνα ή στον Γοτθικό Μεσαίωνα όπως το λέω εγώ.

Ροκ Μεσαίωνας! Πολύ ωραία έκφραση!

Ναι γιατί πέρα από τα εκφραστικά που προσπαθώ να είμαι πολύ συγκεκριμένος στους ηθοποιούς μου, πάντα βάζω μία αισθητική ταμπέλα. Ας πούμε στην προηγούμενη παράσταση που έκανα φέτος, στο "Είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες" είχα χρησιμοποιήσει την έκφραση Ποπ Αναγέννηση. Πως θα βάλεις μέσα τη Madonna στην Αναγέννηση, ενώ τώρα είναι πως θα βάλεις τον Alice Cooper μέσα στον Γοτθικό Μεσαίωνα!

Διαβάζοντας Μιχάλη το βιογραφικό σου, έχουμε εντυπωσιαστεί από τις πολυάριθμες σπουδές σου. Κατά πόσο αυτές οι σπουδές - που είναι και διαφορετικές μεταξύ τους, πολλά αντικείμενα, παρακλάδια - σε έχουν βοηθήσει σαν σκηνοθέτη και σαν ηθοποιό;

Κοίταξε, ανήκω σε μία γενιά ηθοποιών και σκηνοθετών που το όνειρο τότε ήταν να σπουδάζει. Είναι η δεκαετία του '90 που έπρεπε να σπουδάσουμε. Η αγάπη μου για το θέατρο και για τις σπουδές ήταν λίγο περίεργες γιατί ήθελα να πάω στη τότε τρίτη δέσμη - που ήταν οι κλασικές σπουδές - γιατί μου άρεσε η εισαγωγή στη δευτέρα Λυκείου για το αρχαίο δράμα και δεν καταλάβαινα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός στην ουσία. Έτσι πέρασα στο τμήμα Ψυχολογίας, το οποίο το λάτρεψα. Όλοι προσπάθησαν να με πείσουν ότι δεν μπορείς να κάνεις και ψυχολογία και θέατρο μαζί. Έγινε στόχος της ζωής μου να τους διαψεύσω, ότι χωράνε δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Έτσι έδωσα στο Εθνικό Θέατρο, κατάφερα και πέρασα και τελείωσα τις σπουδές μου και στα δύο. Πολέμησα πολύ για να πείσω ότι η Ψυχολογία συνάδει με το Θέατρο. Ειδικά στη Δραματική Σχολή που έχω. Ήμουν τότε πολύ νέος σχολάρχης και έπρεπε να πείσω το Υπουργείου Πολιτισμού να εντάξει το μάθημα της Ψυχολογίας στη Θεατρική Εκπαίδευση, κάτι που στο εξωτερικό είναι δεδομένο, στην Ελλάδα δεν το έκανε κανείς. Τα κατάφερα, την ενέταξα. Με την Ψυχολογία άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα κάποιους θεωρητικούς του Θεάτρου. Άρχισα να καταλαβαίνω πολύ καλύτερα τον Στανισλάβσκι, πολύ καλύτερα τους αντιδραστικούς στον Στανισλάβσκι. Η Ψυχολογία με έχει βοηθήσει στο να χειρίζομαι τις ομάδες, τους φοιτητές μου ή και τους ηθοποιούς μου στις παραστάσεις με καλύτερο τρόπο, με έχει βοηθήσει στο να χειρίζομαι το αισθητικό κομμάτι, τι χρώμα δημιουργεί τι συναίσθημα, τι μουσική ανά πάσα στιγμή. Από εκεί και πέρα με βοήθησαν οι άλλες μου σπουδές στη διαχείριση πολιτισμικού δυναμικού και μάρκετινγκ, όσον αφορά και προωθήσεις αλλά και να χειρίζομαι σε οτιδήποτε επιχειρώ. Η αλήθεια είναι πάντως ότι η μεγαλύτερη σπουδή δική μου, δεν είναι αυτές που έκανα σαν σπουδαστής, είναι το τι παίρνω εγώ από τους μαθητές μου. Γιατί διδάσκοντας αυτοί ρουφάνε από μένα, αλλά και εγώ τους ξεζουμίζω και ρουφάω από αυτούς και γίνομαι καλύτερος. Η σχέση μεταξύ μαθητή και καθηγητή πρέπει να είναι αμφίδρομη αλλιώς κάπου χάνει. 

Μιχάλη, με αφορμή σήμερα που είναι η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, θα ήθελα να σε ρωτήσω τι είναι το θέατρο για σένα;

Το θέατρο για μένα είναι όνειρο και εφιάλτης.  Εφιάλτης δημιουργικός.

Άρα πολλά αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα. 

Είμαι των άκρων γενικά. Στη πρώτη μου παράσταση που ήταν ο  Γλάρος του Τσέχωφ που έπαιζα τον Τρέμπλιεφ, έλεγε κάποια στιγμή ο Τρίεμπλιεφ - ταυτίζομαι πάρα πολύ με αυτόν τον ήρωα - ότι "τη ζωή στο θέατρο δεν πρέπει να την δείχνουμε όπως είναι ή όπως θα έπρεπε να είναι, αλλά όπως την ονειρεύομαστε. Σε μένα δεν μου λέει πολλά πράγματα να δείξω απλά ένα κομμάτι της ζωής. Με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο να δείξω ένα αλλοιωμένο κομμάτι της ζωής. Για αυτό και προσπαθώ στο παιχνίδι μου στο θέατρο να χειρίζομαι τον σουρεαλισμό περισσότερο από τον συμβολισμό, να προσπαθώ λίγο να ταλαιπωρώ τον θεατή είτε με τους συμβολισμούς μου, είτε με τις ακρότητες, είτε με εικόνες που ξεπηδούν μέσα από όνειρο καλό ή εφιάλτη, ανάλογα βέβαια με το είδος που παρουσιάζω. Όπως καταλαβαίνεις και εγώ άργησα να βρω τη δική μου τη γραμμή, Έχω περάσει και από άλλους σκηνοθέτες που θέλανε διαφορετικά πράγματα από αυτά που ενδεχομένως μου άρεσαν ή επίσης από ηθοποιούς οι οποίοι θέλουν άλλες γραμμές. Εγώ χαίρομαι τώρα πολύ περισσότερο τη δημιουργικότητα μου γιατί έχω καταλάβει τι μ'αρέσει, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση της ζωής μου και πως εκφράζομαι και χαίρομαι πολύ να βλέπω το κοινό να ανταπεξέρχεται θετικά. 

Εκτός από τη συγκεκριμένη θεατρική δουλειά, για πες μας Μιχάλη, ετοιμάζεις κάτι είτε αυτή τη περίοδο, είτε προσεχώς ακόμα και τηλεοπτικά;

Κοίταξε, το θέατρο είναι η μεγάλη απαιτητική ερωμένη μου, έχω σκαριά για μία παραγωγή του χρόνου στην Αθηναϊκή Σκηνή, που σύντομα θα ανακοινωθεί, όπου θα υπάρξει και μία μεγάλη έκπληξη με μία ηθοποιό που δεν το περιμέναμε να γίνει αυτή η συνεργασία. Συζητάμε για μία μεγάλη παραγωγή γιατί πέρα από τα ποιητικά μου και το αρχαίο δράμα, είμαι από αυτούς που προσπαθούσα να πείσω ότι γίνεται ένας σκηνοθέτης να ασχολείται τόσο με ποιητικό θέατρο όσο και με μιούσικαλ. Γιατί ξέρεις, τη δεκαετία του '90 υπήρχαν ηθοποιοί και σκηνοθέτες που ενώ τους το έλεγα, μου έλεγαν "ρε φίλε, δεν μπορείς να πλασάρεις τον εαυτό σου και σαν σκηνοθέτη μιούσικαλ και σαν σκηνοθέτη τραγωδίας". Και τους έλεγα γιατί; Αν μου πει κανείς ότι δεν γίνεται, υπάρχει περίπτωση να το βάλω και στόχο της ζωής μου. Έτσι για πρώτη φορά μιλάω με έναν μεγάλο Οργανισμό για το ανέβασμα ένος μιούσικαλ πολύ γνωστού σε μία πολύ μεγάλη σκηνή. Είμαστε σε συζήτηση τώρα με Αμερική για τα δικαιώματα και τηλεοπτικά μου έχει γίνει πρόταση για ένα σήριαλ. Είναι από τις πρώτες φορές που θα τολμήσω να κάνω κάτι τέτοιο γιατί τη δεκαετία του '90 και του 2000 όταν ήμασταν τότε  σπουδαστές, ήμασταν ειδικά εμείς από τη γενιά του Εθνικού Θεάτρου που μας απαγόρευαν να κάνουμε τηλεόραση. Και έτσι θα δεις πολλούς δικούς μου, της γενιάς μου, ενώ έχουμε κάνει πράγματα στο θέατρο και ενδεχομένως να έχουμε κάνει και αρκετά πράγματα στο θέατρο, να μην έχουμε προβληθεί μέσω τηλεόρασης γιατί μας απαγόρευαν.

Υπήρχε αυτή η διαφορά μεταξύ εμπορικού και ποιοτικού;

Δεν ξέρω αν ήταν αυτό. εμπορικό ή ποιοτικό, ωστόσο θα σου πω το εξής. Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή είχα γυρίσει ένα σήριαλ, είχαμε κάνει περίπου είκοσι επεισόδια και δεν προβλήθηκε αυτό το σήριαλ. Εκείνη τη περίοδο δεν μπορούσα να κάνω θέατρο γιατί οι ώρες ήταν εξαντλητικές. Μάλλον κάτι τέτοιο είχαν στο νου τους. Ίσως να είχαν και στο νου τους ότι εμείς είχαμε τριθφεί πάρα πολύ στο ποιητικό θέατρο, ο ρεαλισμός ως και ο νατουραλισμός της τηλεόρασης να εμπόδιζε τα εκφραστικά μας μέσα που έπρεπε να είναι πιο τονισμένα στο θέατρο

Δεν έχει να κάνει εάν π.χ. θεωρούσαν υποδεέστερο είδος τη τηλεόραση. 

Δεν νομίζω ότι είχαν αυτό στο νου τους γιατί πολλοί από αυτούς που μας έλεγαν όχι είχαν κάνει τηλεόραση. Και μην ξεχνάμε ότι υπήρχαν και εξαιρετικές δουλειές στη τηλεόραση και κάποια στιγμή και μετά ένα σούπερ μάρκετ σειρών. 

Τώρα πάντως είναι πολύ καλύτερα να παίξει κάποιος ηθοποιός σε σήριαλ και να γίνει γνωστός γιατί είναι λίγες οι σειρές.

Τώρα πια ναι. Τη δεκαετία του '90, αυτοί οι ηθοποιοί που είχαν τη τύχη τότε να βγουν στη τηλεόραση, είναι δεδομένο ότι προβλήθηκαν και έτσι κατάφεραν παρόλο που πολλοί από αυτούς είχαν πολυετή πείρα στο θέατρο να γίνουν γνωστοί από αυτό. Πολλά παραδείγματα έχουμε. Τη δεκαετία του 2000 που το κάθε κανάλι είχε δέκα σειρές, όσοι εκεί προβάλλονταν ξαφνικά δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αυτή τη προβολή και εκεί έχουμε πολλά παραδείγματα.

Να περάσουμε στην τελευταία μας ερώτηση; Θα 'θέλαμε να πεις στους ακροατές μας Μιχάλη, πως είναι ο "άνθρωπος" Μιχάλης, εκτός από τον ηθοποιό, εκτός από τον σκηνοθέτη, εκτός από τον θεατράνθρωπο Μιχάλη, πως είναι ο άνθρωπος Μιχάλης;
Είμαι ένας άνθρωπος που προσπαθώ να χαίρομαι τη ζωή σε ό,τι σημαίνει αυτό. Είμαι αρκετά οργανωμένος, κυνηγάω το πανηγύρι. Τι εννοώ με αυτό, ότι για μένα η καθημερινότητα έχει μέσα τη γιορτή. Προσπαθώ να δω πότε είναι η επόμενη ευκαιρία να μαζευτώ με φίλους στο σπίτι, να πιω ένα κρασί ή να πάω μια εκδρομή με την παρέα μου σε ένα ρεπό που θα έχουμε ή σε κάποια Εθνική επέτειο. Μου αρέσουν τα ταξίδια πάρα πολύ. Έχω κάποια χόμπι τα οποία είναι άκυρα με το θέατρο. Μ'αρέσει η γεωγραφία, μ'αρέσει η ιστορία, μ'αρέσει να διαβάζω ιστορία και να βλέπω ντοκιμαντέρ και το κυριότερο που έχω αυτή τη περίοδο, βρίσκομαι σε μία δεκαετία της ζωής μου που προσπαθώ να κερδίσω λίγο περισσότερο χρόνο από την εργασία μου, για τον εαυτό μου. Γιατί εκεί που στην προηγούμενη δεκαετία μπορούσες να ανταπεξέλθεις με λιγότερες ώρες εργασίας, τώρα έτσι όπως είναι τα πράγματα πρέπει να δουλεύεις πολύ περισσότερες ώρες και ειδικά όταν έχεις δικές σου επιχειρήσεις που πρέπει να τις κινήσεις. Έτσι θα με δείτε στην καθημερινότητα μου λίγο παραπονιάρη και γκρινιάρη, να 'χα λίγο περισσότερο χρόνο, να κέρδιζα περισσότερο χρόνο για να ποτίσω τον κήπο μου

Θα ήθελα να σε ρωτήσω Μιχάλη μέχρι πότε θα παίζεται;
Κοίταξε ο θίασος της Αθηναϊκής Σκηνής είναι και αυτός που έχει το θέατρο της Αθηναϊκής Σκηνής δεν έχει προγραμματίσει ακριβώς πότε τελειώνουν. Επειδή πήγε καλά πέρυσι η παράσταση για αυτό και συνεχίζουμε
και φέτος. Ξεκινήσαμε με τον στόχο λίγων παραστάσεων, ωστόσο επειδή πηγαίνει πολύ καλά και σε κάποιο βαθμό ίσως και καλύτερα από πέρυσι, αυτό σημαίνει ότι το τραβάμε. Σίγουρα θα πάμε μέχρι την Κυριακή των Βαϊων και υπάρχει πιθανότητα να παρατεθεί και μετά. Πέρυσι παίξαμε μέχρι τέλη Μαϊου.

Το ευχόμαστε! Αξίζει πραγματικά να το δει όλος ο κόσμος. Μιχάλη σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για τον χρόνο που διέθεσες.
Εγώ ευχαριστώ και καλή αρχή και στο εγχείρημα σας. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις νέους ανθρώπους να κάνουν τέτοιες προσπάθειες καλλιτεχνικές και να κυνηγάνε τους θεατές να τους δώσουν τα φώτα τους.

"Οι Τρελοί της Βαλένθια" παίζονται στην Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου - Καλαμπόκη, Αθανασίου Διάκου και Τζιραίων 13, Μακρυγιάννη (έξω από το Μετρό Ακρόπολη). Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2109222300, Παραστάσεις κάθε Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 20:00.

Η συνέντευξη μεταδόθηκε από τον VoiceWebRadio και την εκπομπή Art Magazino, Σάββατο 02 Απριλίου 2016 στις 18:00.
Εδώ θα βρείτε:
Την ηχογραφημένη εκπομπή: Art Magazino Επεισόδιο Δεύτερο
Την συνέντευξη: Συνέντευξη Μιχάλη Καλαμπόκη
Τη συνέντευξη στο youtube: Συνέντευξη Μιχάλη Καλαμπόκη